To ελληνικό κράτος υπήρξε, αείποτε, ρουσφετοπρακτικό. Κάθε λειτουργία του επικαθοριζόταν «σε τελευταία ανάλυση» από τον πελατειασμό.
Το ελληνικό πελατειακό κράτος θα μπορούσε να εννοηθεί ως ένα, σταθερό στις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του, κράτος, επί του οποίου επικάθηνται, κατά καιρούς, διάφορα προτάγματα δυτικού/καθολικού/προτεσταντικού τύπου (με βασικότερο, την εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών). Ο αδιάκοπος αγώνας του πελατειακού κράτους εναντίον των δυτικών εισβολέων στοχεύει, κατ’ αρχάς, στη δημιουργία αναχωμάτων γύρω από τον κώδικα αναπαραγωγής του, του DNA του. Αυτός είναι: «Κομμματικός ημέτερος» vs «Κομματικός άλλος». Ο αγώνας που σοβεί, εδώ και δεκαετίες, διεξάγεται ανάμεσα στους «cosmopolitan» πολιτικούς που βλέπουν τη Δύση ως φάρο εκσυγχρονισμού της χώρας και στους «local»/ «underdog» οι οποίοι ενώ ζητιανεύουν στο εξωτερικό, στο εσωτερικό υποδύονται τους ηρακλείς της αντίστασης στην καπιταλιστική και ανθελληνική Δύση.
Η εμφάνιση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του Α. Τσίπρα σήμανε, όμως, το πέρασμα του πελατειασμού σε μια ανώτερη μορφή. Είναι μια έκδοση βελτιωμένη και αναθεωρημένη, μια version 2.0. Οι παλαιότεροι, όταν ρουσφετοπρακτούσαν, έδειχναν μια αιδημοσύνη. Προσπαθούσαν, μ’ άλλα λόγια, να το κρύψουν. Οι ρουσφετολογικές πρακτικές δεν γίνονταν ξεδιάντροπα, δεν έδειχναν να χαίρονται γι’ αυτές και να τις απολαμβάνουν. Πρόσεχαν, δε, ιδιαίτερα, τις νομικές συνέπειες και, γι’ αυτό οι διατυπώσεις ρουσφετολογικών, κατά τα λοιπά, διατάξεων περιβάλλονταν ένδυμα νομιμότητας.
Στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το κράτος δικαίου έχει υποστεί δεινή ήττα. Όχι μόνον περιφρονούν ανοιχτά την έννομη τάξη, αλλά συντηρούν ομάδες μπάχαλων με σκοπό τη συγκράτηση ενός λούμπεν ακροατηρίου. Δεν αισθάνονται ότι δεσμεύονται από τις απαγορεύσεις του Συντάγματος και τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Η Βουλή έχει μετατραπεί σε εργαστήριο παραγωγής νόμων και κανόνων που καταπίπτουν με την πρώτη εφαρμογή τους στα δικαστήρια. Όσοι επικαλούνται την τήρηση της νομιμότητας έχουν να αντιμετωπίσουν τα τάγματα των μισθωμένων τρολς που καθοδηγούνται από υπουργούς - τραμπούκους.
Το πελατειακό DNA των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποκαλύπτεται σε κάθε κρίσιμη λειτουργία του κράτους:
Στους νόμους που ψηφίζει: Εκφράζεται μέσω των «άσχετων» τροπολογιών. Πρόκειται περί παρένθετων, συνήθως εκπρόθεσμων διατάξεων που εμφανίζονται, το πρώτον, εντός της Βουλής, και με τις οποίες προωθούνται, κατά κανόνα, πελατειακά συμφέροντα. Οι άσχετες διατάξεις, κατά το παρελθόν, εμφανίζονταν ως «και άλλες τινές συναφείς διατάξεις», στη συνέχεια ως «και άλλες διατάξεις» και σήμερα, πλέον, δεν αναφέρονται καν. Τα νομοσχέδια είναι σκουπιδοτενεκέδες: Μπορεί να συναντήσει κανείς σ’ αυτά οποιαδήποτε διάταξη. Το άρθρο 74 του Συντάγματος (για το οποίο, όταν οι Συριζαίοι ήταν στην αντιπολίτευση, κόπτονταν) έχει, de facto, καταργηθεί.
Στις δομές που δημιουργεί: Ενώ, έστω και μετ’ εμποδίων, στο παρελθόν γινόταν μια προσπάθεια «συμμαζέματος» των δομών του δημοσίου (π.χ. «Καποδίστριας»/ «Καλλικράτης»), σήμερα επικρατεί ένας άναρχος πολλαπλασιασμός τους με συνεπακόλουθη σύγχυση αρμοδιοτήτων και επικαλύψεις. Ενίοτε, οι δυσλειτουργίες αυτές έχουν οδυνηρές πρακτικές συνέπειες (βλ. τις πυρκαγιές στο Μάτι και τις πλημμύρες στη Μάνδρα). Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ασταμάτητα νέα δομές-ομπρέλες που δεν λύνουν κανένα πρόβλημα και, απλώς, προσθέτουν ένα ακόμη επίπεδο περιπλοκότητας. Από τα τελευταία επιτεύγματά τους, αξίζει να αναφερθεί το «Συντονιστικό Κέντρο Επιτροπείας Αγοράς και Αντιμετώπισης Παρεμπορίου» το οποίο ανέλαβε να συντονίσει: Το σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος, τα τελωνεία, την ελληνική αστυνομία, το λιμενικό σώμα, τη δημοτική αστυνομία, τη διεύθυνση ανάπτυξης και τη διεύθυνση αγροτικής ανάπτυξης των περιφερειών, τον ενιαίο φορέα ελέγχου τροφίμων, τον ΣΕΠΕ και τα κλιμάκια ελέγχου των λαϊκών αγορών και υπαίθριου εμπορίου. Το αποτέλεσμα του συντονισμού μπορείτε να το δείτε, κάθε μέρα, στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία το παρεμπόριο ασκείται, ανενόχλητα, μαζί με όποιο νόμιμο εμπόριο έχει απομείνει.
Στο προσωπικό που προσλαμβάνει: Ίσως η περισσότερο γνωστή περιοχή πελατειακών ασκήσεων και επιτευγμάτων. Οι προσλήψεις στο δημόσιο αποτέλεσαν, μαζί με τις φοροαπαλλαγές, το πυρηνικό όπλο του κόμματος που πλειοψηφούσε για να κερδίσει τις εκλογές. Οι αλόγιστες προσλήψεις αλλά, κυρίως, η μηδενική παραγωγικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και την εξευτελιστική επιτροπεία. Η απαγόρευση προσλήψεων που επιβλήθηκε στους ρουσφετοπράκτες της Ελλάδας ουδέποτε τηρήθηκε. Μάλιστα, κατά την περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφευρέθηκαν πάσης φύσεως τερτίπια για λίγες ακόμη προσλήψεις. Κάνουν προσλήψεις παντού. Στα υπουργεία, στους δήμους, στα κληροδοτήματα, στα φιλανθρωπικά σωματεία, στις δημοτικές βιβλιοθήκες, παντού. Προσλαμβάνουν, κατά προτίμηση ανθρώπους με πολύ χαμηλά προσόντα, πουλώντας κοινωνική αλληλεγγύη και φιλεύσπλαγχνη στάση. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν φτωχοποιηθεί και εξαθλιωθεί από τους ίδιους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μόνον το 11% των προσλήψεων που έγιναν, μέσω ΑΣΕΠ, το 2018 αφορούσε πτυχιούχους. Διπλασίασαν τους συμβασιούχους με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς καμία απολύτως εκτίμηση των αναγκών και των δυνατοτήτων των φορέων στους οποίους προσλαμβάνονται να τους αξιοποιήσουν, αρκούνται στη μόνιμη επωδό απέναντι στους επικριτές τους «δεν θέλετε γιατρούς, δεν θέλετε καθηγητές».
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απογείωσαν το ρουσφέτι, τον κομματισμό και την ευνοιοκρατία στη χώρα, στέλνοντάς μας πολλά χρόνια πίσω. Εγχύνουν το δηλητήριο του διχασμού σ’ έναν χώρο που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από παρόμοιες πρακτικές στο παρελθόν.
Η ανάταξη μιας λαβωμένης και παραιτημένης δημόσιας διοίκησης είναι ένα έργο δύσκολο και, ενδεχομένως, σισύφειο. Πλην όμως, απολύτως απαραίτητο.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
8°
