Ένας κολλητός μου μού έχει πει την εξής σοφή κουβέντα: «Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις με κάποιο εθνίκι και να μη σου χώσει στην κουβέντα τη Ρεπούση». Πράγματι, όταν έχεις απέναντί σου κάποιον που ανήκει ιδεολογικά δεξιότερα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όποιο και αν είναι το θέμα της διαφωνίας, είτε πρόκειται για την (παράνομη) μετανάστευση είτε για την θανατική ποινή είτε για τα Ίμια κάποια στιγμή ο ιδεολογικός αντίπαλος θα σου πετάξει κι ένα «Κι έχεις κι αυτή τη Ρεπούση να λέει…».
Η Μαρία Ρεπούση είναι όντως ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα των τελευταίων χρόνων. Έγινε διάσημη (όχι με την καλή έννοια) με τον θρυλικό «συνωστισμό» των Ελλήνων στην καταστροφή της Σμύρνης («Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα» ήταν η ακριβής φράση της). Η ίδια αργότερα χαρακτήρισε άστοχη την έκφρασή της αυτή, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει…
Από τότε, κάθε κίνηση της νυν βουλευτού της ΔΗΜΑΡ οργίζει. Πολλές φορές χωρίς λόγο, ενίοτε και χωρίς αντικείμενο. Όπως π.χ. η δήθεν επιδεικτική αποχώρησή της κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγής για την Γενοκτονία των Ποντίων στη Βουλή. Τι και αν αμέσως αποδείχτηκε πως την συγκεκριμένη στιγμή δεκάδες βουλευτές όλων των κομμάτων (ακόμα και της Χρυσής Αυγής) έλειπαν από την αίθουσα; Η «ιστορία» έγραψε πως «η Ρεπούση σηκώθηκε κι έφυγε για να μην τιμήσει την μνήμη των σφαγιασμένων από τους Τούρκους Ποντίων». Είπαμε: Ζούμε σε μια χώρα όπου η πάσης φύσεως προπαγάνδα αναγνωρίζεται ως η μόνη Αλήθεια. Αν ο Γκέμπελς ζούσε στην Ελλάδα, θα πούλαγε κουλούρια στο Σύνταγμα.
Μέχρι εδώ καμιά πρωτοτυπία, θα μου πείτε. Άλλωστε η Ρεπούση δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος που μπαίνει στο μάτι των «υπερπατριωτών». Έλα όμως που τα κόζα έχουν αλλάξει.
Όσο παράξενο και αν φαίνεται, η μερίδα του λέοντος των επιθέσεων κατά της Ρεπούση δεν προέρχεται πλέον από τον «εθνοπατριωτικό» χώρο, αλλά εξ αριστερών. Ειδικά μετά την πρόσφατη τοποθέτησή της υπέρ της προαιρετικής διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία η χλεύη και οι ύβρεις από τον, πάλαι ποτέ, προοδευτικό χώρο χτύπησαν κόκκινο και κάθε «μη συστημικό» αριστερό ΜΜΕ που σέβεται τον εαυτό του φιλοξένησε τουλάχιστον ένα βαρυσήμαντο κείμενο εναντίον της. Μάλιστα, γνωστή εφημερίδα που πρόσκειται (εσχάτως) στη Ριζοσπαστική Αριστερά δημοσίευσε δύο μακροσκελή άρθρα κατά της Ρεπούση μέσα σε 72 ώρες. Είναι δε χαρακτηριστικό πως στο ένα από αυτά, η πρότασή της για τα Αρχαία έμπαινε στην ίδια ακριβώς μοίρα με την αντίστοιχη για την «κατάργηση» («τροποποίηση» είχε προτείνει η ίδια, αλλά ποιος ασχολείται…) της διδασκαλίας των Θρησκευτικών, ενώ ο αρθρογράφος υπογράμμιζε πως «το έθνος και η γλώσσα μας δέχονται επίθεση». Μήπως, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο «τετράπτυχο» της ελληνικής Αριστεράς: «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, Επανάσταση»;
Έτυχε να συναντήσω τη Μαρία Ρεπούση σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελ. Μου φάνηκε συμπαθητική καλλιεργημένη και χαμηλών τόνων. Με κάποιες τοποθετήσεις της συμφωνώ, με άλλες όχι. Προσωπικά, δεν θεωρώ πως προκαλεί. Δεν νομίζω π.χ. πως το γεγονός πως ο χορός του Ζαλόγγου ήταν ένας όμορφος μύθος (κάτι που κατά πάσα βεβαιότητα ισχύει) πληγώνει την όποια εθνική περηφάνια μου. Επίσης, δεν θεωρώ πως η πρόταση για τα Αρχαία (η οποία απλώς αποτελεί το τελευταίο «επεισόδιο» σε μια συζήτηση η οποία έχει ξεκινήσει από τον 19ο αιώνα) μπορεί να έχει οποιαδήποτε «πατριωτική» προσέγγιση.
Σε τελική ανάλυση, είναι άποψή της και έχει κάθε δικαίωμα να την εκφράζει. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει «τέρατα» από διάφορους ακραίους τα οποία πέρασαν στο ντούκου. Η Ρεπούση απλώς συνθλίβεται ανάμεσα σε μια οργιώδη ακροδεξιά και ένα κομμάτι της Αριστεράς που έχει παντελώς εκτροχιαστεί. Και φυσικά δεν είναι η μόνη που έχει τέτοια «τύχη». Πληρώνει σίγουρα και το γεγονός πως είναι γυναίκα. Τα άκρα στη χώρα μας (αριστερά, δεξιά και αριστεροδέξια) ήταν και είναι βαθιά συντηρητικά. Κάθε γυναίκα που βγαίνει από την κουζίνα ενοχλεί.
20°
