Ποιοι θέλουν να μείνει η Ελλάδα στάσιμη και χρεοκοπημένη

Αν το κράτος αποφάσιζε να αξιοποιήσει το Ελληνικό μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων όλα θα κυλούσαν ομαλά και σχετικά γρήγορα. Αρκεί να υπήρχαν τα ρημάδια τα λεφτά. Αν έφτιαχνε αθλητικές εγκαταστάσεις για τον λαό, ντάτσες για τους βουλευτές, resort για τους μετακλητούς, ένα πανεπιστήμιο εναλλακτικών σπουδών, εγκαταστάσεις κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας φιλικές προς το περιβάλλον, ένα μεγάλο λαχανόκηπο ή μια mini ζούγκλα για τους οικολόγους ακτιβιστές, άφθονα café bar και τσιπουράδικα για τη νεολαία, ούτε αρχαιολογικά εμπόδια θα υπήρχαν, ούτε περιβαλλοντικά, ούτε ο δήμαρχος θα διακινδύνευε την ζωή του με απεργίες πείνας.

Θα διόριζε και μερικές χιλιάδες ημέτερους να κάνουν ότι εργάζονται σ’ αυτό το κοινωνικό campus και όλα θα τέλειωναν σαν γάμος αλά ελληνικά. Το πρόβλημα υπάρχει επειδή πρόκειται να γίνει ιδιωτική επένδυση που θα παράγει πλούτο. Αν ήταν ένα σύστημα κατανάλωσης πλούτου όλα θα ήταν αποδεκτά. Ίσως να φυτεύαμε και μερικά λεφτόδεντρα.

Ο ημέτερος σοσιαλισμός ξέρει να διανέμει τον πλούτο, αλλά όχι και να τον παράγει. 

Διότι ο ημέτερος σοσιαλισμός ξέρει να διανέμει τον πλούτο, αλλά όχι και να τον παράγει. Αυτές τις ταπεινές και εύκολες δουλειές τις αφήνει για τα κορόιδα. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός μας άνοιξε τη μακρά προεκλογική περίοδο, με τι άλλο, διορισμούς στο δημόσιο. Και από κοντά αυξήσεις και αναδρομικά στους συνταξιούχους ή στα ειδικά μισθολόγια και λογής επιδόματα στους αδύναμους. Καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Ένα ακόμα «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», ένα ακόμα παραμύθι για αφελείς.

Έταξε δέκα, είκοσι, πενήντα χιλιάδες νέους μόνιμους διορισμούς, στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών για να τους πληρώνει ποιος; Ο φορολογούμενος πολίτης από αυτά που δεν έχει; Ή μήπως το κράτος με λεφτά που θα δανείζεται από την αγορά με επιτόκιο 5%; Τουλάχιστον να ’λεγε ότι θα φτιάξει κρατικά εργοστάσια να παράγουν κάτι διεθνώς εμπορεύσιμο, να ’λεγες άντε…., σοσιαλισμός αλλά στοιχειωδώς παραγωγικός. Αντιθέτως, οι μποναμάδες θα βγουν από την αποψίλωση του προγράμματος των δημοσίων επενδύσεων. Η κυβέρνηση δεν σκοτίζεται για την πυροσβεστική, την αστυνομία, τις φυλακές και τα δικαστήρια.

Τσιμπάει ακόμα ο εξυπνότερος λαός του κόσμου σε τέτοιες υποσχέσεις; 

 

Το ερώτημα είναι, τσιμπάει ακόμα ο εξυπνότερος λαός του κόσμου σε τέτοιες υποσχέσεις; Μετά το δημοψήφισμα του 2015, το τρίτο μνημόνιο, την εξαντλητική συζήτηση για τα αίτια της χρεοκοπίας; Ή μήπως τα εννοεί και θα τα ξεκινήσει ώστε να φέρει σε δύσκολη θέση τον επόμενο πρωθυπουργό; Να του φορτώσει μερικές χιλιάδες υπαλλήλους φεύγοντας και άντε μετά αυτός να τους απολύσει. Υπάρχει τέτοιο και τόσο θράσος; Είναι η γενικευμένη απάθεια, η εγκατάλειψη, η απελπισία των πολιτών που το τροφοδοτεί; Ή είναι η απελπισία των κυβερνώντων από τα νούμερα των δημοσκοπήσεων; Ή μήπως υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στη λύση της μεγέθυνσης του κράτους;

Και όμως υπάρχει, διότι ο διορισμός στο δημόσιο είναι λυτρωτικός σ’ αυτή τη χώρα. Πάντα ήταν αλλά τώρα περισσότερο. Το δημόσιο προσφέρει μόνιμη δουλειά, με φουλ έξτρα δικαιώματα και στοιχειώδεις υποχρεώσεις, χαλαρούς ρυθμούς, χωρίς καμιά αξιολόγηση και αναλογικά τον καλύτερο μισθό.

Ο ιδιωτικός τομέας τι υπόσχεται; Σκληρή, ανταγωνιστική και συχνά εξοντωτική εργασία, σε περιβάλλον καθημερινής ανασφάλειας, με συνήθως αμφιλεγόμενα δικαιώματα και προς το παρόν χειρότερους από το δημόσιο μισθούς. Η σύγκριση είναι συντριπτική. Ειδικά για ανθρώπους με χαμηλά προσόντα, μέτριες σπουδές, μακροχρόνια ανεργία που δοκιμάζονται από την ανέχεια. Δηλαδή, για μέγα πλήθος συμπολιτών μας.

Με το κράτος λάφυρο προς διανομή θα πάει ο πρωθυπουργός μας έως τις εκλογές

Την ξέρει καλά ο πρωθυπουργός μας τη λύση «Δημόσιο» και την προμοτάρει. Μ’ αυτήν θα πάει έως τις εκλογές. Με το κράτος λάφυρο προς διανομή. Δεν έχει άλλο επιχείρημα. Το θέμα είναι ότι μας γυρίζει πίσω στο 2014. Τότε που ως αξιοπρέπεια νοούνταν η κατανάλωση δανεικών, αρκεί να ήταν και αγύριστα. Τότε που «το νόμισμα δεν ήταν φετίχ». Τότε που μας ρώτησε αν θέλουμε να γίνουμε Βενεζουέλα και το 60% του είπε ναι. Και δεν το κάνει μόνο για λόγους προεκλογικούς.

Το κάνει γιατί, κατά βάθος, δεν θέλει να βγούμε ποτέ από την κρίση. Η κρίση ανέβασε αυτή τη αριστερά και τους δεξιούς κουμπάρους της, η κρίση τους τρέφει. Γιατί μόνο σε περιβάλλον κρίσης μπορούν να ευδοκιμούν και να μένουν στον αφρό. Μοιράζοντας διορισμούς και επιδόματα στους υπηκόους. Μια ανοιχτή χρεοκοπία θα δημιουργούσε προβλήματα επιβίωσης. Το σκέφτηκε αλλά το απέφυγε, όπως είπε και στο συνέδριο του SPD. Αντιθέτως η φάση της στασιμοχρεοκοπίας, σαν και αυτή που διανύουμε, τον εξυπηρετεί.

Εγώ είμαι ο καλός λαϊκιστής, γιατί είμαι ο αριστερός που εφαρμόζω πιστά το πρόγραμμά σας

Ποια είναι η ερμηνεία των όσων λέει ο Τσίπρας στην Ευρώπη και αυτή πίνει νερό στο όνομά του; Οι ελίτ απέτυχαν. Έπεσαν στη μάσα και τη διαπλοκή, έβγαλαν τα λεφτά σε offshore, πήγαν την παραγωγή στην Κίνα, έφεραν ανεργία και μετανάστες και οι ψηφοφόροι σας δυσανασχετούν. Λαϊκιστές τους χαϊδεύουν τ’ αυτιά και παίρνουν κεφάλι. Οι κακοί λαϊκιστές είναι οι ακροδεξιοί, οι φασίστες που κλείνουν τα σύνορά τους (Όρμπαν), κάνουν τσαμπουκάδες (Σαλβίνι) και θέλουν να σας διαλύσουν το μαγαζί, δηλ. την ΕΕ.

Εγώ είμαι ο καλός λαϊκιστής γιατί είμαι ο αριστερός που εφαρμόζω πιστά το πρόγραμμά σας. Παρέμεινα στην Ευρώπη (ενώ το κόμμα μου και το 60% του λαού ήθελαν να φύγουμε), υπογράφω τα πάντα, σας έβαλα υποθήκη μέχρι και τα αρχαία, στη χώρα μου δεν κουνιέται φύλλο, έχω ανοιχτά τα σύνορά για τους μετανάστες για να κάνετε και σεις το ανθρωπιστικό σας κομμάτι, (πώς τους βολεύω μετά μη με ρωτάτε), με πολιτικό κόστος υπογράφω τη συμφωνία των Πρεσπών. Μέχρι και με τους Ρώσους μάλωσα. Τι άλλο θέλετε;

Είδατε να ενοχλούν τους θεσμούς όλα αυτά;

Γι’ αυτό αφήστε με χαλαρό να προβάρω το πατροπαράδοτο ελληνικό μοντελάκι διακυβέρνησης. Πρώτα απ’ όλα κακή δημόσια εκπαίδευση σε κάθε βαθμίδα, ώστε η πλειοψηφία των νέων πέρα από πέτσινα πτυχία να έχει αντικειμενικά χαμηλά προσόντα και φυσικά ανάλογες απαιτήσεις. Κάποιοι (ες) θα ξεχωρίζουν, αλλά «ευτυχώς» είναι αυτοί (ές) που θα φεύγουν. Διογκωμένος όσο δεν παίρνει δημόσιος τομέας με χαμηλές απαιτήσεις, χαμηλές απολαβές αλλά μονιμότητα, που δημιουργεί στρατιές φίλων της εκάστοτε κυβέρνησης, μιας και υπάρχει άμεση εξάρτηση από αυτή.

Μικρές ελεγχόμενες επενδύσεις, της εγχώριας επιχειρηματικότητας με την οποία το κόμμα μπορεί να συνομιλεί και να διαπραγματεύεται. Όσο πιο έκθετη σε λαμογιές είναι, τόσο πιο ευάλωτη και πειθήνια. Και φυσικά υπερφορολόγηση, ώστε να διανέμεται ο λίγος πλούτος που παράγεται και όλοι να είναι φτωχοί και μαζεμένοι. Τέλος, γαλαντόμος κρατικός μηχανισμός που μπορεί να αμείβει πλουσιοπάροχα τους χιλιάδες μετακλητούς φίλους, δηλαδή τους «πραιτωριανούς» της κυβέρνησης, που κάνουν όλο το κουμάντο στο κράτος. Είδατε να ενοχλούν τους θεσμούς όλα αυτά;

Είναι το παλιό μοντέλο που φόρεσε στη χώρα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, από το ’80 και μετά και μας οδήγησε στη χρεοκοπία

Και βγάζει κάπου αυτό το μοντελάκι; Προφανώς όχι και η ζωή το δείχνει. Αλλά τόσο η αριστερά όσο και η πλειοψηφία του πόπολου ούτε ξέρει, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να δοκιμάσει κάτι άλλο. Είναι το παλιό μοντέλο που φόρεσε στη χώρα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, από το ’80 και μετά και μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Είναι το μοντέλο της υπερίσχυσης των μετρίων και των αχρήστων. Των αγραμμάτων αλλά και των πονηρών εγγράμματων φίλων τους.

Γι’ αυτό και ένα τμήμα της ευρύτερης Δεξιάς το στηρίζει ανοιχτά, όχι μόνο οι ΑΝΕΛ αλλά και μέρος της ΝΔ. Γι’ αυτό και φυλές της ευρύτερης κεντροαριστεράς, όχι μόνο στηρίζουν διά της κουτοπόνηρης πολιτικής των ίσων αποστάσεων, αλλά και ορέγονται μελλοντικές συμπράξεις. Γι’ αυτό και τυγχάνει της συμπάθειας της ξεπεσμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Στην ανάγκη όλοι αυτοί μπορούν να τα βρουν σε μια οικουμενική κυβέρνηση.

Το σχέδιο είναι να μείνει η Ελλάδα έτσι. Στάσιμη, όπως είναι τώρα. Σε μια ασταθή ισορροπία, υπό την υψηλή κυριότητα της ΕΕ και τον απόλυτο έλεγχο της κομματοκρατίας. Με τους «προοδευτικούς» επιβήτορες να σιτίζονται επαρκώς, ενώ βγάζουν δεκάρικους περί δικαιωμάτων και πουλάνε κάθε απόχρωσης αριστεριλίκι και αντιδεξιό σύνδρομο σε απαθείς πολίτες που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και πληρώνουν τους φόρους τους.

Ευτυχώς για τη χώρα η ηγετική ομάδα της ΝΔ, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το βλέπει κάπως αλλιώς.

Ευτυχώς για τη χώρα η ηγετική ομάδα της ΝΔ, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το βλέπει κάπως αλλιώς. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται ο αρχηγός και τα ολιγάριθμα στελέχη του που τολμούν να το διατυπώνουν δημόσια. Προφανώς και πιέζεται από όλες εκείνες τις δεξιές παλαιοκομματικές αγκυλώσεις του κόμματος, προφανώς και είναι αναγκασμένη να σχοινοβατεί ανάμεσα στην «ενός λεπτού σιγή» για το θάνατο του Κατσίφα και την «κατάργηση των Χριστουγέννων» του Βορίδη, αλλά τουλάχιστον σχεδιάζει και ομιλεί για μια Ελλάδα με μικρότερο αλλά καλύτερο δημόσιο τομέα. Για μεγάλες επενδύσεις σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα. Για μικρότερη και δικαιότερη φορολογία. Για περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Για καθαρά, ασφαλή, αυτοδιοικούμενα και παραγωγικά δημόσια πανεπιστήμια. Για μεγάλα και έγκυρα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Για πάταξη της βίας και της εκτεταμένης ανομίας. Για βιώσιμες, σύγχρονες και καθαρές πόλεις. Για αξιοπρεπή υποδοχή και ενσωμάτωση των μεταναστών. Για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα των αδυνάμων.

Αν θέλουν να είναι οι εκπρόσωποι του φιλελευθερισμού, ένα κόμμα του κέντρου, σύγχρονο και ευρωπαϊκό, ας βγουν ακομπλεξάριστα να το πουν

Θέλει μια τόλμη για να τα πει αυτά ο αρχηγός της δεξιάς παράταξης. Αλλά ακούγονται ως τελείως φυσιολογικά, όταν τα λέει ο αρχηγός της φιλελεύθερης παράταξης. Γι’ αυτό και στη ΝΔ πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν τι θέλουν να είναι. Αν θέλουν να είναι η κλασική δεξιά παλαιάς κοπής, φυσικά και μπορούν να το κάνουν, αλλά ας μας το πουν να μην ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Να γυρίσουμε στα διαβάσματα και στις δουλειές μας.

Αν όμως θέλουν να είναι οι εκπρόσωποι του φιλελευθερισμού, ένα κόμμα του κέντρου, σύγχρονο και ευρωπαϊκό, ας βγουν ακομπλεξάριστα να το πουν και ας βρουν τρόπους να το επικοινωνήσουν αποτελεσματικά. Να κάνουν ντόρο γύρω από αυτό. Γιατί σήμερα είναι πάρα πολλοί οι συνταξιούχοι που νομίζουν ότι ο Μητσοτάκης θα τους φάει και οι δημόσιοι υπάλληλοι που φοβούνται ότι θα τους απολύσει.

Η φιλελεύθερη παράταξη δεν έχει λόγους να διστάζει απέναντι από τη θορυβώδη λίγκα των κρατιστών. Φίλων και αντιπάλων.

Ας «σχίζει» και ο Κυριάκος το ένοχο κρατικιστικό παρελθόν σε κάθε έξοδο από το γραφείο του, όπως ο άλλος έσχιζε τα μνημόνια και έτρεχαν τα κανάλια πίσω του. Ας δείχνει με ενάργεια στον κόσμο τα βιώσιμα οφέλη της ανοιχτής κοινωνίας και της ελεύθερης αγοράς. Αν την πιστεύει πραγματικά, αν ξέρει πως θα την κάνει πράξη, προς όφελος όλων και κυρίως των αδυνάμων. Και ας πείσει τους συμπατριώτες μας γι’ αυτήν.

Μπορεί αυτός ο λαός να έχει απίθανα κολλήματα, να πιστεύει στην πολιτισμική του ανωτερότητα, στο κακό μάτι, στον δάκτυλο του Σόρος ή να φοβάται τον ψεκασμό, αλλά θέλει και να ευημερεί με ασφάλεια, να δει τα παιδιά του να επιστρέφουν, να προοδεύει αξιοπρεπώς και τελικά να μένει στην Ευρώπη. Εξάλλου αυτή η υπόρρητη και συχνά ανομολόγητη εκσυγχρονιστική τάση μιας σιωπηλής μειοψηφίας είναι που κράτησε την πατρίδα στο δυτικό κόσμο μέσα στους αιώνες. Η φιλελεύθερη παράταξη δεν έχει λόγους να διστάζει απέναντι από τη θορυβώδη λίγκα των κρατιστών. Φίλων και αντιπάλων.