Δύο κόσμοι ή ένας;

Διαβάζουμε σε άρθρο του Τάκη Θεοδωρικάκου, υπό τον τίτλο «Χίλιες τετρακόσιες δεκατέσσερις ημέρες», στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (9/12): «Γι’ αυτό οι επόμενες εκλογές θα είναι τελικά η σύγκρουση δύο κόσμων».

Αυτή η δραματική διακήρυξη, με σκοπό την έμφαση στην πολιτική κρισιμότητα της στιγμής, δεν είναι καινούργια. Πρόκειται για κάτι που συχνά το συναντάμε στην Ιστορία, «φως και σκότος», «καλό και κακό», κλπ. Πρόκειται για ένα είδος πολεμικής ιαχής που μας λέει «ή τώρα ή ποτέ». Καμιά ιαχή δεν κέρδισε ποτέ την μάχη, ούτε καθόρισε την έκβαση της σύγκρουσης.

Οι πραγματικές συνθήκες κρίνουν την έκβαση και η δυνατότητα των διεκδικητών να επεξηγήσουν επίμονα, θεμελιωμένα, πειθαρχημένα και με συνέπεια αυστηρή, τους κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους, που επιβάλλουν το πέρασμα στη νέα φάση.

Η έμφαση και το ζητούμενο είναι «να φύγει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πράγματι για την πολιτική κίνηση των πραγμάτων και την προοδευτική διαμόρφωση των συνθηκών, ώστε η χώρα να σταθεί στα πόδια της, μετά την καταστροφή που συνειδητά προκάλεσαν οι κυβερνητικοί, είναι να ηττηθεί κοινωνικά και πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές.

Αυτό όμως είναι και μπορεί να καθίσταται δευτερεύον, ως προς το πάντα επανερχόμενο και πάντα υπέρτερο ερώτημα: για να γίνει τι; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για την επόμενη φάση; Και τι εγγυάται, ότι ένα συντηρητικό κόμμα, όπως φάνηκε στην διαδρομή  της κρίσης, θα μπορέσει να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της εξόδου από την σημερινή έρημο;

Προσπερνάω την παραδοσιακή πρόσδεσή του στο κράτος και δεν αγνοώ τα καινοτόμα στοιχεία που πρόσθεσε με την εκλογή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο ίδιος ως άτομο κομίζει. Θα μείνω στη σύγκρουση των δύο κόσμων που προανέφερα και την πολιτική αδυναμία που φανερώνει. Δεν υπάρχουν δύο κόσμοι. Ένας κόσμος υπάρχει. Και αυτό είναι το σύγχρονο κοινωνικό σώμα, το κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα του 2018, που το συνέχει μια ομοιογένεια και  το συγκρατούν κοινές αντιλήψεις και μυθοπλασίες.

Με κοινό τρόπο προσλαμβάνει φιλοσοφικοπολιτικά  τον κόσμο, κοινή είναι η σχέση του με το κράτος. Κοινή είναι η αντίληψη των εύκολων λύσεων, κοινή είναι η μυθοπλασία   του  πρίγκιπα ψηφοφόρου για τον εαυτό του.

Σήμερα, πράγματι μόνο μια σύγκρουση θα μας πάει στην επόμενη φάση. Είναι όμως η σύγκρουση του σύγχρονου Έλληνα με τον εαυτό του. Με τον παλαιό εαυτό του. Από την υπόμνηση σεβασμού στον Νόμο μέχρι την ανάγκη σεβασμού του άλλου στην καθημερινή ζωή.

Το πέρασμα στην επόμενη φάση δεν θα συντελεσθεί ποτέ χωρίς την «σύγκρουση» με αυτό το ενιαίο κοινωνικό σώμα. Με την καθυστερημένη κοινωνική και πολιτική του συνείδηση. Χωρίς αυτήν την παιδαγωγική της σύγκρουσης, ο σύγχρονος Έλληνας, πέρα από την αριθμητική καταγραφή της ψήφου του στην επόμενη κάλπη, θα είναι έτοιμος να επαναλάβει τον γνωστό παλαιό εαυτό του.

Η σημερινή Ελλάδα δεν θα σωθεί από τον έναν κόσμο εναντίον του άλλου.

Η διάσωση των παλαιών σχέσεων εξουσίας δεν ενδιαφέρει. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η διάνοιξη μιας οδού εξόδου από την κρίση και η διαρκής βελτίωση των συνθηκών και των δυνατοτήτων αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων.

Η σημερινή Ελλάδα ή διαλεκτικά θα σωθεί ή μηχανικά θα χαθεί.

Όλα έχουν αλλάξει. Τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα γίνει όπως χθες.