Οκτωβριανή Επανάσταση: Απομυθoποιώντας το έπος

Λόγω της 101^ης επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης ο ελληνικός Τύπος γέμισε με άρθρα και αφιερώματα για το ιστορικό γεγονός που συνέβη πριν από έναν αιώνα, τα οποία στην πλειοψηφία τους την αποτιμούν θετικά. Ακόμη και στο βιβλίο Κοινωνιολογίας της Γ΄Λυκείου εμφανίζεται αυτή η τάση, καθώς η Οκτωβριανή Επανάσταση συγκρίνεται με τη Γαλλική Επανάσταση και θεωρείται ένα κίνημα που προσέφερε μεγάλες αλλαγές παγκοσμίως.

Η πραγματική επανάσταση στη Ρωσία συνέβη τον Φεβρουάριο του 1917, όταν μετά από πέντε αιώνες Τσαρικού αυταρχισμού επήλθε το ξαφνικό τέλος της Ρωσικής μοναρχίας και οι Ρώσοι πειραματίστηκαν για πρώτη φορά με τη δημοκρατική διακυβέρνηση. Στις 25 Οκτωβρίου του 1917, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο, ο Λένιν με τις δεκάδες χιλιάδες των ένοπλων ανδρείκελων του κατέλαβαν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου στεγάζονταν η Ρωσική κυβέρνηση, αρπάζοντας την εξουσία δια της βίας μέσω ενός πραξικοπήματος, που βαφτίστηκε από τον σχεδιαστή του επανάσταση. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι μετέτρεψαν το ένοπλο πραξικόπημά τους σε ένα ηρωικό έπος, σύμφωνα με το οποίο οι γενναίοι υποστηρικτές τους έδωσαν μια σκληρή μάχη με την Προεδρική Φρουρά για να πετύχουν την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καμία αντίσταση από τη μικρή και άπειρη Προεδρική Φρουρά απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες αριστερούς παραστρατιωτικούς.

Το πρόβλημα με την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είναι, ότι οι αριστεροί παρουσιάζουν ένα πραξικόπημα σαν ένα κίνημα εφάμιλλο της Γαλλικής Επανάστασης, ή ότι κατασκευάζουν έπη, που καμία σχέση δεν έχουν με τον τρόπο που πήραν οι Μπολσεβίκοι την εξουσία ή ότι ο Λένιν παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, παρότι ουδέποτε στη ζωή του συνομίλησε με μέλη της εργατικής τάξης, μήτε ποτέ του πάτησε το πόδι του σε εργατική συνοικία. Το ζήτημα με την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι, ότι αποσιωπάται το πόσο καταστροφική υπήρξε η αρπαγή της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους για τη Ρωσική κοινωνία και ότι για τον Λένιν γράφονται αγιογραφίες, αντί να καταδικάζεται ως ένας τύραννος χωρίς ηθικές αξίες.

Οι απολογητές της Οκτωβριανής Επανάστασης αρέσκονται στο να επισημαίνουν τα πρώτα μέτρα που πήραν οι Μπολσεβίκοι ως κυβέρνηση, όπως ότι επέτρεψαν στους αγρότες μετά από τρία χρόνια υπηρεσίας στο μέτωπο σαν στρατιώτες του Ρωσικού Στρατού, να επιστρέψουν στα παραμελημένα χωράφια τους. Το άλλο μέτρο με το οποίο οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν την υποστήριξη των ακτημόνων γεωργών, ήταν η αναδιανομή της καλλιεργήσιμης γης, όταν με ένα διάταγμα δημιούργησαν εεκατομμύρια παραγωγούς-γαιοκτήμονες. Πρόσθετα, η Μαρξιστική κυβέρνση έδωσε ίσα δικαιώματα σε όλες τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες, που παρά το γεγονός ότι αριθμούσαν τον μισό πληθυσμό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το Τσαρικό καθεστώς τους χειρίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην καλύτερη περίπτωση και ως δημόσιο κίνδυνο στη χειρότερη.

Όμως, ο Λένιν και το κόμμα του όταν πήραν την εξουσία κατήργησαν την ελεύθερη αγορά και την αντικατέστησαν με την ανταλλακτική οικονομία. Το 1919, επειδή πλέον το μεσαιωνικό οικονομικό μοντέλο των Μαρξιστών δεν απέδιδε σε βαθμό που να ανταποκρίνονταν στις ανάγκες εκβιομηχανισμού μιας χώρας μεγαλύτερης από την Ευρώπη, με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού άρχισαν να δημεύουν την αγροτική παραγωγή. Οι Ρώσοι αγρότες ανακάλυψαν, ότι ο Λένιν ναι μεν τους έδωσε καλλιεργήσιμη γη, αλλά ό,τι παρήγαγαν με αυτή, ανήκε σε εκείνον. Με άλλα λόγια, οι αγρότες είχαν τεθεί υπό καθεστώς δουλείας από και προς τη Μαρξιστική κυβέρνηση.

Η δήμευση της αγροτικής παραγωγής από τους Μπολσεβίκους προκάλεσε τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου ο Λένιν κατέστειλε τις εξεγέρσεις των αγροτών επιδεικνύοντας ανήκουστη βαρβαρότητα.

Στις αγροτικές κοινότητες που υπήρχε δραστηριότητα ανταρτών, ο Λένιν έστελνε τον Κόκκινο Στρατό για να τις καταστρέψει ολοσχερώς. Τόση βαναυσότητα απέναντι στην ένοπλη αντίσταση απέφευγε να δείξει ακόμη και ο Στάλιν, ο μόνος που ακολούθησε το παράδειγμα του Λένιν, καταστρέφοντας ολόκληρα χωριά με οιοδήποτε δείγμα αντίστασης, ήταν ο Χίτλερ. Ακόμη, με εντολή του Λένιν ο Κόκκινος Στρατός έπαιρνε εκατοντάδες ομήρους, άνδρες και γυναίκες, από τις κοινότητες που θεωρούνταν ύποπτες για ανυπακοή και όποτε αναγκαζόταν σε υποχώρηση από τις επιθέσεις των Λευκών, οι Μπολσεβίκοι δολοφονούσαν όλους τους κρατούμενους τους [*].

Μακράν όμως, η πιο αποτρόπαια απόφαση του Λένιν κατά την διακυβέρνηση του ήταν η δημιουργία της τεχνητής ασιτίας. Ο Λένιν για να επιβληθεί στον πληθυσμό της Ρωσίας εσκεμμένα προκάλεσε ασιτία, από την οποία υπέφεραν 30 εκατομμύρια άνθρωποι και πέθαναν γύρω στα 5 εκατομμύρια. Η κατάσταση ήταν τόσο δραματική, ώστε οι άνθρωποι κατέληγαν στον κανιβαλισμό και οι Μπολσεβίκοι τοιχοκολούσαν αφίσες που ενημέρωναν τους Ρώσους, ότι είναι ανήθικο να τρώνε τα παιδιά τους ή ότι κανιβαλισμός δεν είναι το να τρως ανθρώπους, αλλά το να μη θέλει η εκκλησία να δώσει τον χρυσό της στην κομμουνιστική κυβέρνηση.

Με σκοπό να καταστείλουν το θρησκευτικό αίσθημα των Ρώσων, ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι μεταξύ άλλων αντιθρησκευτικών μέτρων έκλεισαν χίλια Ρωσικά μοναστήρια και δολοφόνησαν τους μοναχούς τους. Το 1939 οι Πολωνοί αιχμάλωτοι, που κρατούνταν στα εγκαταλελειμένα μοναστήρια του Κοζέλσκ, του Οστασκώβ και του Σταρομπίλσκ, αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί στους μοναχούς κατά την διακυβέρνηση των Μπολσεβίκων, όταν ανακάλυψαν σκελετούς σε ρηχούς λάκους και περιγράμματα ανθρώπων πάνω στους τοίχους με οπές από σφαίρες.

Τα στελέχη του ΚΚΣΕ επέλεξαν για διάδοχο του Λένιν τον Στάλιν, επειδή τον θεωρούσαν λιγότερο βάναυσο από τον Λένιν και τον Τρότσκι. Η αντίληψη πως ο Λένιν ήταν ένας πανάγαθος Μαρξιστής ηγέτης, που αν είχε ζήσει περισσότερο, θα είχε κυβερνήσει την ΕΣΣΔ χωρίς να προβεί στις ακρότητες του Στάλιν, προέρχεται από τον Νικήτα Χρουτσώφ. Ο διάδοχος του Στάλιν κατά τη δεκαετία του 1950, για να εδραιώσει την κυριαρχία του, αποκήρυξε τον Σταλινισμό και ανακοίνωσε την επιστροφή στο Λενινιστικό μοντέλο διακυβέρνησης, κατασκευάζοντας την εικόνα του αθώου Λένιν, που τον διαδέχτηκε ο σκληρός Στάλιν.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν ένα καταστροφικό γεγονός για τη Ρωσία και ο Λένιν ένας ηγέτης, του οποίου οι ηθικές αρχές είχαν ελάχιστες διαφορές από εκείνες του Χίτλερ. Για τους ίδιους λόγους που δεν γιορτάζουμε την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία και του φασισμού στην Ιταλία, δεν θα έπρεπε να τιμώνται ένα πραξικόπημα που οδήγησε στον αριστερό ολοκληρωτισμό και ο δικτάτορας που κυβερνούσε βάσει των Μαρξιστικών ιδεοληψιών για την πάλη των τάξεων, χαρακτηρίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους ως ταξικούς εχθρούς για να εξοντώνει ανελέητα εκατομμύρια ανθρώπους. Η μνήμη της Οκτωβριανής Επανάστασης μπορεί μόνο να αποτελεί προειδοποίηση για το πόσο ολέθρια μπορεί να αποβεί η αριστερή διακυβέρνηση, όταν της επιτρέπεται να ασκεί τις ιδέες της για την πάλη των τάξεων και οι ηγέτες της να λατρεύονται ως εθνοσωτήρες, που προάγουν τον προοδευτισμό.