Πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι εδώ, ενωμένος, δυνατός»;

Δεν πίστευα ποτέ και δεν πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει σε μονοψήφια ποσοστά, πως θα επανέλθει στο 4%, και άλλες τέτοιου τύπου «εκτιμήσεις». Κι αυτό, αν και (όπως θα γνωρίζουν ασφαλώς οι αναγνώστες από κείμενά μου στην «A.V.» αλλά και αλλού) τυγχάνω διαπρύσιος επικριτής του ΣΥΡΙΖΑ και όλων όσα αυτός σηματοδοτεί και συνεπάγεται: λαϊκισμό, πολιτικό κυνισμό, καθεστωτισμό, συστηματική ψευδολογία, ανευθυνότητα, αμετροέπεια, ανοχή στην ανομία, νεποτισμό, κ.λπ., κ.λπ. Μάλιστα, ήμουν ήδη σκληρά και κατηγορηματικά αντιΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμη οι μαθητευόμενοι μάγοι της Κουμουνδούρου πάρουν στα χέρια τους τη διακυβέρνηση της χώρας. Τα κείμενα υπάρχουν και μπορούν πάντα να βεβαιώσουν του λόγου το αληθές.

Τούτων λεχθέντων ώστε να αποφεύγονται και τυχόν παρεξηγήσεις, έχω ωστόσο την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά κάποιον τρόπο, «ήρθε για να μείνει». Και όταν λέω «να μείνει», εννοώ με ποσοστά γύρω στο 20%, άλλοτε λίγο πιο πάνω, άλλοτε ίσως και πιο κάτω. Κι εγώ θα ήθελα να τον δω να επανέρχεται σε μονοψήφια ποσοστά, πλην όμως άλλο οι ευσεβείς πόθοι και άλλο οι πολιτικές εκτιμήσεις.

Από την άλλη, εσφαλμένη είναι, κατά τη γνώμη μου, και μια άλλη εκτίμηση, που θα έλεγα πως «τραβάει την κουβέρτα στην άλλη άκρη του κρεβατιού». Και εννοώ την άποψη που βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει όλον τον πολιτικό χώρο που κατείχε κάποτε το ΠΑΣΟΚ, και επομένως να σταθεροποιείται σε ποσοστά άνω του 30%, εξελισσόμενος στον δεύτερο μεγάλο πόλο (τον κεντροαριστερό, ας πούμε) ενός διπολισμού αντίστοιχου με εκείνον της περιόδου 1981-2012.

Ως προς τις αντιρρήσεις μου για αυτή την εκτίμηση έχουν, νομίζω, ενδιαφέρον δύο διαπιστώσεις, μια μείζων και μια ελάσσων. Αρχίζοντας από την ελάσσονα, θα έλεγα ότι οι πασοκικές δεξαμενές του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και οι αριστερές άλλωστε, αλλά αυτό είναι θέμα που απαιτεί άλλο κείμενο) έχουν πλέον στερέψει. Ό,τι ήταν να πάρει από εκεί, το έχει πάρει ήδη. Από δω και πέρα, το πολύ πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ να ψαρέψει τίποτα «λιμά», τίποτα δευτεράντζες «από τα αζήτητα του τελωνείου».

Αυτό, όμως, που νομίζω πως έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η δεύτερη, η «μείζων» όπως την αποκάλεσα πιο πάνω, διαπίστωση. Παρακολουθώ προσεκτικά τα αποτελέσματα στα διάφορα κλαδικά και επιστημονικά σωματεία, αλλά και γενικότερα στους «μαζικούς χώρους» όπως λέγαμε παλαιότερα, όπως παρακολουθώ και τα τεκταινόμενα στον χώρο της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης, ενόψει και των εκλογών του Μαΐου του 2019. Στις μεν κλαδικές εκλογές, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί σημαντικά, ενώ και στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης αποκαλύπτεται κάθε μέρα και περισσότερο η γύμνια του. Είναι φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δελεάσει πασοκικής προέλευσης αυτοδιοικητικά στελέχη, ώστε να κρυφτεί πίσω τους, υπό τον μανδύα κάποιων (βγαλμένων από το βαθύ παρελθόν) μετώπων των «προοδευτικών δυνάμεων». Μέχρι στιγμής πάντως, τα αποτελέσματα σε αυτό το πεδίο δεν δείχνουν να είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά για τους Συριζαίους.

Στα πανεπιστήμια η φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως αμελητέα δύναμη. Διόλου ενθαρρυντικό για «αριστερό» κόμμα

Σε ό,τι αφορά τις κλαδικές εκλογές, θα αρκεστώ σε τρεις μόνο, σχετικά πρόσφατες, διαπιστώσεις. Πρώτον, στα πανεπιστήμια η φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως αμελητέα δύναμη. Διόλου ενθαρρυντικό για «αριστερό» κόμμα, το οποίο μάλιστα δεν έχει ενδοιασμούς να χαϊδεύει με τον πιο προκλητικό τρόπο τα φοιτητικά αυτιά. Δεύτερον, στις εκλογές στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε ποσοστό 8,6%, έναντι 54,8% της παράταξης που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία (το 2014 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν περίπου 15% και 35%). Ας πούμε, όμως, ότι οι γιατροί ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο πως θα μαυρίσουν την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού, εκτός των άλλων, η κυβέρνηση «τους έχει γονατίσει στους φόρους». Να, όμως, που ήρθαν και τα αποτελέσματα στις εκλογές των καθηγητών της δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης – χώρου προνομιακού, θα έλεγε κανείς, για ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κατεξοχήν πελατεία του οποίου θεωρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Εκεί λοιπόν, η ΔΑΚΕ, προσκείμενη στη Νέα Δημοκρατία, αύξησε τους αντιπροσώπους της στην ΟΛΜΕ σε 118 (από 84 το 2015), ενώ η ΣΥΝΕΚ, προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε στους 86 (από 134 το 2015). Αν ήμουν στη θέση του Σκουρλέτη, του Γαβρόγλου, του Βερναρδάκη και των άλλων παιδιών, θα ανησυχούσα σοβαρά για τα μηνύματα που φτάνουν από παντού.

Εν κατακλείδι και συμπερασματικά. Όταν το ΠΑΣΟΚ κυριαρχούσε στον χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά εν πολλοίς και στην πολιτική σκηνή γενικότερα, είχε ισχυρή διείσδυση και ηγεμονική παρουσία (το πώς τη διαχειριζόταν είναι μια άλλη συζήτηση) σε όλους σχεδόν τους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνον υπήρχαν οργανώσεις του σε σχεδόν κάθε γωνιά της χώρας, αλλά είχε καταφέρει και να κυριαρχεί σε σχεδόν όλους τους φορείς του αγροτικού, εργατικού και επιστημονικού συνδικαλισμού: στην ΠΑΣΕΓΕΣ, στη ΓΣΕΕ, στην ΟΤΟΕ, στις ΔΕΚΟ, σχεδόν παντού.

Βλέπετε εσείς να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ πάντως, όχι. Οργανώσεις του που να λειτουργούν ουσιαστικά δεν υπάρχουν, στις κλαδικές εκλογές το κόμμα χάνει συνεχώς έδαφος, ενώ στην τοπική αυτοδιοίκηση ψάχνει με το κυάλι υποψήφιους που να έχουν ελπίδες επιτυχίας.

Αρκεί αυτό για να οδηγήσει (να παρασύρει, μάλλον) σε εκτιμήσεις του είδους «ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει σε μονοψήφια ποσοστά», «μπόρα είναι, θα περάσει», «ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα», κ.λπ.; Όχι, βέβαια. Είπαμε: ο ΣΥΡΙΖΑ θα «είναι εδώ» τα επόμενα χρόνια, και μάλιστα με διόλου ευκαταφρόνητα εκλογικά ποσοστά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όσο για το «ενωμένος, δυνατός» (αν με τον όρο «δυνατός» εννοούμε την αγκύρωση και την ηγεμονία στην κοινωνία), χλομό το βλέπω. Απ’ ό,τι δείχνουν σήμερα τα πράγματα, τουλάχιστον.