Πολλά μπορεί κανείς να καταλογίσει στον Αλέκση και τους παρατρεχάμενούς του αλλά, αν θέλει να είναι στοιχειωδώς δίκαιος, θα πρέπει να τους αναγνωρίσει και ένα θετικό (δύο, αν υπολογίσουμε και τα ταχύρυθμα μαθήματα του τι σημαίνει Αριστερά στην εξουσία): είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη Φιλία. Είναι άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους έχοντας εμπεδώσει το «οι καινούργιοι φίλοι είναι ασήμι, αλλά οι παλιοί είναι χρυσός», έχοντας κάνει κτήμα τους και φάρο ζωής όλες εκείνες τις διδαχές για την αξία της φιλίας με τις οποίες μεγαλώσαμε, αλλά οι περισσότεροι προτιμήσαμε να αγνοήσουμε ή ξεχάσαμε εντελώς.
Η ιστορία των τεσσάρων ετών ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι ένας ύμνος στη Φιλία. Ο πρωθυπουργός που κάνει τους φίλους του υπουργούς, οι φίλοι που με τη σειρά τους χώνουν στην κρατική μηχανή τους δικούς τους φίλους, οι οποίοι εξυπηρετούν κάποιους άλλους φίλους κ.ο.κ. Στα χρόνια του Αλέκση η φιλία είναι αρκετή για να σε ανεβάσει στα πιο ψηλά αξιώματα και να σου ανοίξει κάθε πόρτα (ή και παράθυρο) εξουσίας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπόθεση Νικόλα Παππά και Μανώλη Πετσίτη. Ο Πετσίτης ήταν φίλος του Νικόλα του Παππά που ήταν φίλος του Αλέκση. Όταν ο Αλέκσης έγινε πρωθυπουργός, ο Νικόλας ο Παππάς έγινε υπουργός και ο Μανώλης ο Πετσίτης άρχισε να κόβει βόλτες στο Μαξίμου, Ταυτοχρόνως έπιασε την καλή, αμοιβόμενος από έναν τηλεοπτικό σταθμό που οι σχέσεις του με την κυβέρνηση μόνο κακές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν και από μια επιχείρηση στην οποία η καλόκαρδη (ίσως επειδή ήταν κρατική και δεν είχε υποκύψει στον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού) ΔΕΠΑ, παρά τα φέσια που της φορούσε η συγκεκριμένη εταιρεία, δεν της έκοψε ποτέ το αέριο. Στο μεταξύ και ο μπαμπάς του φίλου του Αλέκση, του Νικόλα του Παππακού, τοποθετείται επικεφαλής του ΟΑΣΘ, μόνο και μόνο για να αποδειχτεί ότι η δύναμη της φιλίας είναι τόσο μεγάλη που σηκώνει όχι μόνο τους φίλους αλλά και τις οικογένειές τους. Σε όλα αυτά προσθέστε Καρανίκες, προσθέστε και τους συντρόφους που τοποθετήθηκαν σε υπουργικές και άλλες θέσεις ζευγαροειδώς (με τον/την σύζυγο/γκόμενο-α τους) και θα καταλάβετε πως στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην τα καταφέρνουν καλά στην πολιτική, αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις είναι μάστορες.
Είναι τέτοια η προσήλωση της παρέας του Αλέκση στις ανθρώπινες σχέσεις που σε τηλεοπτική εκπομπή ο σύντροφος Ζαχαριάδης είχε τον ακόλουθο διάλογο με τη συναγωνίστρια Ζαχαράκη:
Ζαχαριάδης - Δηλαδή, εμένα ο Τσίπρας αξιοκρατικά με πήρε;
Ζαχαράκη - Φαντάζομαι
Ζαχαριάδης - Φυσικά και όχι
Μοιάζει απόσπασμα από σατιρικό σκετσάκι, αλλά ο διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός. Στην προσπάθειά του να εξηγήσει ότι σε κάποιες θέσεις τα κριτήρια πρέπει να είναι κομματικά, ο σύντροφος Ζαχαριάδης αποκαλύπτει ότι όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά ακόμα και μέσα στο κόμμα καμία αξιοκρατία δεν υπάρχει και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί με τη μέθοδο «ο φίλος του φίλου και ο γνωστός του γνωστού».
Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι διαβάζουν και πολλοί συμπολίτες που κουτοπόνηρα τους αρέσει να ρωτούν «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» θα τους απαντήσω ότι οι άλλοι ήταν σίγουρα λιγότερο κακοί. Προφανώς η βυσματοκρατία και ο νεποτισμός (ή νεοποτισμός όπως τον ξέρει ο πρωθυπουργός) δεν είναι επινόηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επί εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ πήρε διαστάσεις που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούν να παρθούν. Από συνήθης που ήταν παλιότερα, η αναξιοκρατία έχει γίνει κανόνας. Τόσο απαράβατος που νομίζω πως αν ποτέ υπάρξει θέση για την οποία δεν ενδιαφέρεται κάποιος φίλος ή συγγενής, η επιλογή θα γίνει ανάμεσα σε αυτούς με τα λιγότερα προσόντα απλώς και μόνο για να μην παραβιαστεί ο απαράβατος κανόνας της αναξιοκρατίας. Και μπράβο τους.
15°
