Στις εκλογές με διαχωριστικές γραμμές ή με γέφυρες;

Την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου στην Α’ Αθήνας ακολούθησαν πολλά μηνύματα που υπογραμμίζουν ότι συνιστά μια αντίφαση το γεγονός ότι ενώ το προφίλ μου είναι φιλελεύθερο, εγώ βρίσκομαι στο Κίνημα Αλλαγής.

«Ένας φιλελεύθερος δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στη Νέα Δημοκρατία», έλεγαν κάποιοι. Μάλιστα, πολλοί θεωρούν ότι αυταπόδεικτα ισχύει η πεποίθησή τους, αφού ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, δηλώνει ο ίδιος φιλελεύθερος.

Αν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει το γεγονός πως μπορεί ένα πολιτικό κόμμα να μονοπωλεί μια φιλοσοφία, αισθητική και ιδεολογία, πρέπει να ανατρέξει σ’ ένα παρεμφερές παράδειγμα, εκείνο της Αριστεράς. Ακόμη και σήμερα όπου η Αριστερά έχει διασυρθεί, λόγω του διδύμου Τσίπρα-Καμμένου, εξακολουθούν να εκδηλώνονται έριδες για το ποιό κόμμα κατέχει τα σκήπτρα της αριστεροσύνης. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, διατείνεται, εδώ και δεκαετίες, ότι αυτό μόνο γνωρίζει και διαφυλάττει την αλήθεια της Αριστεράς. Από την άλλη, η Αριστερά που βαφτίστηκε ανανεωτική, συντρώγει και συνοικεί με τον ακροδεξιό Καμμένο, ενώ δεκάδες γκρουπούσκουλα που παρασιτούν στα Εξάρχεια, ακόμη και ποινικοί, διεκδικούν να είναι αυτοί οι αυθεντικοί Αριστεροί.

Στην Αριστερά το πρόσωπο του Ηγέτη προσομοιάζει προς εκείνο του Σαμάνου, του μεγάλου μάγου και μύστη. Εκείνος γνωρίζει, αποφασίζει και λογαρισμό δεν δίνει. Κάποιες κοινές αναφορές σε σύμβολα και πρόσωπα είναι ό,τι απομένει για να καταχωρηθούν μια οργάνωση ή ένα πρόσωπο ως αριστεροί. 

Ο Φιλελευθερισμός, τώρα, φαίνεται να εισέρχεται με ορμή στην πολιτική αρένα, αφήνοντας την Δεξιά κάπως παράμερα. Σήμερα δεν είναι η παραδοσιακή Δεξιά αλλά ο Φιλελευθερισμός που εμφανίζεται ως αντίπαλο δέος της Αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας και οι αυλικοί του αναφέρονται, συνεχώς, στον (νεο)-φιλελευθερισμό τον οποίο ταυτίζουν με την ακροδεξιά, τον φασισμό, τον ναζισμό κι άλλες τερατωδίες.

Κι ενώ είναι, πλέον, σαφές ότι το «φάντασμα του φιλελευθερισμού» πλανάται πάνω από την Επικράτεια, κάποιοι διαπιστευμένοι ταγοί του διερευνούν, προσεκτικά, εάν όσοι προσέχονται στις τάξεις των φιλελευθέρων έχουν κατανοήσει επαρκώς τις διαφορές μεταξύ του φιλελευθερισμού του Νόζικ, του Χάγιεκ και της Ράντ. Και κάποιοι άλλοι, κάνουν face control σ’ όσους προσπαθούν από διαφορετικά κομματικά, συνδικαλιστικά ή δημοτικά εφαλτήρια, να πείσουν την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, ότι μια φιλελεύθερη πολιτική μπορεί να τους εγγυηθεί καλύτερη ζωή από εκείνη που τους εξασφάλισε ο κρατισμός κι ο πελατειασμός όλων των αποχρώσεων. Προσωπικώς, πιστεύω ότι όσοι πολιτεύονται με την σημαία του φιλελευθερισμού είναι σημαντικό να δείξουν:

• Γιατί και πώς η «ελευθερία» ως αξία και επιχειρησιακή διάσταση των δημόσιων πολιτικών είναι χρήσιμη και σημαντική. Πως η απελευθέρωση της οικονομίας από τους «ενδιάμεσους» και τους διαπλεκόμενους με την εκάστοτε εξουσία, είναι πιο σημαντική από τα (υπερ-)πλεονάσματα και τις δόσεις για το χρέος που θα πρέπει να καταβάλλουμε τον επόμενο αιώνα.
• Πως η φροντίδα για εκείνους που πραγματικά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες του βίου δεν έχει σχέση ούτε με την κοινωνική πολιτική αλά ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργεί στρατούς αργυρώνυτων «μη δυνάμενων» ούτε με την ζουγκλοειδή αντίληψη του ρεπουμπλικανικού φιλελευθερισμού ότι όποιος ζήσει έζησε.
• Ότι το κράτος στις θεσμικές του εκφάνσεις, δηλαδή, στην οργάνωση της διαδικασίας παραγωγής των νόμων, της απονομής της δικαιοσύνης και στην λειτουργία της δημόσιας διοίκησης πρέπει να λειτουργεί αντι-πελατειακά και ακομμάτιστα. Με αξιοκρατία, διαφάνεια, αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα.

Σ’ αυτά τα μείζονα τρία προτάγματα, το Κίνημα Αλλαγής απαντάει με πειστικό τρόπο. Έχει απαντήσει και ως ΠΑΣΟΚ στα χρόνια που άσκησε την διακυβέρνηση της χώρας δημιουργώντας:

5. Δομές κοινωνικής πολιτικής που άντεξαν και κράτησαν την κοινωνία όρθια παρά τα βαριά πλήγματα που δέχθηκε από την λαίλαπα των μνημονίων.
5. Αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία μιας σύγχρονης πολυ-επίπεδης διακυβέρνησης και θεσμών κοινωνικού ελέγχου.
5. Τις προϋποθέσεις της διατηρήσιμης οικονομικής ανάπτυξης με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη.

Κοιτώντας μπροστά κι όχι πίσω θα ‘θελα να δουλέψουμε όλοι όσοι πιστεύουμε σ’ αυτά τα τρία βασικά προτάγματα, ανεξάρτητα από το κόμμα με το οποίο κατεβαίνουμε στις εκλογές. Να φτιάξουμε γέφυρες επικοινωνίας και συναντίληψης μεταξύ μας ώστε να μπορέσουμε, την επόμενη μέρα, να ανατάξουμε την πατρίδα και το κράτος της που έχει δεχτεί βαριά χτυπήματα από τους εθνολαϊκιστές.  

Η συζήτηση για το ποιο κόμμα υπήρξε στο παρελθόν περισσότερο κρατικιστικό, πελατειακό και ρουσφετολογικό μπορεί να συνεχίσει να γίνεται. Εξ άλλου, η παλιά συζήτηση για το φύλο των αγγέλων εξακολουθεί, και σήμερα, να προβληματίζει κάποιους.

Εν τέλει, στις επικείμενες εκλογές μέλλει να κριθεί εάν θα είμαστε περισσότεροι όσοι επιθυμούμε να δημιουργήσουμε γέφυρες επικοινωνίας ή εκείνοι που επιμένουν στον διχασμό και την ταξική-τοξική πολιτική συμπεριφορά και πρακτική.