Έχουν περάσει 33 μέρες από τις εκλογές, δεν έχει προκύψει νέος αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία ακόμα, κι ενώ η ατζέντα τύποις είναι καυτή, ενόψει των πολιτικών εξελίξεων, προσκηνιακά ή παρασκηνιακά, όλο και πιο δυνατά επαναλαμβάνω μια φράση του Νίκου Σταυρίδη αντιμιλώντας μπροστά στο δελτίο των 8.00: «Αχού και δεν μ’ ενδιαφέρει!». Γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν το επαναλαμβάνεις μετά από κάθε είδηση… Θέατρο του παραλόγου, καθώς η εμμονή αυτή, σταθερή αξία, απέναντι στο δημόσιο βίο τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον, είναι θέλοντας και μη πολιτική πράξη. Η αποχή, το λευκό, η ψήφος διαμαρτυρίας, οι αναποφάσιστοι που τελικά αποφασίζουν την ύστατη στιγμή του υπέρτατου θεσμού, στο παραβάν, καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. «Και τι σημασία έχει;» θα σκεφτώ αμέσως αμέσως. Η ανεργία, η φτώχεια, η αμορφωσιά παραμένουν σταθερές αξίες… Αν όχι ο ένας, τότε σίγουρα ο άλλος θα πάρει την εξουσία. Για μένα δεν αλλάζει τίποτα...
Υπάρχει άραγε κάτι που θα ήθελα ν’ αλλάξει; Ωραίο ερώτημα... Παύση για να σκεφτώ… Ό,τι με βασανίζει τα τελευταία χρόνια δεν έχει σχέση με την πολιτική, σκέφτομαι. Είναι προσωπικά, ιδιωτικού τύπου προβλήματα, σχέσεων κυρίως, αλλά και εσωτερικά, υπαρξιακής περιπλάνησης, πνευματικός λαβύρινθος, μοναξιά, ο θάνατος λίγο πιο κει παραμονεύει με το φουσκωτό τύπο που τον συνοδεύει σχεδόν πάντοτε, τον τρόμο… Τι να μου πουν εμένα η διαφθορά, η διαπλοκή και η διαφάνεια. Εγώ γερνάω μέρα με τη μέρα, έχω εγκατεστημένη κατάθλιψη καμιά δεκαριά χρόνια τώρα, μεγάλωσε κι η κόρη μου, κόκα δεν πίνω, αλκοόλ δεν πίνω, δεν καταπίνω χάπια, δουλεύω πολύ, δεν είμαι άνεργος, όλα σωστά τα κάνω και πάλι σκατά... «Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα» τραγουδώ με τον Αλκίνοο κάθε φορά που τον πετυχαίνω στο ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο και γελάω. Με την Ντόρα και τον Σαμαρά θα ασχολούμαι; Άντε κι είναι τίμιος ο Γιωργάκης και τα κάνει όλα καθώς πρέπει, κι αποδειχτεί τελικά μεγάλη μορφή εκεί που δεν του το ’χαμε, αλλάζει τίποτα; Πες πως δεν έχει σχέση με Τσουκάτους, ούτε η Ντόρα με Ρουσόπουλους, ούτε ο Σαμαράς με Βουλγαράκηδες, πες πως όλοι τους είναι ιλουμινάτοι, εμένα γιατί δεν μ’ ενδιαφέρει;
Είμαι ιδιώτης. Ναι, αυτό είναι… Ναι, ρε φίλε, όμως κι εσύ που με διαβάζεις ιδιώτης είσαι… Έχει γεμίσει ο τόπος ιδιώτες. «Το κοινό πού να βρίσκεται κρυμμένο;» κι ας μην είναι γιορτινό, που λέει ο μονομάχος του Σαββόπουλου, ας είναι απλώς κοινό για να μας απασχολήσει από κοινού, συλλογικά, πώς το λένε…
Έχουν γίνει πλούσιοι οι ψυχίατροι απ’ τους ιδιώτες… όπως και οι ορθοπεδικοί από τα πέντε επί πέντε. Άσχετο το τελευταίο, αλλά καλό ως παράδειγμα. Μου γύρισε το γόνατο κι έφταιγε ο τάπητας, όχι εγώ. Επιστημονικά τεκμηριωμένο. Μες στην αγωνία μου καθώς έφτανα στο ΚΑΤ αντίκρισα ουρά από επίδοξους ποδοσφαιριστές με ποικίλες εμφανίσεις, από διαφορετικά σημεία της πρωτεύουσας, έξω απ’ το ακτινολογικό… Ένιωσα χαρά. Δεν ήμουν μόνος… Δεν ήμουν ιδιώτης. Είναι συλλογικό το θέμα ...πρέπει ν’ αλλάξουν οι τάπητες σ’ όλα τα πέντε επί πέντε…
Όλα αυτά γιατί τα λέω;
Ένα ερώτημα θέλω να θέσω: Ο κόσμος απαξίωσε την πολιτική; Είναι σίγουρο αυτό; Μήπως η έννοια του ιδιωτικού και του δημόσιου πρέπει να επανεξεταστούν;
9°
