Γράφω αυτό το κομμάτι Σάββατο αργά το απόγευμα και πικρά γνωρίζω πως, μέχρι την Τετάρτη που θα δημοσιευτεί, μπορεί να βρομοκοπάει σαν μπαγιάτικος μπακαλιάρος. Σε λίγες ώρες πετάω για τη Φραγκφούρτη, με τελικό προορισμό το Στρασβούργο, όπου συγκαλείται η φθινοπωρινή ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι από τις λίγες φορές που αναχωρώ από την Ελλάδα βαρύθυμος – συνήθως δέχομαι κάθε απομάκρυνση από τον εθνικό μας αυτισμό σαν δροσερό αεράκι. Είναι από τις ακόμη λιγότερες –αν εξαιρέσεις ανήμερα την κλήρωση του Τζόκερ– που θα ευχόμουν να επιβιβαστώ στη Μηχανή του Χρόνου και να μάθω πώς θα καταλήξει η ιστορία που ξεκίνησε σήμερα το πρωί. Θα ξεφουσκώσει σαν κυβερνητικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα; Θα γράψει μια καινούρια σελίδα στον πολυτάραχο κοινοβουλευτικό μας βίο; Και τα δύο; Τίποτε από τα δύο;
Ναι, το παραδέχομαι. Μια άγρια χαρά με διακατέχει. Το νοκ άουτ χτύπημα στη Χρυσή Αυγή ήταν τόσο απρόσμενο και τόσο καλοδεχούμενο όσο και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Ιόνιο πέλαγος. Μη με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι μνησίκακος. Δεν τρέχει ο νους μου καν στις δύο αγωγές που εκκρεμούν εναντίον μου [άραγε ο Χρήστος Παππάς, ο υπαρχηγός, ο ενάγων, τώρα που με διαβάζετε, διαφεύγει ακόμη της σύλληψης;] και μεταμορφώνονται ως διά μαγείας σε δικαστικό περίπατο. Πιο πολύ σκέφτομαι ότι μας δίνεται μια χρυσή ευκαιρία για να απαλλαγούμε από έναν εφιάλτη από το μέλλον. Μια ευκαιρία που μας δόθηκε πρώτη φορά πριν από τρεις δεκαετίες, αλλά τότε ο ΄Αρειος Πάγος κλότσησε την καρδάρα, ίσως κι επειδή ο ίδιος ποτέ δεν φανταζόταν ότι εκείνος ο παρδαλός θίασος των ημιπαραφρόνων εθνικοσοσιαλιστών –μετά βίας τότε ένα ταξί άνθρωποι– θα έφταναν κάποτε στο σημείο να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο. Μια ευκαιρία που πιθανόν να μη μας δοθεί και τρίτη φορά, αν την κλοτσήσουμε σήμερα.
Ορισμένοι γκρινιάρηδες, όχι απαραίτητα φαύλοι, δεν θα πάψουν βεβαίως να μουρμουρίζουν ότι είναι το κόλπο γκρόσο της Νέας Δημοκρατίας. Με μια κίνηση ματ, ο Σαμαράς απαλλάσσεται από ένα ναζιστικό βραχνά –μόνιμο όνειδος για τις επαφές του στο εξωτερικό– και ταυτοχρόνως καρπώνεται τα ψηφαλάκια του. Να σας πω κάτι; Μπορεί και να έχουν δίκιο. Βραχυπρόθεσμα ο Σαμαράς, ναι, ίσως και να σηκώσει όλο το τραπέζι. Μακροπρόθεσμα ωστόσο η πολιτική ατζέντα θα αλλάξει ανεπιστρεπτί. Η χειρότερη από τις παρενέργειες της Χρυσής Αυγής, η πιο ύπουλη σίγουρα, ήταν η βαθιά, η υποδόρια τοξικότητά της. Με μια στρατηγική όχι πάντοτε πρόδηλη, έφερνε ξανά προς επίλυση προβλήματα που νομίζαμε, εμείς οι αφελείς, ότι είχαμε επιλύσει προ πολλού: τα θρησκευτικά στα σχολεία, οι ομοφυλόφιλοι, η γυναίκα έξω από το σπίτι, η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης… Λες και μας είχε καλέσει στο σπίτι του ένας ηλικιωμένος συνταγματάρχης εν αποστρατεία και, αφού παραπλανητικά μάς είχε κεράσει βυσσινάδα, μας είχε υπνωτίσει, μας είχε θέσει υπό ομηρία και απειλούσε ότι θα μας κόψει το λαιμό αν δεν ξαναρχίσουν να προβάλλουν τον «Αγνωστο Πόλεμο» σε πανεθνικό δίκτυο. Η Χρυσή Αυγή ήταν μια κατάδυση στο παρεθόν – όχι όμως με τρόπο νοσταλγικό ούτε ευχάριστο. Μια κατάδυση στον εφιάλτη.
Δίχως τους ναζιστές στο πολιτικό προσκήνιο, ο δημόσιος διάλογος θα ξαναβρεί τα κεκτημένα του. Η μεν συμπολίτευση δεν θα είναι πια υποχρεωμένη να παριστάνει τη σπαστική σκατόγρια, μπας και διαρρεύσουν κι άλλοι οπαδοί της προς τα Χρυσά Βλαμμένα, η δε αντιπολίτευση δεν θα βρίσκεται σε διαρκή κι εξουθενωτική επαγρύπνηση για τους κουτοπόνηρους αντιπερισπασμούς της συμπολίτευσης. Ναι. Το παιχνίδι θα είναι λιγότερο σικέ χωρίς το σάπιο δόντι.
