Όταν, παλιότερα, σε κάποιο χωριό της Ελλάδας ακούγονταν η φράση «έχω δύο παιδιά και ένα κορίτσι» το μόνο που μπορούσαμε να σκεφτούμε είναι το πόσο καθυστερημένος κοινωνικά θα έπρεπε να είναι κάποιος για να μην αναγνωρίζει τα κορίτσια ως παιδιά και άρα τις γυναίκες ως ανθρώπους. Οι ανόητοι, δεν είχαμε καταλάβει ότι οι άνθρωποι που έκαναν αυτόν τον διαχωρισμό ήταν στην πραγματικότητα σταυροφόροι της πολιτικής ορθότητας που αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των γυναικών.
Αυτά δεν τα λέω επειδή κάτι έπεσε στο κεφάλι μου (όχι πως αποκλείεται) αλλά επειδή έπεσε στα μάτια μου η λέξη «γυναικοκτονία» την οποία κάποιοι «προοδευτικοί» (μτφ. γραφικοί σαν καλντερίμι της Οίας) συμπολίτες χρησιμοποιούν προκειμένου να αναφερθούν στο φρικτό έγκλημα της Ρόδου. Οι ίδιοι ισχυρίζονται πως η λέξη «γυναικοκτονία» χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα έγκλημα που όχι απλώς έγινε σε βάρος μιας γυναίκας αλλά σε βάρος μιας γυναίκας εξαιτίας του φύλου της, αλλά το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι μια –αποτυχημένη ελπίζω– απόπειρα να διαχωρίσουν την έννοια «γυναίκα» από την έννοια «άνθρωπος».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σταυροφόροι της μάχης εναντίον του σεξισμού καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τα πολύ σοβαρά ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται. Έτσι κι αλλιώς, όπως συμβαίνει με όλους τους σταυροφόρους κάθε μάχης και κάθε σκοπού, η προσπαθειά τους περισσότερο είναι να αυτοϊκανοποιηθούν στη σκέψη του πόσο φωτισμένοι είναι, παρά να βοηθήσουν στ’ αλήθεια την κοινωνία να αλλάξει προς το καλύτερο (πράγμα που μάλλον θα τους δυσαρεστούσε, καθώς τότε θα έπρεπε να βρουν κάτι άλλο για να δείξουν το πόσο διαφορετικοί και καλύτεροι είναι). Μόνο που εδώ, νομίζω, πως ξεπέρασαν τους εαυτούς τους κι αντί να κάνουν αυτό που κάνουν συνήθως, δηλαδή τη μετατροπή της πολύ σοβαρής υπόθεσης του σεξισμού σε παραλήρημα της Ελένης της Λουκά, κατάφεραν να φτιάξουν την πιο σεξιστική λέξη στην ιστορία του σεξισμού.
Υποθέτω (χωρίς να ξέρω, αλλά προσπαθώντας να βρω ελαφρυντικά στην απόπειρα διαχωρισμού της γυναίκας από τον άνθρωπο) πως η αρχή μπορεί να έγινε σε κάποια αγγλόφωνη χώρα, εκεί που η λέξη «άνθρωπος» και «άνδρας» ταυτίζονται και που ενδεχομένως η ανάγκη να υπάρξει ένα “womanslaughter” απέναντι στο “manslaughter” είναι κάπως κατανοητή. Υποθέτω ότι ακολούθησε κάποιος συνηθισμένος πιθηκισμός κι έτσι καταλήξαμε στη σεξιστική «γυναικοκτονία» που προστίθεται (ως η μεγαλύτερη προσθήκη) στις άλλες σεξιστικές εξάρσεις του «αντισεξιστικού» κινήματος. Δίπλα στη βαθιά σεξιστική ποσόστωση που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως ανίκανες να πετύχουν χωρίς υποβοήθηση, δίπλα στοn σεξισμό που θεωρεί ανεπίτρεπτο κάθε επικριτικό σχόλιο που απευθύνεται σε γυναίκα, έρχεται και η «γυναικοκτονία» η οποία, αργότερα κι αν η ανάγκη επίδειξης προοδευτισμού το επιβάλει, να γίνει «λευκογυναικοτονία» αν το θυμα είναι λευκή γυναίκα ή «μαυρογυναικοκτονία», αν το θύμα είναι μαύρη γυναίκα (φυσικά αν είναι Αμερικάνα θα μιλάμε για «αφροαμερικανογυναικοκτονία»). Ακόμα πιο μετά κι επειδή η ταξική διαστρωμάτωση μπορεί να μην είναι άσχετη με το έγκλημα, ίσως να υπάρξουν περιπτώσεις που να πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «λευκοφτωχογυναικοκτονία» κι αν το θύμα είναι γυναίκα ομοφυλόφιλη κάποιον όρο σαν το «λευκοφτωχογκεογυναικοκτονία». Αν υπάρχουν και πολιτικά στοιχεία στο έγκλημα, αν έγινε ας πούμε από υπερασπιστές του καθεστώτος Μαδούρο σε κάποια διαδήλωση της αντιπολίτευσης, τότε ίσως να έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση «λευκοφτωχοαντιδικτατορικογκεογυναικοκτονίας». Κι αν έχουμε έγκλημα με σεξιστικά χαρακτηριστικά και θύμα τρανσέξουαλ, η σωστή λέξη για να το περιγράψει θα είναι «τρανσεξουαλοκτονία»;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, τα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών είναι πολλά και πολύ σοβαρά. Κάθε μέρα χιλιάδες γυναίκες πληρώνουν με τη ζωή τους την άρνηση να υποταχθούν στις ορέξεις κάποιου άνδρα ή κάποιων ανδρών. Το ίδιο και χιλιάδες ομοφυλόφιλοι. Ο σεξισμός καταπιέζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Κι αυτά είναι πολύ σοβαρά ζητήματα για να τα αφήνουμε σε σταυροφόρους που η μόνη τους ικανότητα είναι να γραφικοποιούν ακόμα και τα πιο σοβαρα ζητήματα, μετατρέποντάς τα σε πεδίο επίδειξης πεφωτισμένης προοδευτικότητας και δεν καταλαβαίνουν ότι πολύ πιο σημαντική ιδιότητα από αυτήν του άντρα ή της γυναίκας είναι αυτή του ανθρώπου. Και μπράβο τους.
Y.Γ. Επειδή είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος συμπολίτης θα φέρει το παράδειγμα της «παιδοκτονίας», να του πω ότι τα παιδιά διαχωρίζονται από τους ενήλικες και στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις.
8°
