Αχ, πόσο χρυσή είναι η αυγή μας...

Παρακολουθώντας σοκαρισμένος κι εγώ, όπως φαντάζομαι κι εσείς, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν ξέρω από πιο σύννεφο να πρωτοπέσω και τι να πρωτοδυσκολευτώ να πιστεψω. Ότι η Χρυσή η Αυγή δρα σαν εγκληματική οργάνωση; Ότι υπάρχουν αστυνομικοί οι οποίοι συνεργάζονται με τη Χρυσή την Αυγή; Ότι καταγγελίες αντίστοιχης συνεργασίας υπάρχουν και για αξιωματικούς του ελληνικού του στρατού; Ότι ο Θέμος ο Αναστασιάδης, αντί για post-it, χρησιμοποιεί το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του για να σημειώσει «δεν ξεχνώ το φασισμό», προκειμένου να θυμηθεί να τον ξανακάνει υλικό για λάιφ στάιλ ρεπορταζ, όταν ξαναπροκύψει η ευκαιρία; Ότι ενάμιση χρόνο μετά την είσοδο της Χρυσής της Αυγής στη Βουλή, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε το φώτο το φίνις για να διαπιστώσουμε ποιος παραθυροσχολιαστής είχε πρώτος επισημάνει τον κίνδυνο από την άνοδο του νεοναζισμού, ενώ όλοι ξέρουμε πως πρώτος από όλους είναι ο Γιώργος ο Τράγκας, ο οποίος φιλότιμα και επίμονα προσπαθούσε να εκθέσει τα μέλη της Χρυσής της Αυγής, καλώντας τα συχνά πυκνά στις εκπομπές του; Ότι υπάρχουν αστυνομικοί οι οποίοι συνεργ... ζητώ συγνώμη, αυτό το έγραψα και πιο πάνω αλλά είναι το πιο δύσκολο από όλα να χωνέψω, καθώς είμαι βαθιά πεπεισμένος για τις δημοκρατικές ευαισθησίες των ανδρών και γυναικών της ΕΛ.ΑΣ.

Άντρες της αστυνομίας επιτίθενται με ορμή σε ακραίους εθνικιστές διαψεύδοντας της ανυπόστατες φήμες

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, τις τρομερές δυσκολίες που μου δημιουργεί η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. Δυσκολίες από τις οποίες σκέφτομαι πως ίσως να μπορώ να γλιτώσω, αν πάρω μια σκάλα και υψώσω κι εγώ τη φωνή μου μαζί με αυτήν δεκάδων συνανθρώπων και συναδέλφων μου, οι οποίοι –και πολύ σωστά– δεν περίμεναν από τα μέλη της Χρυσής της Αυγής να φτάσουν στο σημείο να μαχαιρώσουν μέχρι θανάτου και Έλληνα και τώρα είναι αναγκασμένοι να βγάζουν πύρινους λόγους οι οποίοι στηλιτεύουν τη βία από όπου και αν προέρχεται, όταν αυτή δεν περιορίζεται σε μετανάστες.

Αλλά οι δυσκολίες δεν σταματούν εδώ. Υπάρχει η ενδιαφέρουσα θεωρία των δύο άκρων, που υποστηρίζει πως το να λες πως θέλεις –έστω και με παιδικό τρόπο– να αλλάξεις τον κόσμο είναι ακριβώς το ίδιο με το να θέλεις να σκοτώσεις τον κόσμο. Μετά υπάρχει η θεωρία του κακού άκρου και του καλού άκρου. Μια επίσης ενδιαφέρουσα θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι κρεμάλες είναι πολύ πιο δημοκρατικές από τα μαχαίρια. Υπάρχουν οι χιλιάδες συμπολίτες μας οι οποίοι στήριξαν τη δράση της Χρυσής της Αυγής και την ψήφισαν, χωρίς να είναι φασίστες, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χιλιάδες συμπολίτες μας πάνε κάθε Κυριακή πρωί στην εκκλησία και κάνουν το σταυρό τους και προσεύχονται χωρίς να είναι χριστιανοί. Μιλάω για τους χιλιάδες αγανακτισμένους δημοκράτες, οι οποίοι έκαναν κλήρωση ανάμεσα στους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και –η τύχη τα έφερε έτσι–, ο κλήρος έπεσε στη στήριξη στο κόμμα του Νικόλα του Μιχαλολιάκου. Και, βέβαια, υπάρχουν και οι παρασυρμένοι.

Φωτογραφία που εύκολα μπορεί να παρασύρει και να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια παρέα που παίζει κυνηγητό

Κάποιοι πονηροί ισχυρίζονται πως η ενδιαφέρουσα άποψη σύμφωνα με την οποία ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος συνεχώς παρασύρεται, ξεγελιέται και είναι τελείως ανεύθυνο για τις επιλογές του, αποτελεί το καλύτερο επιχείρημα για όσους σιχαίνονται τη δημοκρατία. Λένε, οι πονηροί, πως κάποιος που βγάζει σπυράκια με κάθε είδους ψηφοφορία, μπορεί εύκολα, πατώντας στέρεα στην παραπάνω άποψη, να κάνει το επόμενο λογικό βήμα και να ισχυριστεί πως ένα εκλογικό σώμα που δεν έχει ευθύνη για την ψήφο του, ένα εκλογικό σώμα που παρασύρεται σαν πενηντάευρο στον άνεμο, δεν είναι καλό να αφήνεται να αποφασίζει για το μέλλον του.

Εμείς φυσικά ξέρουμε πως το παραπάνω –πονηρό– σκεπτικό, το μόνο που θέλει να κάνει είναι να δημιουργήσει ενοχές σε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων και να τους αναγκάσει, εκτός από την αναπόφευκτη αγανάκτηση, τη δίκαιη οργή ή την απολύτως κατανοητή διάθεση για εκδίκηση, να ψηφίζουν χρησιμοποιώντας και τη λογική. Είναι ένα σκεπτικό απολύτως κατακριτέο για όλους εμάς που καταλαβαίνουμε πως δημοκρατία είναι η διαδικασία εκείνη που σου επιτρέπει να επιλέξεις αυτούς που υπόσχονται τα πιο πολλά και τα πιο εύκολα, ώστε αντιστοίχως εύκολα και με όσο το δυνατόν πιο πολλά επίθετα, να μπορείς να τους βρίζεις... Αλλά, τι τα θέλετε... Λες και δεν ξέρουμε πως το βασικό πρόβλημά μας είναι πρόβλημα αξιών, όπως πολύ εύστοχα παρατηρούν όλοι αυτοί που έχουν λύσει το οικονομικό τους.