Αχ, Κριστίν!

«Xώρες που προχωρούν μόνες και αποτυγχάνουν να προσαρμοστούν στις νέες οικονομικές πραγματικότητες μπορεί να αντιμετωπίσουν ένα δυστοπικό μέλλον με μια θυμωμένη πλειοψηφία αφημένη πίσω». -Κριστίν Λαγκάρντ, Γενική Διευθύντρια Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η Κοκό Σανέλ της διεθνούς οικονομικής ελίτ έχει δίκιο, τουλάχιστον στο μισό, ότι οι πεταμένοι του συστήματος κάποια στιγμή θα αγριέψουν και θα σαρώσουν ό,τι βρουν μπροστά τους – το βλέπουμε στο Παρίσι. Το άλλο μισό, το τι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί η υπερχείλιση του ποταμιού της οργής, το άφησε στη θολούρα μιας απλοϊκής γενίκευσης, και δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο αφού παραμένει καριερίστα του νεοφιλελευθερισμού που παράγει την κοινωνική αδικία για την οποία θρηνεί.

Η σιδηρά κυρία του ΔΝΤ σωστά επεσήμανε ότι, αν δεν υπάρξει μια ριζοσπαστική αλλαγή, τα επόμενα είκοσι χρόνια, ως το 2040, «οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού». Θα είναι –ωραία το είπε κι αυτό– η εποχή της οργής όπου θα έρχονται αντιμέτωπα γιγαντιαία μονοπώλια της τεχνολογίας με αδύναμα κράτη, οι προνομιούχες κατηγορίες του πληθυσμού θα μπορούν να ζουν ως τα 120, ενώ εκατομμύρια άλλοι θα υποφέρουν στη φτώχεια.

Η Γαλλίδα πολιτικός-τεχνοκράτισσα που κάποτε, στην αρχή της ελληνικής κρίσης, δάκρυζε για τα παιδιά του Νίγηρα επειδή δεν υποστηρίζονται όσο τα παιδιά της άσωτης χώρας μας, βλέπει ότι «το χάσμα ανάμεσα στις επιθυμίες και την πραγματικότητα υπάρχει κίνδυνος να θρέψει μια εποχή θυμού και πίκρας».

Αυτή η εποχή στην πατρίδα της ήρθε ήδη. Είναι τα «κίτρινα γιλέκα» που αναστατώνουν το Παρίσι και υποχρεώνουν τον Μακρόν να τραβήξει χειρόφρενο. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι συμπατριώτες της στηρίζουν το κίνημα, παρά τις καταστροφές και παρόλο που διασύρεται ως κίνημα των άκρων, ενώ η πολιτική ηγεσία βρίσκεται στο τέλειο αδιέξοδο: Υποχωρώντας ενθαρρύνει τους εξτρεμιστές που αναζητούν ευκαιρίες μέσα στην αναμπουμπούλα, κάνοντας επίδειξη πυγμής προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση στους ηττημένους του συστήματος που πριν φτάσει το τέλος του μήνα δεν έχουν χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό τους.

Η Κριστίν Λαγκάρντ, η γυναίκα που παίρνει αποφάσεις καθοριστικές για τη μοίρα πτωχευμένων κρατών και άτυχων λαών, βρίσκεται σε διαδικασία αναστοχασμού ή τουλάχιστον αυτό δείχνει. Έχει, πάντως, τον ψυχικό χώρο να το κάνει, απαλλαγμένη όπως είναι από τα άγχη της καθημερινότητας και της επιβίωσης. Σύμφωνα με το συμβόλαιο που υπέγραψε τον Ιούλιο του 2011, η αμοιβή της ως επικεφαλής του ΔΝΤ είναι 550.000 δολάρια το χρόνο και συγκεκριμένα βασικός μισθός 468.000 δολάρια συν 84.000 δολάρια επίδομα, ένα ποσό απαλλαγμένο από κρατήσεις και φορολογία, το οποίο αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω κάθε 1η Ιουλίου στη διάρκεια της θητείας της.

Βέβαια, έχει κι αυτή τα βάσανά της. Δεν ήταν και λίγο ότι κρίθηκε ένοχη για αμέλεια στην υπόθεση Ταπί, παρόλο που δεν της επιβλήθηκε ποινή. Όσο να ’ναι, υπάρχει ηθική βλάβη και μια μουτζούρα στην εικόνα της. Δεν είναι απλό να κατηγορείσαι ότι ως υπουργός Οικονομικών εξυπηρέτησες επιχειρηματία-φίλο του προέδρου με ένα δωράκι που πλησίασε στο μισό δισ. Ο ισχυρός παράγοντας του ποδοσφαίρου και επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί, κολλητός του Νικολά Σαρκοζί, είχε υποστηρίξει τη δεκαετία του 1990 ότι κατά την πώληση των μετοχών που κατείχε στην εταιρία αθλητικών ειδών Adidas εξαπατήθηκε από την τότε κρατική τράπεζα Crédit Lyonnais. Η υπόθεση με πρωτοβουλία της Κριστίν Λαγκάρντ πήγε σε ιδιωτικό διαιτητικό δικαστήριο που του επιδίκασε το 2008 αποζημίωση ύψους 400 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτή η απόφαση ακυρώθηκε από άλλα δικαστήρια, γίνονταν έρευνες για απάτη, ένας δικαστής καταγγέλθηκε για ανάρμοστη σχέση με τον Ταπί, αλλά παρόλα αυτά η τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας δεν θέλησε να εφεσιβάλει την απόφαση, κάτι που η Δικαιοσύνη εκ των υστέρων έκρινε ως «αμέλεια», χωρίς να της επιβάλει κυρώσεις.

Η ζωή συνεχίστηκε για την Κριστίν Λαγκάρντ, πάντα προς το καλύτερο, αφού τον Φεβρουάριο του 2016 ανανεώθηκε η θητεία της στο ΔΝΤ για άλλα πέντε χρόνια.

Μπορεί να τη στενοχωρεί που δεν άνοιξε το Λούβρο το Σάββατο στο Παρίσι λόγω των «κίτρινων γιλέκων» αλλά θα περάσει κι αυτό, όπως τόσα άλλα.