Ας μιλήσουμε για τον Ακη

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, άλλοτε Νο 2 της παπανδρεϊκής «Αλλαγής», παρολίγον πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υπουργός όλων των πράσινων κυβερνήσεων, για τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214 και των ρωσικών πυραύλων TOR-M1 είναι το καταλληλότερο φόντο για το έργο της εθνικής κατάρρευσης που παίζεται τα τελευταία χρόνια.

Τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οι συνεργάτες του λεηλάτησαν τα εξοπλιστικά προγράμματα και πρωταγωνίστησαν σε έναν έξαλλο χορό μαύρου πολιτικού χρήματος δισεκατομμυρίων. Χαμηλή αισθητική, αποκρουστική απληστία, ακραίος νεοπλουτισμός, έλλειμμα παιδείας και η αίσθηση του ακαταδίωκτου συνέτειναν στην αξιοποίηση της εξουσίας ως ευκαιρίας για μεγάλες βρώμικες δουλειές γύρω από την αμυντική θωράκιση της χώρας.

Στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου συνοψίζονται οι αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας: Διεφθαρμένη και ανίκανη πολιτική ελίτ, ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος και το δημόσιο χρήμα από τους διαχειριστές του, πολιτικαντισμός και λαϊκισμός (ο Ακης ήταν πάντα εκφραστής του σοσιαλισμού), πολιτισμική υστέρηση, ασυλία και ατιμωρησία για τους ισχυρούς, ταύτιση της πολιτικής με τον αρριβισμό, ενιότε και το πλιάτσικο, κατασκευή ιδεολογημάτων (υπερπατριωτισμός) προκειμένου να καλλωπιστεί η ρεμούλα (μίζες).

Ακριβώς επειδή η υπόθεση Τσοχατζόπουλου είναι καθρέφτης, κρίνεται και ο τρόπος που την αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα.

Η απελπιστική θέση στην οποία έχει περιέλθει δεν φαίνεται να κάμπτει τον πρώην υπουργό που επιχειρεί την πολιτικοποίηση της δίκης του. Ζήτησε να εξεταστούν σαν μάρτυρες οι περισσότεροι από τους κορυφαίους των κυβερνήσεων Σημίτη που προσυπέγραψαν τη σκανδαλώδη προμήθεια των γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214 σαν μέλη του ΚΥΣΕΑ. Παρουσιάζει τον εαυτό του και τα μέλη της οικογένειάς του σαν θύματα κρατικής βίας και κατηγορεί τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ότι προσπαθεί να κρύψει τις διαστάσεις της εκλογικής, πολιτικής συρρίκνωσης του Κινήματος με μια άδικη σε βάρος του καταγγελία. Και ενοχλείται, ακόμη τώρα, όταν δεν τον προσφωνούν “κύριε υπουργέ”.

Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από ένα ιστορικό στέλεχός του, που επηρέασε τις εξελίξεις για δεκαετίες ολόκληρες, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μετατρέψει τη δίκη Τσοχατζόπουλου σε δίκη των «πράσινων», ενδεχομένως και των «γαλάζιων» κυκλωμάτων εξουσίας που οδήγησαν σε τέτοια εξευτελιστικά φαινόμενα, ενώ η Χρυσή Αυγή αδράττει την ευκαιρία για συνολική καταγγελία του κοινοβουλευτισμού.

Αρκούν όλα αυτά για να περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο ότι μαζί με τον Ακη τελειώνει και μια εποχή, ένας τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς για το σύστημα εξουσίας; Οχι βέβαια.

Μετά το μνημόνιο, άρχισαν να μας αφορούν τα «κλεμμένα» των πολιτικών, γιατί η κοινωνία πέρασε από το «μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου, με τις πελατειακές ευκολίες που πρόσφερε το κομματικό σύστημα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στο «αυτοί τα έφαγαν και μας κατέστρεψαν».

Υπό αυτή την έννοια, το να στρέφουν την πλάτη στον Τσοχατζόπουλο οι πρώην σύντροφοί του, το ΠΑΣΟΚ να πλένει τα χέρια του και οι αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ απλώς να χοροπηδούν γύρω από την αρένα προφανώς δεν συμβάλει σε μια ολοκληρωμένη κάθαρση -πέρα από το ποινικό της σκέλος.

Κάτι συνέβη σ αυτή τη χώρα γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα και δεν ήταν μοναδικός πρωταγωνιστής ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Η ιστορία της μίζας αφορά πολύ περισσότερους για πολύ περισσότερα χρόνια και μάλιστα δούλεψε ένα θηριώδης προπαγανδιστικός μηχανισμός για να υποστηριχθεί πολιτικά η ανάγκη υψηλών αμυντικών δαπανών.

Οι γερμανικές εταιρείες που εμπλέκονται στην προμήθεια των υποβρυχίων τύπου 214 παραδέχθηκαν, ενώπιον γερμανικών δικαστηρίων, ότι κατέβαλαν μίζες στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και σε άλλες χώρες για να εξασφαλίσουν σημαντικές παραγγελίες και πλήρωσαν πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να εγκαταλείψουν αυτού του είδους τις πρακτικές. Οι γερμανικές πολυεθνικές που διέφθειραν τους Έλληνες πολιτικούς υποχρεώθηκαν να καταβάλουν αποζημιώσεις στο γερμανικό Δημόσιο, κανένας όμως δεν ασχολήθηκε με την περίπτωσή τους στην Ελλάδα για να εξασφαλίσει και το ελληνικό Δημόσιο αποζημιώσεις πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Μάλιστα, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου προχώρησε στην προμήθεια ακόμη δύο γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214 έναντι 1 δισεκατομμυρίου ευρώ, προς μεγάλη ικανοποίηση του Βερολίνου το οποίο μας δάνεισε, μεταξύ άλλων, και για να στηρίξουμε την αμυντική βιομηχανία του. Ακόμη τώρα οι Γάλλοι προσπαθούν να μας πουλήσουν φρεγάτες, οι Αμερικανοί προωθούν δικά τους συστήματα, οι Ρώσοι το ίδιο.

Το πολιτικό σύστημα καταγγέλλει τον κ. Τσοχατζόπουλο, αλλά δεν δείχνει καμία απολύτως διάθεση να ανοίξει το κουτί ενός διαχρονικού σκανδάλου, να ξηλώσει τις δομές και τους μηχανισμούς που το συντηρούν, να ζητήσει ανάληψη ευθυνών από τους εκμαυλιστές-δανειστές, να παραδεχτεί ότι ένας λόγος που ο λαός εκπαιδεύεται να φοβάται την Τουρκία είναι γιατί, διαφορετικά, δεν θα υπήρχε ο Ακης που ξέρουμε.