Ο off camera πρωθυπουργός υπέρ των φτωχών

Οι άνθρωποι στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έχουν διάθεση, κουράγιο, χρόνο, αλλά ούτε και τις γνώσεις για να γνωρίζουν τι σημαίνει έξοδος στις αγορές, τι είναι το δεκαετές ομόλογο, το μαξιλάρι ασφαλείας των 26.6 δις και οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Ή τι σημαίνουν τα δισεκατομμύρια που χάνονται από το Χρηματιστήριο και τι η εξαΰλωση των μετοχών των τραπεζών.

Ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Με τις υποχρεώσεις, τα έξοδα, τους ατελείωτους φόρους, με τα υπαρξιακά του, με τις σχέσεις του, με τη μιζέρια που υπάρχει στο περιβάλλον ή και μέσα του. Δεν ξέρω τι καταλάβαμε από τα χρόνια της κρίσης, τι κατάλαβε όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που ριζοσπαστικοποιήθηκε με ημερομηνία λήξης το δημοψήφισμα του 2015. Τώρα, ματαιωμένοι από την κούραση και τα αδιέξοδα, ούτε θέλουν να ξέρουν. Είναι κατανοητό. Η ενασχόληση με το τι συμβαίνει στη χώρα φέρνει τεράστια απογοήτευση και το να παρακολουθείς την πολιτική επικαιρότητα είναι από φαιδρό, στενάχωρο, έως και οδυνηρό.

Είναι όλα τα παραπάνω να βλέπεις τον πρωθυπουργό στη Βουλή να επαίρεται για τις ανύπαρκτες φορολογικές ελαφρύνσεις και για τα 720 εκ. ευρώ που θα δοθούν σε 3,4 εκ. συμπολίτες μας. Και να θριαμβολογεί επειδή, πια, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνησή του είναι υπέρ των φτωχών, σε αντίθεση με τη ΝΔ που είναι υπέρ των πλουσίων. Είναι ο ίδιος πρωθυπουργός που μια μέρα πριν επισκέφτηκε το Μάτι τη μέρα της απεργίας των δημοσιογράφων, για να προστατευθεί από τις κάμερες, και αντ’ αυτού εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Κάνοντας πλακίτσα στους πυρόπληκτους –την οποία και φρόντισε (άγνωστο γιατί) να διαρρεύσει–­ για τον τόσο ικανό υπουργό του που θα τον στείλει να διευθετήσει και την καταστροφή στην Καλιφόρνια. Επειδή όμως παντού υπάρχει και μια κάμερα κινητού, άθελά του διέρρευσαν και τα viral πια λόγια του σε μια πυρόπληκτη: «Και να σου πω κάτι; Και να τα έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες!».

O πρωθυπουργός της χώρας σχεδόν ειρωνεύεται ανθρώπους που καταγγέλλουν ότι δεν τους έχει δοθεί βοήθεια ενώ έχασαν τα πάντα σε λίγες ώρες εξαιτίας της ανεπάρκειας των κρατικών μηχανισμών. Είναι δυνατόν να μην ασφυκτιά κανείς μπροστά σε αυτή την αήθη ελαφρότητα και υποκρισία, που δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τα προσχήματα;

 Όταν τα λόγια είναι χωρισμένα από τα έργα μπορείς να ισχυριστείς τα πάντα, ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και έχουμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης, ότι ήρθε η ώρα της ανακούφισης των ρημαγμένων από την κρίση Ελλήνων, μέχρι ότι το πρωθυπουργικό γραφείο και σπίτι δεν φυλλάσσονται από κλούβες των ΜΑΤ. Και διάφορα άλλα που φέρνουν στο νου τη ρήση, αν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μου τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα. Κάθε τόσο και μια απίστευτη χοντροκοπιά. Ακόμα κι αν είσαι από αυτούς τους λίγους τυχερούς φτωχούς, που θα ανακουφιστούν στιγμιαία με τα κάποια ευρώ που θα πάρουν άπαξ, πώς να μη θυμώνεις με τη χωρίς μέτρο και συναίσθηση αλαζονία της εξουσίας;

Τα επιδόματα και οι φορολογικές ελαφρύνσεις που ψηφίστηκαν προχθές στη Βουλή, δεν δικαιολογούσαν καμία θριαμβολογία. Η ελάφρυνση στο φόρο των επιχειρήσεων ήταν αύξηση, και μείωση στο μέλλον, και στον ΕΝΦΙΑ ανύπαρκτη. Και αυτά, υπό την προϋπόθεση επίτευξης του «ματωμένου» υπερπλεονάσματος πάνω από το 3,5% του ΑΕΠ. Μόνο που το «ματωμένο» υπερπλεόνασμα, επινόηση αποκλειστικά και μόνο αυτής της υπέρ των φτωχών κυβέρνησης για να μπορεί να κάνει επιδοματική πολιτική στο δρόμο για τις εκλογές, προκύπτει από την εξάντληση της κοινωνίας, της οικονομίας και των επιχειρήσεων.

Και να μη γνωρίζει κανείς τα νούμερα που δίνουν τα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ότι είμαστε πρώτοι στη φορολογία και τελευταίοι στο βιοτικό επίπεδο, και να μην έχει ιδέα για τα επιτόκια δανεισμού και το τι σημαίνει η μη δυνατότητα εξόδου στις αγορές, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να καταλάβει όλα τα παραπάνω. Η απογοήτευση και τα δυσοίωνα σενάρια είναι που δεν αντέχονται. Και το να παρακολουθείς τον οφ κάμερα πρωθυπουργό των φτωχών που κόβει από τις επενδύσεις για να δίνει επιδόματα, να υποτιμάει την επιζήσασα μιας ολικής, μιας αδιανόητης –μην το ξεχνάμε– καταστροφής που προκάλεσε φρικτό θάνατο σε 99 ανθρώπους, για το επίδομα που της είχαν υποσχεθεί. Τι να τα κάνει, μωρέ, τα δυο ψωροχιλιάρικα;