Κάθε παιδί 2 χιλιάδες ευρώ, να τα αφήσω;

Πριν λίγες μέρες ένας πολιτικός (που το κόμμα του καταψήφισε το νομοσχέδιο για την αναδοχή παιδιών σε ζευγάρια με σύμφωνο συμβίωσης), ανήσυχος αποφάσισε να προτείνει μέτρα για την «υπογεννητικότητα». Στην ομιλία του τόνισε ότι «Γεννάμε πολύ λιγότερα παιδιά και αυτό είναι κακό. Αν συνεχίσουμε έτσι, το 2050 θα είμαστε με το ζόρι 7 εκατομμύρια». Ε και; Τι φοβόμαστε; Μη χαθεί ο ελληνισμός; Το πόσα παιδιά θα κάνουμε είναι επιλογή μας για τη ζωή που θέλουμε να έχουμε, και τη ζωή που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας. Συνειδητή επιλογή μας. Δεν εξαρτάται από διακηρύξεις πολιτικών ή από μούφες ότι θα μας φάνε οι Τούρκοι και τα Πακιστάνια. Κανένας δεν θα μας φάει. Αν φτιάχνουμε εχθρούς θα έχουμε εχθρούς, αλλά τότε μικρή σημασία θα έχει αν θα είμαστε 7 ή 9 εκατομμύρια. Δεν θέλουμε νέες ζωές ως στρατιωτικές μηχανές ή ως εργατικό δυναμικό, θέλουμε νέες ζωές που θα μεγαλώσουν ειρηνικά και που θα συμβάλουν από κοινού με τις νέες ζωές των άλλων χωρών να πάνε την ανθρωπότητα μπροστά, εξαλείφοντας διαφορές και διχαστικές πολιτικές. 

 

Και ακολούθως ο ίδιος πολιτικός, που θέλει να χαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερος, δεσμεύτηκε ότι «στον πρώτο προϋπολογισμό που θα καταθέσει η ΝΔ ως κυβέρνηση, θα προβλέπεται ένα επίδομα 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που θα γεννιέται στη χώρα μας από οικογένειες που πληρούν εισοδηματικά κριτήρια». Τόσο «αξίζει» να αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί; Δύο χιλιάρικα; Με δύο χιλιάρικα θα σωθεί το έθνος; Τα παιδιά μας είναι οικονομικές απολαβές ή οι καρποί της αγάπης; Μήπως να δίνουμε 4 χιλ. σε όσους κάνουν αγόρι, που θα πάει και στρατιώτης; Ε, τι λένε οι σύμβουλοι του προέδρου; Πόσα ψηφαλάκια θα πάρουμε;

 

Η «υπογεννητικότητα» δεν είναι πρόβλημα, είναι ο τρόπος ζωής μας, η απόφασή μας να κάνουμε ένα παιδί, δύο, τρία, όσα μπορούμε να ζήσουμε αγαπώντας τα. Η εποχή που έκανες παιδιά για να γαμήσεις, για να καμαρώνεις σπόρους, για να έχεις φτηνούς εργάτες στα χωράφια σου, για να σε ευλογήσει η εκκλησία, και ό,τι άλλο, πέρασαν πολλά χρόνια πριν. Τώρα ζεις με τα παιδιά σου (μέχρι να ενηλικιωθούν) με αγάπη, δεν μετράς στρατιώτες για το έθνος. Και αυτό που σε ενδιαφέρει για τα δικά σου παιδιά και για των άλλων είναι να μεγαλώσουν σωστά και μετά να ζήσουν ελεύθερα σε όποιο τόπο θέλουν, για να περνάνε καλά σε αρμονία με το περιβάλλον και τους άλλους ανθρώπους. Αυτό αξίζει. Να ζήσουν σε μια ενωμένη Ευρώπη όπου οι εθνικισμοί οι διαχωρισμοί και τα μίση να έχουν σβήσει. Να ζήσουν σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί της δεν θα υπόσχονται ψηφοθηρικές παπάτζες δύο χιλιάδες ευρώ το κεφάλι.