Όταν δημοσιογράφοι «δολοφονούν» δημοσιογράφους

Τον Ιούνιο του 2015, ένας πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ βγήκε και είπε ότι έλληνες δημοσιογράφοι εκπαιδεύονταν από Ταμείο για να εκφράζουν απόψεις υπέρ του. Δεν το είπε στο σπίτι του ή στην παρέα του στο καφενείο, δεν το έγραψε καν στα σόσιαλ μίντια. Το είπε στην επιτροπή για το χρέος που είχε συστήσει η τότε πρόεδρος της Βουλής. Κι έτσι, περιβάλλοντας με το κύρος της πρώην ιδιότητάς του έναν ισχυρισμό που προέβαλε σε θεσμικό περιβάλλον, αυτό της Βουλής, το πράγμα έγινε αυταπόδεικτο: Kάποιοι δημοσιογράφοι δεν ήταν μόνο «μνημονιακοί», ήταν και «μνημονιακοί» επειδή τα έπαιρναν από το ΔΝΤ για να είναι.

Ο πρώην εκπρόσωπος δεν απέδειξε ποτέ τον ισχυρισμό του. Δεν χρειαζόταν. Η δουλειά είχε γίνει. Και είχε γίνει σε μια κοινωνία εκ φύσεως καχύποπτη και με ασυγκράτητη ροπή στη συνωμοσιολογία. Μιλάμε πάντα για τη χώρα που άφησε να παραμυθιαστεί με τον παραλογισμό ότι δεν έφερε η κρίση το μνημόνιο αλλά το μνημόνιο την κρίση, για τη χώρα όπου ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας πίστεψε πως όσοι έλεγαν πως η Ελλάδα έπρεπε να μείνει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης ήταν προδότες και Κουίσλινγκ, ενώ εκείνοι που έκλειναν το μάτι στη δραχμή ήταν αντιμνημονιακοί πατριώτες – κι ας εξυπηρετούσε η επιστροφή στη δραχμή τους πλούσιους που είχαν τα πολλά τους ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού.

Ανάμεσα στους προδότες και τους Κουίσλινγκ ήταν φυσικά πολλοί δημοσιογράφοι. Ηταν οι δημοσιογράφοι από το Mega, το Sky, τα Νέα και την Καθημερινή κυρίως, που πριν το δημοψήφισμα του 2015 έλεγαν αυτό που θα αντιλαμβανόταν ο Αλέξης Τσίπρας με «καθαρό μυαλό»: ότι έξοδος από την ευρωζώνη θα ισοδυναμούσε με χάος. Δεν είχε τολμήσει να πει κανένας δημοσιογράφος φυσικά ότι το χάος θα μαζευόταν μόνο με «μη δημοκρατικά μέσα», όπως είπε προ ημερών ο Δραγασάκης. Αν το έλεγε, θα βρισκόταν πιθανότατα κάποιος πρώην εκπρόσωπος να πει ότι ήξερε για δημοσιογράφους που εκπαιδεύονταν από τον Σόρος, τους Εβραίους ή τους Νεφελίμ με σκοπό την ανατροπή τα δημοκρατίας.

Αλλά μπορεί να το έλεγαν και δημοσιογράφοι για δημοσιογράφους. Ή, μάλλον, το λένε. Υπάρχουν φιλοκυβερνητικές εφημερίδες που γράφουν ξανά και ξανά ότι οι αρθρογράφοι των «Νέων», ανάμεσα στους οποίους ανήκω κι εγώ, δεν γράφουν τις απόψεις τους, υπηρετούν τα συμφέροντα του αφεντικού τους, του Ψυχάρη άλλοτε, του Μαρινάκη τώρα. Υπάρχουν συνάδελφοι που δεν μου αναγνωρίζουν το δικαίωμα να γράφω χωρίς να θεωρούμαι ύποπτος κάποιας διατεταγμένης υπηρεσίας. Υπάρχουν συνάδελφοι, δηλαδή, που λειτουργούν με τον τρόπο εκείνου του πρώην εκπροσώπου. Δεν αντιπαρατίθενται με τις δικές τους απόψεις, εξοντώνουν ηθικά, δολοφονούν χαρακτήρες. Εγώ θα είμαι πάντα ένα μίσθαρνο όργανο, αυτός που τα παίρνει, αυτοί θα κάνουν πάντα αδέσμευτη δημοσιογραφία. Εγώ θα είμαι υπηρέτης ενός ή πολλών αφεντάδων, αυτοί θα είναι πάντα υπηρέτες της αλήθειας.

Εδώ και λίγες ημέρες, ο στρατός των πληρωμένων κονδυλοφόρων εμπλουτίστηκε. Δεν αποτελείται μόνο από εκείνους που εκπαιδεύονται από το ΔΝΤ, πληρώνονται από τον Ψυχάρη, τον Μαρινάκη ή τον Αλαφούζο. Προστέθηκαν και πράκτορες του βρετανικού Φόρεϊν Όφις, που υποτίθεται ότι πληρώνονται για να γράφουν ότι στη Ρωσία οι δημοσιογράφοι δεν κινδυνεύουν απλώς να χαρακτηριστούν πράκτορες, κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή. Οι φωτογραφίες τους κόσμησαν το πρωτοσέλιδο μιας φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, το ρεπορτάζ απλώθηκε σε έξι ολόκληρες σελίδες: οι δημοσιογράφοι του Inside Story, παρέα με στελέχη του ΕΛΙΑΜΕΠ, είναι κάτι 007 που κάνουν αντιπουτινική προπαγάνδα. Το είπαν οι Anonymous που χάκαραν μια βρετανική ΜΚΟ, η οποία προασπίζεται την ελευθερία του Τύπου, και βρήκαν ανάμεσα στα έγγραφά της τα email τους. Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται;

Ελάχιστη σημασία έχει πως οι Anonymous διέψευσαν ότι ήταν αυτοί οι χάκερ της ΜΚΟ. Ούτε έχει σημασία πως δεν χρειάζεται να σε πληρώσει κανείς για να γράψεις πως στη Ρωσία η ελευθερία του Τύπου υποφέρει, όπως υποφέρει και στην Τουρκία, τη μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων στον κόσμο, ή την Ουγγαρία, αυτό το υπόδειγμα της μη φιλελεύθερης δημοκρατίας. Σημασία έχει η μέθοδος της εξόντωσης. Σημασία έχει η ευκολία που όχι πρώην κρατικοί αξιωματούχοι, όπως εκείνος ο εκπρόσωπος στο ΔΝΤ, αλλά δημοσιογράφοι «δολοφονούν» δημοσιογράφους. Και δεν έχει σημασία επειδή προδίδεται το πνεύμα της συναδελφικής αλληλεγγύης. Έχει σημασία επειδή υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά και αντιλαμβάνονται αυτή τη δουλειά ως πόλεμο προπαγάνδας.

Το περιβάλλον γι’ αυτούς δεν είναι μια δημοκρατική αγορά όπου ο καθένας λέει την άποψή του, διακινεί τις ιδέες που πιστεύει, μάχεται υπέρ ενός συστήματος αξιών και αντιστρατεύεται ένα άλλο. Το περιβάλλον είναι πεδίο μάχης. Και τα όπλα που χρησιμοποιούν δεν είναι οι ιδέες τους, είναι η υποκριτική ηθικολογία του σκοτεινού τηλευαγγελιστή. Είναι ο πούρος, τυφλός, στρατευμένος φανατισμός. Η ύλη είναι η μισαλλοδοξία. Και η μέθοδος είναι αυτή του υπόκοσμου.