Καταλαβαίνω την τάση που έχουν οι κάπως πιο σοβαροί συμπολίτες να είναι απέναντι στους Βαξεβάνηδες (και στους Κουρήδες παλιότερα) αυτής της χώρας. Αν όμως αυτή η τάση αφεθεί ανεξέλεγκτη υπάρχει ο κίνδυνος όσοι θέλουν να είναι απέναντι στον Βαξεβάνη να βρεθούν όντως απέναντί του, αλλά ως καθρέφτες. Να καταλήξουν να μην κάνουν τη διαφορά από τους Βαξεβάνηδες, αλλά την άλλη τους εκδοχή. Να γίνουν π.χ. σαν αυτούς που έλεγαν τον Χατζόπουλο σεξιστή, επειδή είχε κάνει εκείνο το φανταστικό σκίτσο με τη Ραχήλ και τη Ζωή ή σαν εκείνους που ανακάλυψαν σεξισμό σε κάθε κράξιμο και δούλεμα που υπέστη η, μια φορά το έτος κλαίουσα, Μπαζιάνα, όταν αποφάσισε να μοιραστεί το δράμα της και καπάκι να δηλώσει απογοητευμένη επειδή το κόμμα του οποίου ηγείται ο Αλέκσης δεν έχει όλη την εξουσία (αλλά μόνο αυτή που αναλογεί σε κυβέρνηση δημοκρατίας).
Όλα αυτά τα γράφω επειδή διαπιστώνω πως στην πλάκα, το δούλεμα, την κριτική, το κράξιμο, την επίθεση (διαλέγετε και παίρνετε) που γίνεται με αφορμή την αφίσα που εμφανίζει τη Φώφη τη Γεννηματά ως νεανική διασταύρωση της Μπριζίτ της Μπαρντό με τον τραγουδιστή των Μότλεϊ των Κρου, πιπιλιέται ξανά η καραμέλα του σεξισμού. Κι αυτή τη φορά η καραμέλα είναι πιο σεξιστική από ποτέ.
Θεωρώ δεδομένο ότι όλοι έχουμε λεξικό και όλοι μπορούμε να βρούμε έναν ορισμό του σεξισμού, οπότε δεν τον επαναλαμβάνω. Θα πως μόνο ότι σίγουρα δεν είναι σεξισμός το δούλεμα σε μια γυναίκα που διαφημίζει μια εικόνα μάλλον διαφορετική από την πραγματική της. Αντιθέτως είναι καραμπινάτος σεξισμός να θεωρείς τις γυναίκες ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο ομοειδών όντων και έτσι να πιστεύεις ότι οποιοδήποτε δούλεμα σε μια γυναίκα είναι δούλεμα που κατευθύνεται σε όλες τις γυναίκες. Ακόμα πιο σεξιστικό είναι να θεωρείς τη ματαιοδοξία τόσο ταυτισμένη με τις γυναίκες ώστε η (ακόμα και άδικη) κριτική στις εκδηλώσεις της ματαιοδοξίας να μεταφράζεται σε επίθεση γενικά εναντίον των γυναικών. Και το άκρον άωτον του σεξισμού είναι να θεωρείς σεξιστικό, όταν απευθύνεται σε γυναίκες, ένα δούλεμα που υφίστανται και οι άντρες (ποιoς ξεχνάει την απολύτως δικαιολογημένη πλάκα με τις αφίσες στις οποίες τις ελιές του Σημίτη τις είχε φάει όλες ο δάκος ή την πλάκα με τους βαψομαλλιάδες πολιτικούς;).
Αντί να μας ανησυχεί το ότι έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο παρακμής ώστε οι πολιτικοί να αισθάνονται πως η επιτυχία τους εξαρτάται από τη φωτογένεια και την απουσία των ρυτίδων σε έναν τομέα της ζωής που η εμπειρία και η σύνεση που οι ρυτίδες φέρνουν θα έπρεπε να θεωρείται προτέρημα και όχι μειονέκτημα, βαφτίζουμε σεξιστική κάθε κριτική που μας δυσαρεστεί, αρκεί αυτή να είναι κριτική σε γυναίκα.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να καταλάβει ότι –όπως συμβαίνει και με την καραμέλα του μπούλινγκ– το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να αποδυναμώνουμε την προσοχή που πρέπει να δείχνουμε στον πραγματικό σεξισμό. Σ’ αυτόν που ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να οδηγήσουν επειδή είναι γυναίκες, σ’ αυτόν που ισχυρίζεται ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι γυναικεία υπόθεση, σ’ αυτόν που λέει πως τα παντελόνια είναι δείγμα γενναιότητας, σ’ αυτόν που θεωρεί δεδομένο ότι κάθε γυναίκα που πετυχαίνει το έχει καταφέρει περνώντας από αντρικά κρεβάτια και βεβαίως σ’ αυτόν που πιστεύει ότι οι γυναίκες πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους άντρες πολιτικούς.
Ιδιαιτέρως αυτές τις μέρες, που στην επικαιρότητα κυριαρχεί η πιθανότητα μια γυναίκα να έπεσε θύμα της πιο ακραίας έκφρασης του σεξισμού και να δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις ορέξεις των κυρίαρχων αρσενικών, το να μιλάμε για σεξισμό επειδή κατακρίνουμε ή γελάμε με την απόπειρα μιας πολιτικού να φανεί ομορφότερη και νεότερη, είναι, φοβάμαι, μεγάλο λάθος. Και μπράβο μας.
20°
