Πολλοί θέτουν το ερώτημα γιατί παρατηρούνται μαζικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της οικονομικής πολιτικής του προέδρου Μακρόν ενώ στην Ελλάδα, όπου η οικονομική πολιτική Τσίπρα είναι πολύ σκληρότερη ο κόσμος αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με ψυχραιμία ή και παραίτηση.
Επιπλέον, στην Ελλάδα το μέσο εισόδημα κινείται γύρω στο μισό από ότι είναι στη Γαλλία, γεγονός που κάνει την εφαρμογή των μέτρων πιο δύσκολη από κοινωνική άποψη.
Αναγκαία σύγκριση
Ο Μακρόν πήρε πίσω τις αυξήσεις στη φορολογία των καυσίμων. Η Γαλλία είναι στην πρώτη εξάδα της Ε.Ε. σε ό,τι αφορά την ακρίβεια στα καύσιμα. Η Ελλάδα όμως δίνει τη μάχη για την πρώτη θέση με την Ολλανδία εξαιτίας της νέας αύξησης της φορολογίας επί κυβέρνησης Τσίπρα.
Στη Γαλλία ανακοινώθηκε αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ ενώ στην Ελλάδα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και το 55% των νέων θέσεων εργασίας είναι θέσεις μερικής απασχόλησης με μηνιαίες αποδοχές της τάξης των 400 ευρώ μικτά. Δημιουργείται έτσι η λεγόμενη γενιά των 360 ευρώ (καθαρά).
Με απόφαση του προέδρου Μακρόν οι υπερωρίες και τα πριμ των επιχειρήσεων προς τους εργαζόμενους δεν θα φορολογούνται ούτε θα έχουν ασφαλιστικές κρατήσεις, σε μια προσπάθεια να δοθούν κίνητρα στους πιο αποδοτικούς εργαζόμενους. Αντίθετα, στην Ελλάδα λίγο να ξεφύγει το εισόδημα του εργαζόμενου προς τα επάνω επιβάλλονται τεράστιες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις στον ίδιο και στις επιχειρήσεις.
Τέλος, ο Μακρόν κατάργησε την προγραμματισμένη αύξηση των ασφαλιστικών κρατήσεων για τις συντάξεις κάτω των 2000 ευρώ το μήνα, οι οποίες αυξήθηκαν στις κύριες συντάξεις και επιβλήθηκαν για πρώτη φορά στις επικουρικές συντάξεις επί κυβέρνησης Τσίπρα.
Ο Μακρόν έχει επιβάλλει πολύ λιγότερα βάρη από τον Τσίπρα και παίρνει διορθωτικά μέτρα, σε αντίθετη πορεία με αυτά που συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Διαφορετικές συνθήκες
Η λαϊκή διαμαρτυρία όμως εκδηλώνεται δυναμικά στη Γαλλία ενώ στην Ελλάδα παραμένει μια διαμαρτυρία στα πλαίσια του δημοκρατικού συστήματος για μια σειρά λόγους.
Πρώτον, στη Γαλλία οι πολίτες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις εφόσον πρόκειται για μια εξαιρετικά αναπτυγμένη χώρα της Ε.Ε. χωρίς τα προβλήματα και την υπερχρέωση της Ελλάδας.
Δεύτερον, ο πρόεδρος Μακρόν μπορεί να προκάλεσε την αντίδραση με το προσωπικό στυλ διακυβέρνησης που σχετίζεται με το Σύνταγμα της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει υπερεξουσίες οι οποίες μπορεί να τον απομονώσουν σε έναν πολιτικό Όλυμπο μακριά από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Ο Μακρόν φαίνεται ότι έπεσε σε αυτή την παγίδα γιατί μπορεί να ήταν πολιτικά «ατσαλάκωτος» εφόσον δεν είχε παρελθόν συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, αποδεικνύεται όμως και πολιτικά άπειρος.
Τρίτον, οι δυνάμεις που επενδύουν στη βίαιη διαμαρτυρία στη Γαλλία προέρχονται κυρίως από τη ριζοσπαστική Αριστερά και την άκρα Δεξιά. Αυτές οι δυνάμεις κυριάρχησαν στο κίνημα της πλατείας που διευκόλυνε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τώρα η αντιπολίτευση κυριαρχείται από δυνάμεις που δεν επενδύουν σε τέτοιες μεθόδους.
Τέταρτον και κατά την άποψή μου κυριότερο, ο ελληνικός λαός πλήρωσε ακριβά τον λογαριασμό της βίαιης και συχνά τυφλής διαμαρτυρίας με την άνοδο του Τσίπρα στην εξουσία, την παράταση της επίσημης και άτυπης μνημονιακής περιόδου και την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Γνωρίζει ότι τα «κίτρινα γιλέκα», «δεν πληρώνω», κινήματα της πλατείας δημιουργούν περισσότερα προβλήματα, εάν δεν ελεγχθούν έγκαιρα, από αυτά που λύνουν.
Γι’ αυτό ο ελληνικός λαός κρατάει αποστάσεις ασφαλείας από τέτοιου είδους φαινόμενα μετά από μία περίοδο βίαιης και αναγκαστικής ωρίμανσής του.
