Φέτος αυτή η ειδική κατηγορία καλών ανθρώπων που αισθάνονται τη θετική ενέργεια όταν βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, έχει να αντιμετωπίσει ένα αδυσώπητο δίλημμα: να δώσουν χρήματα από το υστέρημά τους στο Χαμόγελο του Παιδιού ή στον Πάνο Καμμένο; Δηλαδή, στις φρεγάτες που θα διαχειρίζεται ο Πάνος Καμμένος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας. Με τον ίδιο τρόπο, μάλλον, που διαχειρίζεται και τα στρατιωτικά ελικόπτερα. Σαν προέφηβος κάγκουρας που δανείζεται το «εργαλείο» από τον «κολλητό» για μια βόλτα. Τα οποία ελικόπτερα, παρεμπιπτόντως, είναι και αυτά δικά μας. Αγορασμένα από έναν άλλο «έρανο». Υποχρεωτικό. Που ονομάζεται φορολογία.
Ο Πάνος Καμμένος, λοιπόν, θέλει να προστεθεί στη λίστα εκείνων που μας ζητούν να «βοηθήσουμε από το υστέρημά μας» για καλό σκοπό. Και ανακοίνωσε μάλιστα ότι προτίθεται με τη νέα χρονιά να ανοίξει λογαριασμό στην τράπεζα. Σαν αυτούς που ανοίγουν εκείνοι που έχουν ανάγκη για να κάνουν μια εγχείρηση. Ή οι οργανώσεις που βοηθούν όσους βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ανέχειας. Ή τους καρκινοπαθείς. Η λίστα είναι ατέλειωτη. Και κάθε εορταστική περίοδο, όπως είναι αναμενόμενο, μεγαλώνει.
Ενώ όμως όλες οι φιλανθρωπικές οργανώσεις επικαλούνται την ανακούφιση του πόνου του άλλου, ο ΥΠΕΘΑ προσπαθεί να μας κινητοποιήσει για να συνεισφέρουμε στην οργάνωση «Το Χαμόγελο του Εμπόρου Όπλων» επικαλούμενος –τι άλλο;– ό,τι επικαλούνται πάντα οι έμποροι όπλων. Τον πατριωτισμό. Και σπεύδει μάλιστα να μας ενημερώσει ότι «παράγουμε ήρωες σε καιρό ειρήνης» (ναι, μιλάει για ηρωισμό ο άνθρωπος που κρύβεται κάτω από τα «φουστάνια» της βουλευτικής ασυλίας, για να μην υπερασπιστεί ούτε καν τον εαυτό του όταν του κάνουν αγωγή αυτοί που τους έχει δυσφημίσει)…
Τι μας ζητάει, λοιπόν, ο άνθρωπος που όταν τρώει κότα θα έπρεπε να θεωρείται κανιβαλισμός; Μας ζητάει να υποκαταστήσουμε και στη δική του περίπτωση το κράτος. Όπως άλλωστε ζητάει κάθε έρανος. Όπως, ας πούμε, το κράτος δεν έχει χρήματα να καλύψει τις υποχρεώσεις του στην πρόνοια ή την περίθαλψη και γίνονται έρανοι, έτσι δεν έχει τα χρήματα να καλύψει και τις υποχρεώσεις του στον τομέα της άμυνας. Μόνο που βάζει σαν «καπέλο» και την πατρίδα.
Το πρόβλημα όμως όταν σε πλευρίζει κάποιος σε στiλ «κυρίες μου και κύριοι, δεν είμαι ζητιάνος, η ανάγκη με έκανε να ζητήσω τη βοήθειά σας, για να θρέψω τα στρατά μου και τους εμπόρους όπλων, έχω να ψωνίσω φρεγάτες πάνω από 15 χρόνια…» είναι ότι δεν μπορεί να κρυφτεί. Όταν, ας πούμε, βλέπεις ένα ζητιάνο στο μετρό να φοράει επώνυμα sneakers π.χ. αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι πάει να σε πιάσει κορόιδο. Γιατί να μη νιώσεις το ίδιο και από τον εκπρόσωπο ενός κράτους που τα τελευταία τρία χρόνια αύξησε τη μισθολογική δαπάνη του δημόσιου τομέα κατά 1.9 δισ ευρώ;
Διότι το κράτος που τώρα κλαίγεται μέσω Πάνω Καμμένου ότι χρειάζεται χρήματα για «ηρωικές φρεγάτες» είχε χρήματα. Που προτίμησε να τα ξοδέψει σε μετακλητούς, σε προσλήψεις ανειδίκευτου προσωπικού (όχι, δηλαδή, σε γιατρούς ή δασκάλους) και bonus υπαλλήλων των υπουργείων μέσω κρυφών τροπολογιών. Διορισμών στους οποίους άλλωστε μεγάλο μερίδιο είχε και ο ΥΠΕΘΑ. Μάλιστα για τη μισθοδοσία τους, ακόμα και το Χαμόγελο του Παιδιού αναγκάστηκε να πληρώσει ΕΝΦΙΑ 70.335 ευρώ. Το ίδιο Χαμόγελο του Παιδιού που τώρα όσοι προτίθενται να δώσουν κάτι, καλούνται να αγνοήσουν για να προτιμήσουν τις φρεγάτες του λαρτζ «διοριστή».
Αλλά, βέβαια, αν αγόραζε με τα χρήματα αυτά τις φρεγάτες και έβγαινε μετά στον έρανο ζητώντας χρήματα για να διορίσει μετακλητούς (δηλαδή, για να κάνει την προεκλογική του εκστρατεία δημιουργώντας εκλογική πελατεία), κανείς δεν θα ανταποκρινόταν. Ενώ το πατριδοκάπηλο «Η Ελλάδα χρειάζεται τον οβολό σας» ακούγεται πολύ πιο ωραίο. Και πολύ πιο ταιριαστό, αφού όλοι ξέρουμε για ποιους ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο.
«Θα ήταν πολύ καλό εάν μπορούσαμε να επιλύσουμε τα διμερή προβλήματά μας με την Τουρκία με διμερή ειλικρινή διάλογο, στηριγμένο όχι μόνο στο Δίκαιο αλλά και στη λογική»
