Το ετήσιο ραντεβού μας με τη φωτιά

Πλησιάζει και φέτος το καυτό εικοσαήμερο της βίας με την τακτική ακρίβεια της περιόδου των εκπτώσεων και των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Ένα ετήσιο ραντεβού των Αθηναίων με τη φωτιά, μια πόλη αναστενάρης που γιορτάζει κάθε φθινόπωρο τον Αι Γιάννη εκτός εποχής. Δεν έχω υπόψη μου άλλη πόλη με ένα τόσο αναμενόμενο, αυτονόητο και αναπόδραστο έθιμο βίας, εκτός ίσως από εκείνο κάποιων ισπανικών πόλεων που ελευθερώνουν ταύρους στους δρόμους τους, αλλά και πάλι εδώ μιλάμε για προγραμματισμένη βία ανθρώπων. Σαν δρομολόγιο τρόλεϊ της γραμμής Πολυτεχνείο -Γρηγορόπουλου.

Η Πολιτεία κάθεται στη στάση και περιμένει το τρόλεϊ με μοιρολατρική απάθεια- θα περάσει και φέτος. Η αστυνομία βγάζει από το συρτάρι τα συνήθη επιχειρησιακά σχέδια των ημερών αυτών, τα κόμματα φρεσκάρουν τις επετειακές ανακοινώσεις, οι μολότοφ γεμίζουν και στοιβάζονται σε κάποια υπόγεια, οι κάτοικοι των Εξαρχείων ξαναθυμούνται τους συγγενείς τους και μετακομίζουν στα σπίτια τους, business as usual. Το deja vu της βίας έχει κλειστεί και αυτήν τη χρονιά.

Αλήθεια υπάρχουν πολλοί που αρθρώνουν μια ουσιαστικά φιλειρηνική φωνή, μια γνήσια προτροπή καταλλαγής, μία ξεκάθαρη καταδίκη της βίας; Υπάρχουν πολλοί που δημιουργούν στην κοινωνία, στη νεολαία, υποδείγματα μετριοπάθειας, διαλλακτικότητας και κοινωνικής γαλήνης; Στην πραγματικότητα ελάχιστοι - δυστυχώς ο δημόσιος λόγος είναι διαρκώς μια ανομολόγητη, βουβή υποδαύλιση βίαιων προτύπων, ένας καθημερινός ύμνος στην παρόξυνση και την ένταση ένθεν κακείθεν.

Για τους κυβερνώντες δεν χρειάζονται να πεις και και πολλά - είναι γνωστή η προϋπηρεσία τους στις πλατείες και τους δρόμους από τον Δεκέμβρη του ΄08 ως το Γενάρη του ΄15, τα χρόνια που η βία κυκλοφορούσε με τα ονόματα της κοινωνικής αντίστασης, της ασυμβίβαστης νεολαίας, των κλεμμένων ονείρων, της λαϊκής οργής. Ψεύτικες ταυτότητες με τις οποίες η βία έμπαινε παντού, πλαστό διαβατήριο και για τους ίδιους προς την εξουσία. Που και από τις υπουργικές καρέκλες την άφηναν να ξεχειλίζει πάλι σαν αριστερή τύψη, της έδωσαν χώρο και ανοχή στα Πανεπιστήμια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ξένες Πρεσβείες, να εκφραστεί με κυβερνητική θαλπωρή.

Οι άλλοι όμως αλήθεια γιατί νομίζουν ότι προβάλλουν αντίθετα πρότυπα; Τα παιδιά που μουντζώνουν στις παρελάσεις έχουν μήπως διαφορετική πολιτισμική καταγωγή από τα παιδιά που παρελαύνουν στην εθνική επέτειο σε αυτόνομο σχήμα εκτός σχολικής πειθαρχίας, και τραγουδούν σαν λοκατζήδες «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα»; Γιατί βρίσκονται επίσημα πολιτικά χείλη που εξυψώνουν την αναίδεια, την έλλειψη σεβασμού στους καθηγητές και τους συμμαθητές τους, την παρέκκλιση από το σύστημα; Αν σοβαρά πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει σεβασμός στα εθνικά ιδεώδη κάνουν λάθος - ανοχή στην παραβατικότητα σημαίνει, εκτός από την καλλιέργεια αχρείαστων επιθετικών εθνικιστικών ροπών, δηλαδή συγκεκαλυμμένων ενστίκτων βίας.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν τους λοστούς του Ρουβίκωνα τη χειρότερη μορφή βίας και υπόδειγμα πατριωτικού ηρωισμού έναν ένστολο πολίτη με Καλάσνικωφ σε ξένη χώρα. Δεν καταλαβαίνουν ότι όσο οι άλλοι υποθάλπουν την κοινωνική βία άλλο τόσο και οι ίδιοι υποδαυλίζουν την εθνικιστική βία. Ο παρονομαστής για τη νεολαία είναι ο ίδιος, η διδασκαλία βίας σε άγουρες, αδιαμόρφωτες ψυχές την οποία η κοινωνία θα βρει μπροστά της.

Το σύστημα πρέπει πρώτα να αγαπά τον εαυτό του για να εκπαιδεύει τους νέους να το αγαπούν και αυτοί. Δηλαδή να αγαπούν και να σέβονται τους κανόνες της Δημοκρατίας, της κοινωνικής γαλήνης και της Ειρήνης.