Το επίπεδο του δείκτη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι το μικρότερο σε όλη την ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο. Αντανάκλαση της χαμηλής εμπιστοσύνης, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ουραγός της ΕΕ στην αποτελεσματική διαχείριση των δημόσιων δαπανών.
Ο πρώτος, υποτίθεται, μεταμνημονιακός προϋπολογισμός θα έπρεπε να σηματοδοτεί την ίδρυση μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών επί τη βάσει ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Και βέβαια, θα έπρεπε να απαντά σε ένα και μόνο ερώτημα:
Πώς η χώρα θα αποκτήσει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης μέσα από ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.
Ι. Άδικοι φόροι συντηρούν ένα σπάταλο κράτος
1 δις επιπλέον φόροι το 2019
Οι υψηλότεροι έμμεσοι φόροι στην Ευρωζώνη. Από το 2014 τα έσοδα στην Ελλάδα από έμμεσους φόρους αυξήθηκαν κατά 4,1 δις (από 23,8 δις σε 27,9 δις), ενώ από άμεσους φόρους έμειναν σχεδόν αμετάβλητα (από 20,7 δις πήγαν στα 21 δις).
Οι πιο άδικοι κοινωνικά φόροι, οι έμμεσοι, τσακίζουν τους μη προνομιούχους Έλληνες. Γιατί ένα ψωμί και μια σύνδεση στο ίντερνετ τα χρειάζεται και ο φτωχός και ο πλούσιος. Και πληρώνουν τους ίδιους αυξημένους έμμεσους φόρους και οι δύο.
Η μείωση του φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις το 2019 θα πάει από 29%, στο 28%, αντί για 26%.
Ένας στους πέντε πολίτες πληρώνει το 90% των φόρων εισοδήματος ΦΠ.
Έξι στα δέκα ευρώ, που πληρώνουμε για φόρους και εισφορές, κατευθύνονται για την πληρωμή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και για συντάξεις.
Το 4,5% των επιχειρήσεων πληρώνει το 83% του φόρου εισοδήματος ΝΠ[1]
Από τα 87 δισ. ευρώ[2] που εισπράττει το κράτος, τα 21,6 δισ. ευρώ πηγαίνουν για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τα 31,2 δισ. ευρώ για την καταβολή συντάξεων. Συνολικά, 52,8 δισ. ευρώ για μισθούς και συντάξεις.
ΙΙ. Το ανέκδοτο με τις επενδύσεις και την ανεργία
Η χώρα πατώνει σε κάθε δείκτη, που αφορά στις επενδύσεις.
Στον προϋπολογισμό, στον πίνακα 1.3, η κυβέρνηση μιλά για αύξηση των επενδύσεων 0,8% για το 2018 και 11,9% για το 2019 (!).
Όμως, στο 9μηνο του 2018, οι επενδύσεις ήταν -6,2% κάτω σε σχέση με το 2017 και το ΠΔΕ είναι μειωμένο κατά 500 εκατ. σε σχέση με το μεσοπρόθεσμο.
Το 1995, αν και το ΑΕΠ της χώρας ήταν το μισό, είχαμε περισσότερες επενδύσεις.
Αντιθέτως, η κυβέρνηση «γεννά» κράτος, προσλαμβάνει και μονιμοποιεί ασύστολα (1 στους 10 διορισθέντες έχει πτυχίο πανεπιστημίου), παρακάμπτοντας συνήθως το ΑΣΕΠ. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι φορείς του Δημοσίου (στενού και ευρύτερου) από 227 το 2015 έφτασαν τα 374 το 2017, ενώ τα ΝΠΔΔ από 1.068 έγιναν 1.211.
613.000 εργαζόμενοι δουλεύουν με μέσο μικτό μισθό 378 ευρώ[3]
Η part-time απασχόληση γίνεται ο κανόνας και η μαύρη εργασία επιλογή επιβίωσης.
Η Ελλάδα ξοδεύει για κοινωνικές δαπάνες το 26,6% του ΑΕΠ, λίγο πιο κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο, αλλά πάνω από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία.
Η κοινωνική μέριμνα μέσω επιδομάτων δημιουργεί εκλογική πελατεία και τίποτα άλλο.
Έχουμε την υψηλότερη ανεργία στην ευρωζώνη και δίνουμε μόνο το 3,7% των κοινωνικών δαπανών για τη στήριξη των ανέργων, όταν χώρες με επίσης μεγάλη ανεργία, όπως η Ισπανία, δίνει το 8,1%.
Τον Οκτώβριο 2014, οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ[4] ήταν 1 εκατ. και οι μακροχρόνια άνεργοι ήταν 453 χιλ. Τον Οκτώβριο 2018, 1 εκατ. οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ και 482 χιλ. οι μακροχρόνια άνεργοι. Αυξήθηκαν δηλαδή επί ΣΥΡΙΖΑ!
Το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα εξαντλείται στην καταβολή των συντάξεων, που απορροφούν το 65,1% του συνόλου των κοινωνικών δαπανών.
Ό,τι απομένει πρέπει να μοιραστεί σε ανέργους, κοινωνικά περιθωριοποιημένους, αναπήρους, στην περίθαλψη και τη στήριξη της οικογένειας. Αντιθέτως, εξακολουθεί να κατέχουμε μακράν την πρώτη θέση στην ΕΕ στις αμυντικές δαπάνες
ΙV. Γερνάμε και σφυρίζουμε αδιάφορα
Από το 2011 έως το 2017 ο πληθυσμός μας μειώνεται διαρκώς. Η Ελλάδα κατέχει την τελευταία θέση στις δαπάνες για τη στήριξη της οικογένειας και των παιδιών. Ένα ζευγάρι με μέσο μισθό και δύο παιδιά πληρώνει τους υψηλότερους φόρους στην Ευρώπη!
Σε μια χώρα που γερνάει και με τόσο τραυματισμένη οικονομία, όπου κυριαρχεί η αποεπένδυση, η υπερχρέωση και η υπερφορολόγηση, πώς είναι δυνατόν όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι να μπορούν να στηρίζουν τις δαπάνες υγείας και τις συντάξεις όλο και περισσότερων συνταξιούχων;
Ο κίνδυνος της δημογραφικής και κατά συνέπεια εθνικής συρρίκνωσης είναι υπαρκτός και μόνο με την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, την εισροή ξένων επενδύσεων, την άνθηση της μεσαίας επιχειρηματικότητας μπορούμε να δημιουργήσουμε σταθερές θέσεις εργασίας και ουσιαστικό κοινωνικό κράτος.
Ανάπτυξη χρειάζεται αυτή η χώρα και όχι υπερπλεονάσματα για την εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων. Πώς θα δημιουργήσουμε δουλειές και εισόδημα, τι μέριμνα θα λάβουμε για τους χαμένους των μνημονίων, πώς θα γκρεμίσουμε το κομματικό κράτος, πώς θα εξάγουμε αντί να εισάγουμε. Πώς θα επιστρέψει στη χώρα η πιο μορφωμένη γενιά, που είχε ποτέ η πατρίδα μας, και την εξόρισαν.
20°
