Ζακ, με συγχωρείς που δεν εμπόδισα τους γονείς μου, τους γείτονές μου και τους νοικοκυραίους να σε λιντσάρουν...

Φοβήθηκα και ντράπηκα να πω την άποψή μου σε αυτούς, γιατί φωνάζουν δυνατά, σχεδόν ουρλιάζουν, ότι το σεξ που γίνεται ανάμεσα σε άνδρες είναι ανώμαλο, και σιχαμένο, και αφύσικο.

Όταν ψελλίζω πως και κάποιοι πιο Έλληνες από τους σημερινούς (αφού αυτοί ανακάλυψαν τη «γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική») το ίδιο έκαναν όταν συζητούσαν στα συμπόσια και γίνονταν έγκαυλοι εραστές και ερωμένοι, κοκκινίζουν όπως οι υπερτασικοί πριν το εγκεφαλικό και τους φοβάμαι ότι θα με δείρουν˙ ναι, η αλήθεια είναι ότι δειλιάζω και ιδιαίτερα όταν με κοιτάζουν καχύποπτα, υπονοώντας σαφώς πως είμαι από τους «άλλους», όχι τους κανονικούς, αυτούς που γονατίζουν όταν υπηρετούν την καύλα τους...

Όταν ψελλίζω πως και οι γυναίκες γονατίζουν στο σεξ, γιατί είναι απλά στάση βολική, γίνονται ερυθρόδερμοι και χολεριασμένοι, έτοιμοι για εντατική, και σταματώ την κουβέντα... Και η αλήθεια είναι πως, όταν είναι πολλοί από αυτούς μαζεμένοι, ούτε καν ανοίγω κουβέντα, το κλείνω, γιατί αυτοί, Ζακ, είναι ζώα αγέλης: σαν μονάδες τους παλεύεις, σαν ομάδα με τίποτα, είναι σαν ύαινες που κυνηγούν ομαδικά, όχι σαν λιοντάρια που παλεύουν και μόνα τους μερικές φορές...

Όταν λέω επιχειρήματα επιστημονικά, για παράδειγμα, πως σε έρευνες φαίνεται πως οι άνδρες που το κάνουν με άνδρες έχουν καλύτερες επιδόσεις, επειδή δεν έχουν το άγχος απόδοσης και τεκνοποίησης, όπως αυτοί που το κάνουν μόνο με γυναίκες (ακόμα και όταν τις σιχαίνονται...) έχουν σαν επωδό το μόνιμο θεϊκό επιχείρημα του Αδάμ και της Εύας, της τεκνοποίησης, και πως μόνος σκοπός του αρσενικού είναι η αύξηση του πληθυσμού, που δόξα τω Θεώ έφτασε τα έξι δισ., από τα οποία τα έξι παρά κάτι χιλιάδες είναι πάμφτωχοι˙ και από τους πάμφτωχους ένα μεγάλο ποσοστό πεινάει και μεταναστεύει, όταν δεν το σκοτώνουν οι εμφύλιοι και τα πολεμικά παιχνίδια των ανδρών -όταν δεν παίζουν με το πουλί τους- όπως θα ’λεγε και η ιδιοφυής Βιρτζίνια Γουλφ.

Κοίτα, Ζακ, εσύ έκανες το λάθος να νομίζεις πως όλοι οι άνθρωποι διάβασαν την Μπάτλερ, τον Φουκώ και την Κρίστεβα, τον Ντεριντά, που υποστηρίζουν πως το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι παραστάσεις (performances), που κατασκευάζονται  κοινωνικά και δεν υπάρχουν φυσικά στη φύση˙ με απλά λόγια, το σεξ στη φύση δεν έχει ταυτότητα, αυτή την αποκτά στην κοινωνία ανάλογα με την κυρίαρχη κουλτούρα και την αποδοχή της ως νόρμα.

Το σεξ μεταξύ ανδρών στις αριστοκρατικές κοινωνίες που ήθελαν πολεμιστές, το υπεραξίωσαν ως φυσικό (ο απόλυτος συμβολισμός του πολεμιστή - αρσενικού ήταν ο ωραίος Αλκιβιάδης, ερωμένος του Σωκράτη γαρ), ενώ το ετεροφυλοφιλικό ως ανώμαλο (γιατί στον στρατό πήγαιναν μόνο αγόρια, που το έπαιζαν κατά μόνας, αλλά και δυο δυο, στην μπανιέρα δυο δυο). Τα sissy boys, τα γιουσουφάκια στην καθ’ ημάς Ανατολή, ήταν αγόρια -και σε πολλές χώρες ακόμα ισχύει- που διασκέδαζαν τους άνδρες ερωτικά χωρίς να τους παρεξηγούν, γιατί αυτό επιβλήθηκε ως ανώτερη μορφή τέχνης και ηδονής.

Αυτή τη μορφή έκφρασης του κοινωνικού φύλου (gender) την ονόμασαν performative, γιατί κατασκευάζεται πολιτισμικά μέσα από την επανάληψη πολιτισμικών πρακτικών, έτσι που να φαίνεται ως οντολογικά η μόνη υγιής˙ δηλαδή σε απλά ελληνικά, η φύση άφησε στους ανθρώπους την πρωτοβουλία να βγάζουν τα μάτια τους όπως και με όποιους θέλουν, χωρίς να τους λέει τι είναι φυσικό και τι ανώμαλο. Η κοινωνία, από την άλλη, αποτύπωνε θεσμικά και κυρίαρχα αυτό που βόλευε την εξουσία και την αδελφή ψυχή της, την θρησκεία, αφού ο θεός ήταν πατέρας του Μονογενούς, που συνελήφθη, όπως λένε, με επιφοίτηση και με κρίνα, η θεά δεν έχει ρόλο, άρα το γαμήσι, είτε με θήλυ είτε με άρρενα, είναι άχρηστο αλλά κυρίως αμαρτωλό.

Προσέξετε λίγο εδώ, αδελφοί: η φύση για την επιθυμία, το σεξ, την πείνα και τον φόβο, δηλαδή για τα ένστικτα επιβίωσης και χαράς, έδωσε έναν και μόνο «ταχυδρόμο», την ορμόνη ντοπαμίνη (εξού και η «ντόπα») που, ανάλογα με το πόσο και πότε εκκρίνεται, σε κάνει να χαίρεσαι, ν’ αγαπάς, να μισείς και να σκοτώνεις.

Το «γιατί» δεν το ξέρουμε ακόμα, αλλά πιθανότατα έγινε για λόγους βιολογικής οικονομίας (στη φύση αλλά και στην κοινωνία τα απλά εκτιμώνται περισσότερο, για παράδειγμα, ευθεία οδός ίσον η πιο σύντομη κλπ).

Οι σταυροφόροι που πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ, αλλά και οι ναυτικοί της Ελισσάβετ, της Βικτώριας και της Ισαβέλλας που κατακτούσαν το νέο κόσμο χρόνια μακριά από τα σπίτια τους, ασφαλώς δεν ζούσαν μόνο με τη χειρωναξία που πολιτογραφήθηκε και ως μαλακία, αλλά και με αλλαξοκωλιές μεταξύ μούτσων και αξιωματικών και καπεταναίων˙ γιατί το ταπεινό αυτό ένστικτο της πείνας και του κώλου γίνεται θεριό ανήμερο, όταν το κλείνουν στη φυλακή των στερήσεων.

Επειδή ο ταπεινός νους του ανθρώπου είναι και τεμπέλης, αντί να ρωτά και να διερευνά, πάει στο «πίστευε και μη ερεύνα» και δημιουργήθηκε η πεποίθηση πως η  μόνη εντολή της φύσης είναι η αναπαραγωγική (αφού και στα ζώα και τα φυτά η συνουσία κατέληγε πάντα σε μια εγκυμοσύνη). Άρα τα σεξουαλικά όργανα είχαν αυτόν τον μοναδικό σκοπό και ό,τι παραβίαζε αυτόν τον κανόνα θα ήταν μια ανωμαλία αφύσικη, άρα και αμαρτωλή κατά τη θρησκεία, ξεχνώντας πως η άγρια φύση είναι και δολοφόνος του ανθρώπου, που χρειάζεται να γίνει Οδυσσέας για να επιβιώσει, άρα να σκεφτεί την επιβίωσή του και να γίνει πιο ευφυής από τη φυσική του αποστολή.

Σε μια στιγμή μάλλον ιδιοφυούς σύλληψης, ο νους του τεμπέλη ανθρώπου αναρωτήθηκε πως, αφού η φύση μου ’δωσε τέτοια ηδονική σχέση με τα γεννητικά μου όργανα, γιατί να τα χρησιμοποιώ μόνο για γεννητούρια και παιδιά και να μην περνώ καλά γενικά με όλες και με όλους, ακόμα και με τον καθρέφτη μου; Και τότε άρχισε η σεξουαλικότητα να γίνεται φυσικά ηδονική αλλά και ένοχη, γιατί η τίγρης των ηδονών τρέχει αλόγιστα και μπορεί να σε σκοτώσει κιόλας όταν σκοντάφτει στους νόμους της ηθικολογίας και της πλειοψηφίας, που ευτυχώς δεν έχουν ισχύ στην επιστήμη, γιατί, αδελφοί, φανταστείτε τον νόμο της βαρύτητας και της σχετικότητας αλλά και όλες τις ιστορικές ανακαλύψεις να τις ψηφίζουν ή όχι οι πλειοψηφίες όπως ψηφίζουν τα νομοσχέδια στη Βουλή!

Ζακ, ευτυχώς αυτό δεν θα γίνει, αν αυτό σε παρηγορεί εκεί που βρίσκεσαι στην αιωνιότητα της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!