Αυτό που φεύγει (και αυτό που έρχεται)
Tο καθοδικό εθνικό σπιράλ συνέπεσε (ορθότερα: ταυτίστηκε) με την περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές πραγματοποιηθούν, θα ολοκληρώσουν έναν απόλυτα αρνητικό κύκλο για την ελληνική κοινωνία. Ένα καθοδικό σπιράλ που ρίζωσε στα αριστερο-δεξιά χωράφια της μνημονιακής αγανάκτησης, όταν και η δημόσια συζήτηση παραδόθηκε στην (κατανοητή, αν και όχι δικαιολογημένη) οργή των κοινωνικών στρωμάτων τη στιγμή που κατάρρευσε αιφνιδιαστικά το γνώριμο περιβάλλον τους. Αλλά και όταν ένα πολιτικό προσωπικό που, στη συντριπτική του πλειονότητα, απέφυγε να εξηγήσει, να προτείνει και τελικά να ασκήσει ηγεσία, οχυρωμένο βολικά πίσω από τις πιέσεις των αγορών και των δανειστών μας. Συνεχίστηκε με την επικράτηση των δυνάμεων του εθνικο-λαϊκισμού, τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που μας οδήγησε στα πρόθυρα μας καταστροφικής χρεοκοπίας και τερματίστηκε με την περίφημη kolotumba (όπως πλέον καταγράφηκε στο διεθνές λεξιλόγιο της πολιτικής αναξιοπιστίας). Και ολοκληρώθηκε με τον πολύχρονο εγκλωβισμό της χώρας σε οικονομική και κοινωνική ακινησία.
Αυτό το καθοδικό εθνικό σπιράλ συνέπεσε (ορθότερα: ταυτίστηκε) με την περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν κυριάρχησαν απολύτως αρνητικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Ανάμεσά τους, η αδυναμία κατανόησης των διεθνών συσχετισμών («θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη») που οδήγησε σε διαπραγματευτικά ναυάγια και τελικά σε οικονομική ζημία. Ο διχαστικός λόγος («τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν») που δηλητηρίασε το δημόσιο διάλογο. Η αφόρητη ηθικολογία (το «ηθικό πλεονέκτημα» μιας, αδικαιολόγητα σε κρίσιμους καιρούς, χαρωπής Αριστεράς), παράλληλα με την πλήρη απουσία μίας (βεμπεριανής) ηθικής της ευθύνης, όπου οι πολιτικές επιλογές κρίνονται πρώτιστα με βάση τις συνέπειές τους. Αυτή η, ανύπαρκτη, ηθική της ευθύνης ευτελίστηκε με τις τοποθετήσεις πασιφανώς ακατάλληλων προσώπων στους οποίους παραδόθηκαν κρίσιμοι τομείς της διακυβέρνησης της χώρας, και τελικά κουρελιάστηκε στο Μάτι.
Σήμερα η κουρτίνα σηκώνεται, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της συντελεσθείσας ζημιάς. Και αντικρίζουμε την οικονομία και την κοινωνία απογυμνωμένες μπροστά στις επερχόμενες προκλήσεις. Μία κοινωνία στα όρια της παραίτησης, η οποία αρνείται να συνδιαλλαγεί, δεν εμπιστεύεται κανέναν και οχυρώνεται πίσω από αμυντικές τακτικές καθημερινής επιβίωσης. Μία οικονομία που παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές και όπου κυριαρχούν η υποχώρηση της παραγωγικότητας, η επενδυτική άπνοια, η μεταρρυθμιστική οκνηρία, η υποβάθμιση των συνθηκών και των αμοιβών της εργασίας.
Μπορούμε άραγε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα της μίζερης εσωστρέφειας που απειλεί να μας βυθίσει σε μια πολύχρονη φθίνουσα στασιμότητα; Οπωσδήποτε ναι. Αναγκαία συνθήκη όμως για να το κατορθώσουμε είναι να αλλάξουμε την προσέγγισή μας. Να αλλάξουμε το βλέμμα μας για να επιζήσουμε (για να δανειστούμε τα λόγια του Πολ Βιριλιό), αφήνοντας τις επιζήμιες επιλογές του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Ανάμεσα όμως σε αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται, παρεμβάλλεται το καθοριστικό μεσοδιάστημα της μετάβασης όπου επιβάλλεται:
• Να διασφαλίσουμε τη δημοσιονομική υπευθυνότητα, ώστε να μην παρασυρθούμε στις σειρήνες του μακρο-οικονομικού λαϊκισμού που εμφανίστηκαν ξανά και να μη διακινδυνεύσουμε τη σταθερότητα της οικονομίας και χαραμίσουμε τις πολύχρονες θυσίες των πολιτών.
• Να προωθήσουμε στοχευμένα θεσμικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με προτεραιότητα σε αυτές που απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και αυτές που θίγουν τον πυρήνα των ειδικών συμφερόντων που κρατούν την οικονομία ανεπίτρεπτα καθηλωμένη (κύρια στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών).
• Να διασφαλίσουμε τη δίκαιη κατανομή των βαρών της προσαρμογής που θα απαιτηθεί, με προτεραιότητα στην εφαρμογή ενός δίκαιου (και φιλικού προς την ανάπτυξη) φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος καθώς και τη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού συστήματος κοινωνικής προστασίας που θέτει την απασχόληση στον πυρήνα μίας ανταγωνιστικής οικονομίας (με έμφαση στην αναβάθμιση των δεξιοτήτων των εργαζομένων).
Τα παραπάνω ζητούμενα αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα κάθε αναπτυξιακού θαύματος, όπως αυτά που αποζητά εναγωνίως η χώρα μας. Δεν κατορθώσαμε να τα επιτύχουμε στα χρόνια της κρίσης. Δεν μπορούμε όμως να μην τα επιτύχουμε σήμερα.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σχεδόν σύσσωμη η εγχώρια αριστερά έδωσε το «παρών» σε διαμαρτυρία έξω από το Βυζαντινό μουσείο, το οποίο και δόθηκε (έναντι αντιτίμου) στην κόρη του τέως βασιλιά για να πραγματοποιήσει το pre wedding party.
Το «αντιαυταρχικό» σχολείο της Μεταπολίτευσης κατήργησε σταδιακά την όποια λειτουργία συμβουλευτικής και τον διαπαιδαγωγικό του ρόλο.
Oι τότε πρωταγωνιστές, τώρα με διάφορα «πατριωτικά και εθνικά» προσωπεία ανησυχούντων πρώην στη μια πλευρά ή «κεντροαριστερά και rebranded» στην άλλη, επιδιώκουν να μπουν ξανά στο παιχνίδι με άλλα ονόματα
Περισσότεροι από 1 στους 5 κατοίκους της χώρας είναι πάνω από 65 ετών
«Είμαι υπέρ της έξυπνης Ελλάδας κι όχι της ξύπνιας»
«Όταν το ΠΑΣΟΚ έβγαινε απολογούμενο, η κοινωνία με το χιούμορ της το κράτησε ζωντανό»
«Από το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνηθεί η χώρα»
«Επιστρέψαμε, συνεχίζουμε, κερδίζουμε»
«Μπορώ να παίξω ενωτικό ρόλο σε ένα κόμμα αλληλοσπαρασσόμενο» αναφέρει ο υποψήφιος για το «τιμόνι» του ΣΥΡΙΖΑ
Όλες οι αλλαγές πριν την αίτηση - Τι έχει αλλάξει σε σχέση με το αρχικό πρόγραμμα
Άμεση ενημέρωση των κομμάτων ζητά η υποψήφια για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Είναι, πλέον, καιρός το ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει και πάλι την αναγκαία ιστορική αυτοπεποίθηση του προοδευτικού πόλου εξουσίας στη σημερινή Ελλάδα
Γιατί είναι σημαντικός ο νέος νόμος
Πώς διαμορφώνονται οι χρεώσεις
Πώς χρησιμοποίησαν τα social media οι «6» και τι μας είπαν για το μέλλον της παράταξης
Με αφορμή τα εγκαίνια του Σταθμού Μεταφόρτωσης απορριμμάτων (ΣΜΑ)
Σε «κόκκινο συναγερμό» οι μονάδες ασφαλείας της ελληνική αστυνομίας
Τι συμβαίνει με τα αυθαίρετα
Στη σχολή Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών της Αγωγής
Για σοβαρή κλιμάκωση κάνει λόγο το υπουργείο Εξωτερικών
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.