Το τίποτε και ο εαυτός του

Η λέξη μας μιλάει για τον εαυτό της. Τι-ποτέ. Ουδέν. Αυτή είναι η σύλληψη. Αυτό που δεν νοήθηκε. Αυτό που δεν υπήρξε (ποτέ). Μέσα στο τίποτε κυριαρχεί το «ποτέ».

Το ποτέ αναγγέλλει μια στιγμή του μέλλοντος που δεν θα συναντήσουμε. Είναι ο τόπος που δεν μπορεί κάτι να συντελεσθεί.

Το τίποτε είναι συνεπώς ένα κενό. Μια άδεια κατάσταση. Ανυπόστατη. Α-νοηματική. Δεν χρωματίζει κάτι. Δεν κομίζει κάτι. Είναι ένας άδειος τόπος. Μια άγονη γη.

Το τίποτε δεν αποδέχεται ποτέ την κατάστασή του. Πολλαπλασιασμένο γύρω μας, μοιάζει με πραγματικότητα διαρκείας, όταν είναι η πεμπτουσία του στιγμιαίου.

Το τίποτε αγαπάει το εφήμερο, εναγκαλίζεται το στιγμιαίο. Μέσα στην απομόνωσή του ψάχνει τις συγγενικές του στιγμές της ύπαρξης, βλέπει εκεί τον ήδη τελευτήσαντα εαυτό του και απελπισμένο ζητάει λόγο ζωής και παρουσίας. Κάπου να σταθεί, κάπου να μείνει.

Το επίκαιρο είναι το ιδανικό βασίλειό του. Στο επίκαιρο το τίποτε κατοχυρώνει τον εαυτό του. Εκεί που τίποτε με διάρκεια δεν συμβαίνει, γίνεται ο τόπος που κάτι στιγμιαία θα συμβεί.

Στο σύντομο βίο του επίκαιρου τρυπώνει το τίποτε. Εκεί βρίσκει τον επιθυμητό τόπο της κατοικίας του. Το επίκαιρο τρέφει το τίποτε και το τίποτε τροφοδοτεί το επίκαιρο.

Το τίποτε είναι ένα σώμα κατακερματισμένο, σαν τον κόσμο σε δελτίο ειδήσεων.

Κάθε δελτίο ειδήσεων είναι η θραύση της συνοχής. Είναι η άρνηση της ενότητας του κόσμου. Είναι η αδυναμία ανάδειξής του, μέσα από το μικρό ή μεγάλο συμβάν, ως οντότητα μακράς διάρκειας. Ως διάσταση που  νοείται μόνο στον μακρύ χρόνο. Ως κίνηση, ως διαδρομή και ως δοκιμασία.

Στον μακρύ χρόνο, το τίποτε βλέπει τον αιώνιο εχθρό του. Θα προτιμούσε να παγώσει μια μέρα η οθόνη και μέσα στην ακινησία της, αδρανές, ασφαλές και αμέριμνο, να προβληθεί ως το παν.

Παλεύουμε τη μοιραία όψη του επίκαιρου.

Το delete αρμόζει στο τίποτε.