Ο «άγιος» Σαρίδης, ο άφαντος Πετσίτης και οι αιθεροβάμονες της Κεντροαριστεράς

Πάνω που πήγαν να χαρούν οι του ΣΥΡΙΖΑ με τα λόγια αγάπης του κ. Σαρίδη της Ένωσης Κεντρώων για τον προϋπολογισμό, ήρθε η τηλεοπτική αποπομπή του κ. Κουίκ από τους  ΑΝΕΛ για να αποδειχτεί ότι το «καράβι» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπάζει από παντού. Κι αυτό, την ίδια ώρα που οι «αδιάφθοροι» του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να μαζέψουν τα άπλυτα της «υπόθεσης Πετσίτη».

Έτσι είναι. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών’ οι κότες. Ωστόσο, προκαλεί κατάπληξη ότι ορισμένοι –ακόμα και τώρα, έστω και εμφανώς λιγότεροι– εξακολουθούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια «προοδευτική κυβέρνηση» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις εκλογές.

Και μπράβο τους, που θα αναφωνούσε ο Μάνος Βουλαρίνος. Μόνο που υπάρχουν κάποιες αναποδιές που καθιστούν αυτό το όραμα εκτός τόπου και χρόνου.

Εξηγούμαστε. Πρώτον, τα «κουκιά» δεν βγαίνουν. Ακόμα και με την «κινητικότητα» που εκδηλώνεται σε μικρότερα κόμματα, η αγωνία για τους 151 έχει καταντήσει βραχνάς για το Μαξίμου – σύντομα για τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά και για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης. Αν δεν υπήρχε δε και η «συγκολλητική ουσία» της εξουσίας, που λειτουργεί ως «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Κύριος οίδε πόσοι θα είχαν την τύχη του κ. Κουίκ. Ωστόσο, είναι αλλού το θέμα. Όσοι πλησιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Σαρίδης της Ένωσης Κεντρώων, περίπου εμφανίζονται ως Άγιοι με φωτοστέφανο. Όσοι αποχωρούν χαρακτηρίζονται «απολειφάδια». Από πού, λοιπόν, πηγάζει ο ρομαντισμός ορισμένων για προοδευτική κυβέρνηση με αυτόν τον κοινοβουλευτικό αχταρμά που μεταλλάσσεται μέρα με τη μέρα σε ένα απροσδιόριστης απόχρωσης πολιτικό μόρφωμα;

Δεύτερον, είναι η ίδια η φύση της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ που οδήγησε την κυβέρνηση στη σημερινή κατρακύλα. Ας θυμηθούμε πως δεν υπήρξε ΠΟΤΕ προγραμματική συμφωνία για τη διακυβέρνηση του τόπου από τους δύο εταίρους. Κοινός παρονομαστής ήταν οι διακηρύξεις για καταπολέμηση της διαπλοκής, του «σάπιου πολιτικού συστήματος» και της κατάργησης των μνημονίων με ένα άρθρο και ένα νόμο. Ο ίδιος ο κ. Καμμένος δήλωσε ότι δεν υπήρχε προσυμφωνημένη πρωτοβουλία για τη συμφωνία των Πρεσπών.  Όμως, τώρα, το «ηθικό πλεονέκτημα» των «Ρομπέν των Δασών» της κάθαρσης έχει χαθεί οριστικά και προ πολλού. Η φωτογραφία του κ. Πετσίτη να καμαρώνει στο βήμα του Μεγάρου Μαξίμου ως επίδοξος πρωθυπουργός είναι το σύμβολο μιας εξουσίας που γοητεύτηκε από τις θωπείες επιχειρηματιών και τα στραβά μάτια για βρομοδουλειές, για τις οποίες άλλοτε αναθεμάτιζαν τους «νταβατζήδες». Επιπλέον, η «καθημερινότητα» που βιώνουμε καθορίζεται από τις Συμπληγάδες του 4ου μνημονίου της κυβέρνησης, που «χτίστηκε» σε βάθρο αποτυχιών – από την έξοδο στις αγορές μέχρι την ποσοτική χαλάρωση, το μνημόσυνο της οποίας τελούμε σήμερα με άδειες τσέπες.

Η μηχανή του χρόνου σταματά το φθινόπωρο του 2015. Τότε που ο κ. Τσίπρας, κερδίζοντας για δεύτερη φορά τις εκλογές, ΕΙΧΕ και άλλες επιλογές για συγκυβέρνηση, εκτός των ΑΝΕΛ. Κι όμως, επέλεξε τις αγκαλιές με τον κ. Καμμένο.

Τρίτον και φαρμακερόν. Για να πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, παρέα με τους «ρομαντικούς» της «προοδευτικής κυβέρνησης». Η μηχανή του χρόνου σταματά το φθινόπωρο του 2015. Τότε που ο κ. Τσίπρας, κερδίζοντας για δεύτερη φορά τις εκλογές, ΕΙΧΕ και άλλες επιλογές για συγκυβέρνηση, εκτός των ΑΝΕΛ. Κι όμως, επέλεξε τις αγκαλιές με τον κ. Καμμένο. Ποιος του το επέβαλε; Μήπως πρέπει να το ξεχάσουμε και αυτό, ανταποκρινόμενοι στην πρωτοφανή σοφιστεία του πρωθυπουργού να λογαριάζουμε μόνο τις 100 τελευταίες ημέρες του κυβερνητικού έργου; Ο κ. Πολάκης δεν λογαριάζεται στις 100 αυτές ημέρες από τους κήρυκες του προοδευτισμού; Ο κ. Πετσίτης –πού εξαφανίστηκε αλήθεια;– είναι μήπως μια ιδιωτική υπόθεση, όπως διατείνεται ο παιδικός του φίλος;

Ουαί τοις ηττημένοις, όπως αναφωνούσαν οι πρόγονοί μας – αυτούς που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τη συμφωνία του με τον κ.Ζάεφ. Μόνο που οι ρομαντικοί της κεντροαριστεράς δεν εννοούν να το διανοηθούν. Γι’ αυτό θεωρούν περιττό ακόμα και το φανάρι του Διογένη, για να εξακολουθούν να πορεύονται σε ένα τούνελ χωρίς διέξοδο.