Οι δεσμοί αίματος του Κακού

Αν ο δολοφόνος έχωσε το μαχαίρι στην καρδιά ενός αγνώστου από υπερβάλλοντα ζήλο με αφορμή κάποια βλέμματα, θα μιλούσαμε για ένα τυχαίο γεγονός. Για μια ειδεχθή πράξη που καθοδηγήθηκε από το φασιστικό μίσος και την κουλτούρα της βίας που καλλιεργείται συστηματικά στις τάξεις των Κακών. Αν όμως αποδειχθεί, ως φαίνεται, ότι η δολοφονία διαπράχθηκε κατόπιν παρότρυνσης και καθοδήγησης των ανωτέρων του το πράγμα πάει αλλού.

Ποιοι ήθελαν να χρεωθεί το ναζιστικό μόρφωμα την αναίτια δολοφονία ενός Έλληνα και μάλιστα αριστερού; Πώς ένα κόμμα που πάει τρένο στις δημοσκοπήσεις επιλέγει να εμπλακεί σε μια τόσο φρικτή πράξη που λογικά θα του ανακόψει την πορεία; Αν υποθέσουμε ότι όλοι αυτοί δεν τρελάθηκαν ξαφνικά και αν αποκλείσουμε τη θεωρία συνωμοσίας, ότι δηλαδή δούλεψαν για το συμφέρον άλλου κόμματος, τότε καταλήγουμε σε μια μόνο εκδοχή. Η πράξη ήταν προσχεδιασμένη και απλώς ο θύτης ήταν ο χρήσιμος ηλίθιος που την έφερε εις πέρας με άγνωστα ανταλλάγματα.

Φαίνεται ότι κάποιοι μπαίνουν σε άλλα μονοπάτια του Μαύρου Δάσους. Αν η επιρροή του Κακού στην κοινωνία δεν υποστεί καθίζηση, αν οι απώλειες είναι μικρές και αναπληρωθούν στο άμεσο μέλλον, αυτό θα σημαίνει ότι υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό των πολιτών αυτής της χώρας που επικροτεί τον πολιτικό φόνο, ή τουλάχιστον το αφήνει αδιάφορο. Και οι Κακοί στην περίπτωση αυτή δένουν τους ψηφοφόρους τους με δεσμούς αίματος. Μήπως τελικά αυτός ήταν ο στόχος; Να περάσει ο φασισμός σε μια ανώτερη πίστα; Μήπως θέλει να τους πει ότι αν με επιλέγετε γιατί είμαι αντιμνημονιακός, εθνικιστής και ρατσιστής δεν μου φτάνει; Γιατί τέτοιο μπορεί και να είναι και ένα κοινό ακροδεξιό κόμμα, όπως το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία. Μήπως τους καλεί σε ένα πραγματικό εμφύλιο πόλεμο, με πραγματικά πυρά, με πραγματικά θύματα και πραγματικούς δολοφόνους; Ο ισλαμοφασισμός, για παράδειγμα, δεν διατείνεται απλά ότι ερμηνεύει ορθά το Κοράνι. Κηρύσσει πόλεμο εναντίον των απίστων ή των άλλων μουσουλμάνων και τον εννοεί. Αξιώνει την πολιτική ισχύ του με τα όπλα, μέσω του αίματος, μέσω μαζικών δολοφονιών, εκτελέσεων αμάχων κλπ. Και δυναμώνει όσο γίνεται πιο αποτρόπαιος.

Μήπως και εδώ έχουμε κάτι αντίστοιχο; Μήπως κάποιοι δοκιμάζουν το βάθος τους ελληνικού φασισμού; Γιατί αν η απήχηση του Κακού διατηρήσει τα ποσοστά του και μετά το φόνο, το συνταγματικό τόξο πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο. Και καλά θα κάνει να αφήσει τις σαχλαμάρες περί δύο άκρων και τις ανιστόρητες ταυτίσεις που είναι τόσο άστοχες και αδυνατούν να φέρουν ακόμα και πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη. Τα πολιτικά κόμματα κάθε χρώματος (το Κακό δεν είναι κόμμα) καλά θα κάνουν να σκύψουν πλέον σοβαρά πάνω από τον εγχώριο φασισμό. Γιατί αμφιβάλλω αν υπήρξε στο παρελθόν συνεδρίαση Κεντρικής Επιτροπής ή Πολιτικού Γραφείου που να συζήτησε σοβαρά έστω και μια φορά την επέλαση και τη διείσδυση του Κακού. Πόσο μάλλον να αναζητήσει τα κατάλληλα πολιτικά και διοικητικά μέτρα περιορισμού του.

Η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στην κυβέρνηση, η οποία διαθέτει τα νομικά εργαλεία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να επέμβει δραστικά. Άργησε χαρακτηριστικά και δεν αμέλησε απλά, είχε τους λόγους της. Αν νομίζει ότι έχει να περιμένει εκλογικά οφέλη από τους φασιστικούς θύλακες της κοινωνίας, απατάται. Το μίσος όλων αυτών στρέφεται και κατά των πλησιέστερων ιδεολογικά δυνάμεων, τις οποίες θεωρούν ότι πρόδωσαν τα εθνικά ιδεώδη. Ένας ανοιχτός πόλεμος θα βυθίσει τη χώρα στο χάος, θα επιφέρει οικονομική ασφυξία και κανένα ευρωπαϊκό χέρι βοηθείας δεν θα της φτάνει. Πρώτη η κυβέρνηση θα χρεωθεί τα θύματα και θα καταρρεύσει δικαίως.

Οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να αναλογιστούν ότι το Κακό προχωράει γιατί βρίσκει διάδρομο στη διχαστική λογική, στην ανοχή της βίας, στην πολιτική σύγκρουση χωρίς όρια. Η Αριστερά είναι αυτή που πρώτη θα υποφέρει από έναν ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, αυτή που κυρίως θα χάσει αν το κλίμα φόβου και ζόφου εγκατασταθεί στις γειτονιές. Το σύνθημα «τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά» μπορεί να ακούγεται ηρωικό, αλλά κατά βάθος είναι πένθιμο γιατί προμηνύει θύματα και νεκρούς. Και κάθε νεκρός είναι ήττα για τις αριστερές ιδέες, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Αριστερά δεν έχει να χάσει τίποτα αν καταδικάσει τη βία και βγει σ' ένα μπαλκόνι με όλες τις συνταγματικές πολιτικές δυνάμεις ενάντια στο Κακό. Άντε να χάσει μερικούς τρελαμένους αριστεριστές και αναρχικούς που ονειρεύονται ένοπλους αγώνες. Ούτως ή άλλως, αυτούς θα τους βρει μπροστά της αργά ή γρήγορα. Αν μάλιστα ανέβει στο εγγύς μέλλον στην εξουσία θα τους βρει γρήγορα και θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει τη στάση της απέναντι στη βία. Αντίθετα η μεγαλοθυμία, το πνεύμα συνεννόησης και η συνεργασία με στόχο την ήττα του Κακού θα της προσδώσει πολιτικό βάρος και διαπραγματευτική δύναμη. Η πλειοψηφία πλέον φοβάται και θέλει να ακουμπήσει όχι απλά σε ένα κόμμα, αλλά σε ένα ολόκληρο σύστημα. Ο καθολικός φόβος ποτέ δεν ωφέλησε την Αριστερά. Αμφιβάλλω, όμως, αν στο λεγόμενο ριζοσπαστικό τμήμα της μπορούν να σκέφτονται πολιτικά και κυρίως αν ξέρουν να στρίβουν.

Υπάρχει βέβαια και ο γκρεμός, ένας παλιός και γνώριμος προορισμός.