(Άλλη) Μια ωραία ιστορία αστυνομικής τεμπελιάς

Είναι Κυριακή μεσημέρι κι εγώ, η Έφη, ο Ζάχος Κοπρόσκυλος και ο Σταμάτης επιστρέφουμε από την κυριακάτικη βόλτα. Ο Σταμάτης έχει την τύχη να είναι μωρό που το πάνε βόλτα με καρότσι και την ατυχία να είναι μωρό που το πάνε βόλτα με καρότσι στη χώρα των Ελλήνων. Είναι η Κυριακή του «Αυθεντικού Μαραθωνίου» και οι συμπατριώτες που θέλουν να δώσουν στην εκδήλωδη ένα αυθεντικά ελληνικό χρώμα κλείνουν τα πεζοδρόμια με τα αυτοκίνητά τους. Αυτό έχει συμβεί και στα δύο πεζοδρόμια του δρόμου που μας οδηγεί σπίτι. Είκοσι μέτρα πιο κει, μια κυρία με τη στολή της τεμπΕΛΑΣ, προσέχει την κορδέλα με την οποία (απο)ρυθμίζεται η κυκλοφορία. 

Η κυρία ήταν εκεί πριν τα καθάρματα κάνουν το πεζοδρόμιο πάρκινγκ, που σημαίνει ότι τα είδε να παρκάρουν και αδιαφόρησε. Τη ρωτάω πώς θα περάσει το καρότσι. Κοιτάζει προς το κλεισμένο πεζοδρόμιο με ύφος μοντέλου που της δείχνουν εξίσωση πέμπτου βαθμού (ζητώ συγνώμη από τα μοντέλα που είναι καλές στα μαθηματικά) και ενώ κοιτάει το αποκλεισμένο πεζοδρόμιο με ρωτάει με μαγκιόρικο ύφος. 

«Από πού να περάσει;»

«Από εκεί που κοιτάτε» της απαντάω. 

Γυρίζει με εκείνο το βαριεστημένο βλέμμα του δημοσίου υπαλλήλου που τον διακόπτουν από την αναπόληση των διακοπών του και μου ξεφουρνίζει το γνωστό πολύ βολικό κλισέ: 

«Δεν υπάρχει παιδεία. Κανείς δεν σέβεται τίποτα. Ξέρετε πόσοι έχουν κόψει αυτή την κορδέλα και έχουν περάσει;»

«Συγγνώμη, εσείς τι κάνετε εδώ; Το κομματι της παιδείας που δεν υπάρχει είναι η δική σας δουλειά. Είναι ο έλεγχος και η τιμωρία. Διαφορετικά δεν έχετε λόγο ύπαρξης» της λέω. 

Το ξέρω ότι δεν υπάρχει λόγος να μιλάς σε ντουβάρι, αλλά αυτό επειδή τα ντουβάρια δεν απαντούν. Αντιθέτως, η κυρία είχε την απάντηση έτοιμη. 

«Και τι θέλετε να κάνω; Να βγάλω τον βούρδουλα;»

«Μπορείτε απλώς να κάνετε τη δουλειά σας» απαντάω, σιγουρος για τη φράση που θα ακολουθήσει.  

«Δεν είναι δουλειά μου να κόβω κλήσεις» μου λέει ενοχλημένη και δικαίως. Στο κάτω-κάτω οι πολίτες οφείλουν να περιορίζονται στον ρόλο του χρηματοδότη και όχι να έχουν απαιτήσεις αποτελέσματος.  

Την ώρα που ετοιμάζομαι να της πω ότι μπορεί να ειδοποιήσει κάποιον που να είναι η δουλειά του να κόβει κλήσεις, εμφανίζεται άνδρας της τεμπΕΛΑΣ σε μηχανή. Ξέρετε, από αυτούς τους σκληρούς με τα Ρέιμπαν καθρέφτες και την όλο δυναμισμό πόζα. Δεν είχε φρέντο στο χέρι και έτσι άργησα λίγο να τον καταλάβω, αλλά τελικά τα κατάφερα και σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχει μια μικρή ελπίδα.  

«Συγγνώμη, μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω με το καρότσι; Κάτι γουρούνια έχουν κλείσει τα πεζοδρόμια και δεν μπορούμε να περάσουμε» τον ενημερώνω, αν και το έχει δει πολύ καλά. Τόσο καλά που δεν έχω καμία αμφιβολία ότι χέστηκε και για τα πεζοδρόμια και για τα αυτοκίνητα και για το μωρό στο καρότσι.

«Πάρτε το 100» μου απαντά, χωρίς να γελάσει, κάνοντάς με να αναρωτηθώ αν πρόκειται για σπουδαίο κωμικό που ξέρει ότι τα αστεία είναι πιο αποτελεσματικά όταν αυτός που τα λέει δεν γελάει. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κατάλαβα ότι μιλούσε σοβαρά (έλεγε, δηλαδή, κάτι φοβερά γελοίο χώρις να αντιλαμβάνεται τη γελοιότητά του). 

«Είστε δύο αστυνομικοί, οι στολές σας δεν φαίνονται αποκριάτικες, σας επισημαίνω μια παράβαση την οποία έτσι κι αλλιώς βλέπετε και μου λέτε εμένα να πάρω το 100; Δεν μπορείτε εσείς να ειδοποιήσετε τους συναδέλφους σας;» τους ρωτάω για να εισπράξω ένα βλέμμα ειλικρινούς απορίας με την αφελή μου προσδοκία, σύμφωνα με την οποία ο ένστολος μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από απλός παρατηρητής με ματωμένα από το ξύσιμο τα γεννητικά του όργανα.  

Μου είπαν ότι ούτε το να ειδοποιούν είναι δουλειά τους, τους ειρωνεύτηκα ζητώντας συγγνώμη που θέλησα να τους βάλω να δουλέψουν και ευχόμενος καλή ξεκούραση, με ειρωνεύτηκαν ευχαριστώντας με, έβγαλα το καρότσι με πολλή προσοχή στον δρόμο και γυρίσαμε σπίτι κατενθουσιασμένοι από τη συνέπεια που δείχνουν οι άνθρωποι της τεμπΕΛΑΣ στην απροθυμία τους να κάνουν την εργασία για την οποία αμοίβονται. 

Δεν τους αδικώ. Κι εγώ και οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω, αν μπορούσαμε να αμοιβόμαστε εργαζόμενοι όσο το δυνατόν λιγότερο, θα το κάναμε. Αν ο μισθός μας δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αποτελεσματικότητα της εργασίας μας δεν θα πατούσαμε στη δουλειά. Αν ξέραμε ότι κανείς προϊστάμενος δεν ενδιαφέρεται για το αν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας ή όχι, δεν θα την κάναμε καθόλου. Πιθανότατα να μην είχαμε το θράσος των ανθρώπων της τεμπΕΛΑΣ, αλλά την ευκαιρία να πληρωθούμε χωρίς να κάνουμε τίποτα θα την πιάναμε κι εμείς από τα μαλλιά. 

Η συμμετοχή των ανθρώπων της τεμπΕΛΑΣ στη λευκή απεργία που διαρκεί χρόνια μπορεί να πλησιάζει το 100%, αλλά οι βασικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί που την έχουν προκηρύξει. Είναι αυτοί οι τύποι που αμοίβονται ως ηγεσία της τεμπΕΛΑΣ. Αυτοί που το μόνο τους μέλημα είναι οι δημόσιες σχέσεις που τους χαρίζουν προαγωγές. Αυτοί που προτιμούν να γλείφουν υπουργούς από το να ελέγχουν υφισταμένους για την ποιότητα της δουλειάς τους. Αυτοί που έχουν παραχωρήσει υπεργολαβία τη δουλειά της αστυνόμευσης σε συμμορίες και καμαρώνουν με τα λαμπερά αστεράκια που οι υπουργοί τους βάζουν στους βαρείς από την οσφυοκαμψία ώμους τους. Και μπράβο τους.