Και τώρα οι δυο τους

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και το κόμμα τους. Αυτοί που έστειλαν στη Βουλή τους νεοναζί που, επιτέλους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη, αναγκάζονται τώρα να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα. Οι δικοί τους δεν είναι πια κράτος εν κράτει, είναι κατηγορούμενοι. Από τότε που Χρυσαυγίτης δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, άνοιξε το ντουλάπι με τους σκελετούς. Και άρχισαν να αποκαλύπτονται πτυχές μιας τρομακτικής εγκληματικής δράσης που μπορεί οι πολίτες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή να μην γνώριζαν σε βάθος λεπτομερειών, όμως οπωσδήποτε μπορούσαν να διαισθανθούν και να υποθέσουν.

Το σαββατοκύριακο οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν μπροστά με μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Η ηγεσία του κόμματος που ανέδειξαν σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας φόρεσε χειροπέδες.

Αλλος έβριζε, άλλος έφτυνε, όλοι μόρφαζαν και φώναζαν, χουλιγγάνιζαν, αυτογελοιοποιήθηκαν κάνοντας επίδειξη αγριάδας, προκάλεσαν με ναζιστικούς χαιρετισμούς και αντιδημοκρατικές κραυγές, τελικά δεν μπόρεσαν να κρύψουν τον εκνευρισμό και το σάστισμά τους: Τι είναι αυτό που τους συμβαίνει; Πώς βρέθηκαν από κάτω αυτοί που πάταγαν τους άλλους στο κεφάλι; Και πού πήγε ξαφνικά ο λαός τους; Γιατί δεν μαζεύτηκε έξω από τη ΓΑΔΑ να διαμαρτηρηθεί, γιατί δεν πήγαν να τους δουν ούτε καν όλοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής που δεν συνελήφθησαν;

Ήρθε η ώρα οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους. Και να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που τους έκανε να στείλουν στη Βουλή ένα κόμμα με αυτές τις ιδέες, αυτή την αισθητική, αυτόν τον πολιτισμό, αυτή τη δραστηριότητα, αυτούς τους βουλευτές. Τους ήξεραν πολύ καλά πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που λειτούργησε ως καταλύτης για την αφύπνιση των θεσμών και την αποκατάσταση της νομιμότητας/δημοκρατικής τάξης. Είχαν πολλές ευκαιρίες να αναγνωρίσουν κάτι που άλλωστε οι εκλεκτοί τους δεν προσπαθούσαν να κρύψουν, αλλά αντίθετα το προέβαλαν με κάθε τρόπο.

Τι κάνει έναν ένστολο που του έκοψαν το μισθό να γίνει Χρυσαυγίτης; Βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από τον άνεργο, τον απλήρωτο εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, τον ανασφάλιστο, ακόμη και από άλλους δημόσιους υπαλλήλους, όπως για παράδειγμα ο νοσοκομειακός γιατρός που έχει πίσω του μια δεκαετία σπουδών, εξακολουθεί να διαβάζει, και σώζει ζωές δουλεύοντας στις αδιανόητα σκληρές συνθήκες της εφημερίας.

Κοινωνική αδικία ναι, διαφθορά των ελίτ οπωσδήποτε, πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων χωρίς αμφιβολία, εκρηκτική φοροδιαφυγή και το πάρτυ των λίγων που συνεχίζεται, εθνικός εξευτελισμός, απώλεια κυριαρχίας, αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ εξακολουθούν να διδάσκουν το λαό, οριζόντιες περικοπές ειδοσημάτων αντί για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, φοροαμόκ και παραλογισμοί στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, το πρόγραμμα δεν βγαίνει, η καθημερινότητα είναι αφόρητη, κανείς από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις, ο θάνατος του εμποράκου, απόλυτη ασφυξία στην αγορά, η ακατόρθωτη αποστολή του επιχειρείν, οι επενδύσεις που δεν ήρθαν, οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, ψέματα από παντού, λαϊκισμός και επικοινωνισμός, διαπλοκή όπως άλλοτε και όπως πάντοτε στην πατρίδα μας, ένα κοινωνικό κράτος που διαλύεται, μια πρωτεύουσα τριτοκοσμική, ένας πληθυσμός που γερνάει και μικραίνει, καμία προοπτική.

Όλα αυτά είναι αλήθεια και όλα αυτά δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την ανάδυση των κατώτερων ενστίκτων ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Το μνημόνιο ήταν απλώς η αφορμή και το κίνητρο για να αποενοχοποιηθούν αντιλήψεις και συμπεριφορές που δεν γεννήθηκαν μετά το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο, αλλά προϋπήρχαν και διαχέονταν οριζόντια σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η κρίση ήταν η ευκαιρία για να ενωθούν αυτές οι δυνάμεις του σκοταδισμού και του μίσους, να αποκτήσουν ενιαία πολιτική έκφραση και να απελευθερωθούν χάρη στην αίσθηση του ακαταδίωκτου και της ατιμωρησίας που απολάμβαναν μέχρι τώρα.

Η έννοια της ατομικής ευθύνης ποτέ δεν ήταν δημοφιλής στον τόπο μας και πάντως όχι όσο οι θεωρίες του καλού λαού που όταν σφάλλει απλώς παρασύρεται και τελικά μένει “πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος”. Τις θεωρίες αυτές υποστηρίζουν πολιτικά πρόσωπα και κόμματα που θέλουν να υπάρχει αγέλη και χαμηλό επίπεδο συλλογικής ηθικής προκειμένου να σταθούν χωρίς να αλλάξουν.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής. Δεν υπάρχουν αθώοι ανάμεσά τους και όσοι τώρα πέφτουν από τα σύννεφα ας ξανακοιταχτούν στον καθρέφτη - αν έχουν.