Στο προηγούμενο ανοίγοντας δύσκολα θέματα με αμφιλεγόμενη υποδοχή, άλλους ευχαριστήσαμε, άλλους εκνευρίσαμε. Δεν πρόκειται για αγιογραφία, παρά για επιτακτική πικρή διαπίστωση, έναντι της τρέχουσας σκοτεινής βαϊμαρικής δυναμικής. Άλλωστε η στοιχειώδης αντίληψη και αξιολόγηση των πρόσφατων και παλιότερων παθημάτων και εμπειριών μας είναι σκληρός όρος επιβίωσης, που δυστυχώς συστηματικά αγνοούμε. Πάρτε βαθειά ανάσα και συνεχίζουμε.
Θυμόμουν προχτές, με αφορμή την εισαγγελική ετυμηγορία κατά Τσοχατζόπουλου, κάποιον παλιό δημοσιογράφο, που σήμερα διακρίνεται στα της κλεπτοκρατίας. Έμπειρος ήδη αναλυτής, το Φεβρουάριο του 1996 θεωρούσε πως ο Σημίτης «τελείωσε» με την καταστροφική εξέλιξη των Ιμίων. Και αναμένοντας το επικείμενο τότε κρίσιμο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον αποκαλούσε κουτσό άλογο. Και υποστήριζε ότι όχι μόνο δεν θα βγει Πρόεδρος, αλλά θα χάσει και την πρωθυπουργία. Ενώ θεωρούσε τον Άκη πολιτικά σφριγηλό και ιδεολογικά προοδευτικό. Τελικά, διαψεύσθηκε ο δημοσιογράφος μας, το Συνέδριο έβγαλε και Πρόεδρο «κεντροδεξιό» Σημίτη αντί «αριστερού» Άκη. Το γιατί φαίνεται διαβάζοντας τις ομιλίες τους πριν την ψηφοφορία…
Η βάσκανος επικαιρότητα του δικαστικού ρεπορτάζ μας θυμίζει πολλούς ακόμα που κρύβονται πίσω από τη λήθη. Και έχουν, άθελα οι περισσότεροι, αβαντάρει τη συμμορία των «πατριωτών» που «εξόπλισαν» τον τόπο κλέβοντας εκατομμύρια ευρώ. Ίσως γι αυτό μισούν σήμερα περισσότερο τον Σημίτη. Βγήκε εκνευριστικά καλύτερος από τις προβλέψεις τους, όθεν «κουτσάλογο» (που βγήκε γκανιάν), «νεοφιλελεύθερος», «διεφθαρμένος», «η κοντή πλευρά της Ιστορίας»…
Το μίσος αυτό μας επηρεάζει να λέμε βλακωδώς ότι ο Άκης ήταν κολλητός του Σημίτη, που του έκανε πλάτες στα εξοπλιστικά. Ο ντάρλινγκ του Αντρέα κολλητός του; Που τον ανεχόταν για λόγους στρατηγικής διασφάλισης ηρεμίας στα νώτα του και μόνο που τον έβλεπε έκανε εμετό; Βέβαια και το τάγμα των σημιτικών πρότερα Παπανδρεϊστές ήταν. Τα «εξαπτέρυγα» ήσαν αρριβίστες κάγκουρες, που μόλις μύρισαν εν πλω ασφαλή και σταθερή ανανέωση του «Συμβολαίου με το Λαό», πήραν τη «σωστή» θέση. Οι «τσουκατομαντέληδες και σία», δηλαδή, που αργά ή γρήγορα εκδήλωσαν την ξελιγωμάρα τους και επέπεσαν σαν ακρίδες στο κοκό της εξουσίας.
Δεν τους καθοδηγούσε / κάλυπτε ο Σημίτης, ο οποίος άλλωστε και τους «έστελνε» έναν έναν όταν έσκαγαν οι πομπές τους. Όχι μόνο γιατί το αποκαλυπτόμενο ηθικό και το αισθητικό τους χούι τού ήταν τόσο απεχθές, αλλά και τον εξέθεταν... Όσο μάλιστα και αν του ήταν απαραίτητοι, γιατί δεν είχε άλλους να του υποστηρίξουν την κυβερνητική ατζέντα, με το ζόρι τους κράταγε (modus vivendi αμοιβαιότητας συμφερόντων). Και δεν είχε τον παραμικρό δεσμό με κανέναν τους, παρά μόνο αυστηρά υπηρεσιακό. Το καλό ρεπορτάζ ξέρει πως ο Σημίτης, πριν τον προσεγγίσει ο Τσουκάτος κάνοντας το ποντάρισμα της ζωής του (που δεν κατάφερε να τιμήσει ως το τέλος), δεν μίλαγε με κανέναν μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάμε ότι ο Κακαουνάκης, το 1994 είχε πει από άμβωνος: «Όλοι είναι πιθανοί διάδοχοι του Αντρέα. Ένας μόνο αποκλείεται να γίνει διάδοχος, ο Σημίτης!». Βέβαια, δύο χρόνια αργότερα, έγινε σημιτικός με παράσημο και λοφίο, να τα λέμε αυτά…
Μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, λοιπόν, ο «στρατηγός Θόδωρος» («στο κόμμα και στο κράτος, Θόδωρος Τσουκάτος») μάζεψε και άλλους υποστηρικτές, διαμορφώνοντας κρίσιμη μάζα σημιτικών. Ο Σημίτης, μετά την περίφημη «συμμορία των τεσσάρων» (Βάσω, Αυγερινός, Σημίτης και Πάγκαλος, συμφώνησαν να πιέσουν τον Αντρέα να αποσυρθεί υπέρ του Σημίτη), έστησε στρατηγικές συμμαχίες της τελευταίας στιγμής. Ακόμα και με λαϊκιστές έκανε ντηλ, όπως ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος και άλλοι λυκόφιλοι κομματάρχες του πελατειακού παρακράτους. Και αυτές οριακά απέδωσαν (18/01/1996) πρωθυπουργό Σημίτη, αίροντας την ακυβερνησία και το άγος της «Ωνασειάδας», γλιτώνοντάς μας από κυβέρνηση Άκη-Μάκηδων... Η σοβαρότητα του Σημίτη βέβαια, λίγους μήνες μετά, μας γλίτωσε και από την «κυβέρνηση ελικοπτέρων» του συμπαθούς συχωρεμένου Έβερτ «Καρδίτσα, Καρδίτσα»… Έτσι δρομολογήθηκε η ΟΝΕ.
Αυτή η μοναχικότητα, μαζί με την αντιεπικοινωνιακή αγοραφοβία, ήταν η βασική αδυναμία του Σημίτη. Αυτή και του προκάλεσε αναγκαστική εξάρτηση από το εν λόγω στελεχαριάτο του πρασινοφρουρικού πασοκτζισμού, που ανθούσε και κυριαρχούσε από την εποχή του Μένιου. Και όταν ένα ένα τα «εξαπτέρυγα» βυθίστηκαν στα σκάνδαλα και την ανυποληψία, αναγκαστικά τα έδιωξε από κοντά του. Και τελικά απέμεινε με τους ελάχιστους πιστούς παλιούς φίλους, διαμάντια όπως ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης και ο Τάσος Γιαννίτσης. Η ήττα στο ασφαλιστικό ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση.
Το ποικιλόχρουν πελατειακό παρακράτος δεν είχε πλέον χρείαν Σημίτη. Διάφοροι πουθενάδες πρασινοφρουροί δήλωναν ότι εάν αυτός ξανακατεβάσει «νεοφιλελεύθερο» νομοσχέδιο, πάραυτα θα χάσει τη δεδηλωμένη. Τότε ο Γιωργάκης άρχισε να δίνει ηγετικές συνεντεύξεις, δηλώνοντας προσβλητικά «όταν με καλέσει ο ελληνικός λαός, θα αναλάβω τις ευθύνες μου»…
Αντιληφθείς ότι έφθινε πλέον νομοτελειακά, ο Σημίτης δούλευε μόνο τα μεγάλα θέματα της ατζέντας του. Ήταν ήδη επικοινωνιακά πανεύκολη βορά για το σύστημα «Τράγκας, Ρουσόπουλος και άλλες δυνάμεις του καλού», που άρχισε να παίζει τον Κωστάκη ως θαυμαστή του σπουδαίου Ανδρέα… Σε στυλ, το ηθικό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα μας πήγαινε πρίμα, ώσπου ήρθε ο διεφθαρμένος Σημίτης και μας κατέστρεψε. Έτσι φτάσαμε και στο απονενοημένο διάβημα να δώσει το δαχτυλίδι στον Γιωργάκη, αφού το πασοκτζικό αίσθημα αυτόν έδειχνε πιεστικά…
Το στοίχημα του Σημίτη ήταν: κάνω στρατηγική συμμαχία με το διάολο για να βάλω την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Από τη λιάδα διακυβέρνηση της Μιμής και την Ωνασειάδα, σε τρία μόνο χρόνια η Ελλάδα να προκριθεί για το ευρώ… Στο δρόμο βέβαια του μεγάλωναν οι φιλοδοξίες. Ένα χρόνο μετά η Ολυμπιάδα (1997, επιτυχία της καλής εικόνας της Ελλάδας, που ξαφνικά άρχισε δραματικά να βελτιώνεται, θυμάστε;) και τα παραφερνάλια έργα. Μετά οι μεγάλες εθνικές υποδομές, Εγνατία, Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, «Ελ. Βενιζέλος», Αττική Οδός, Αττικό Μετρό. Τέλος και η Κύπρος στην Ε.Ε. Τη λύση του Κυπριακού δεν την πρόλαβε, γιατί πλακώσανε οι πατριώτες. Όσο για τα εσωτερικά, μετά το ασφαλιστικό είχε ξεγράψει κάθε φιλοδοξία, καταπίνοντας πικραμένος την κλιμακούμενη δεξιο«αριστερο»αντιδεξιά διαφθορά, που του κατάκαιγε βασανιστικά τα μπατζάκια.
Κάποιοι τον κατηγορούν για αυτή την στρατηγική συμμαχία με τον διάολο. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων οι κότες, υπαινίσσονται. «Ναι, αλλά αν δεν είχα ανακατευτεί με τα πίτουρα, τώρα θα ήμασταν εκτός ΟΝΕ, χωρίς τις εθνικές υποδομές, η Κύπρος εκτός Ε.Ε., ίσως να ήμασταν και τουρκική επαρχία, που λέει ο λόγος…», απαντά σύμφωνα με πληροφορίες.
Κατηγορείται ο Σημίτης γιατί μας έβαλε απροπαράσκευους στην ΟΝΕ. Σωστά, αλλά και ο Καραμανλής μας έβαλε ακόμα πιο απροπαράσκευους στην ΕΟΚ και είπε «τώρα μάθετε κολύμπι» και γι αυτό τώρα τον εκτιμάμε. Γιατί, λοιπόν, δύο μέτρα και δύο σταθμά; Είναι απλό, ο κανονικός Καραμανλής υπήρξε σεβαστός πατριάρχης, ιδρυτής παράταξης. Ο Σημίτης μισητός σώγαμπρος, πειρατής, πήρε μέσα από το στόμα των δικών μας την περιουσία του Αντρέα. Τι κι αν δήλωνε συνιδρυτής, οργή προκαλούσε στην «οικογένεια»… Άμα σε μισούν οι απέναντι, σε μισούν και οι συγγενείς, η Ιστορία γίνεται (προσκαίρως, έστω) σκληρή μαζί σου…
Ακόμα, «είπε ψέματα πως είμαστε ισχυρή Ελλάδα». Μα αυτό το «ψέμα» το είπε πατριωτικά για να μας εμπνεύσει. Αντίστοιχα ο Καραμανλής είπε ψευδώς «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Ούτε ισχυρή Ελλάδα ήταν, ούτε εις την Δύσιν ανήκε το εθνικό μας ισλάμ. Όταν, σπάνια, κάποιοι Έλληνες εκσυγχρονιστές ηγέτες λένε ένα θετικό ψέμα για να μας ντοπάρουν κακό είναι; Ενώ είναι καλό το εμπόριο φόβου και αγωνίας των άθλιων κερδοσκόπων λαϊκιστών; Θυμηθείτε, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και μετά ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στηρίζουν μαύρο γάτο. Ή «Έξω οι Βάσεις του Θανάτου» και μετά γεια σου χαρά σου Βενετιά. Ή «Κάτω τα Μνημόνια» και μετά μην τον είδατε, παιδιά, τον Παναή…
Μολαταύτα, τότε ο Καραμανλής ενέπνευσε έτσι στην Ελλάδα θετική δυτική στροφορμή, που μαγάρισε σύντομα ο παπανδρεϊκός αυριανισμός, αλλά μετά την αναθέρμανε βελτιωτικά ο Σημίτης. Ως προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μάλιστα, στο πρώτο εξάμηνο του 2003, τότε που βάφτισε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Κολυμπήθρα, είχε στα αλήθεια πετύχει πράγματα πρωτόγνωρα για την πατρίδα. Ζάππειο, Αρχαία Αγορά, Στοά του Αττάλου, υποδέχτηκε με τους δεκαπέντε παλιούς ηγέτες τους δέκα καινούργιους, μαζί και τον Κύπριο. Και με δική του πρωτοβουλία, δεσμεύοντας Σρέντερ και Σιράκ, έκανε τη φοβερή δήλωση που έσπασε τα νεύρα του Τζωρτζ Μπους. «Όσο ο ΟΗΕ δεν συναινεί πειθόμενος υπέρ του πολέμου, δεν πρόκειται να γίνει καμία εισβολή στο Ιράκ». Έτσι καθυστέρησε η επίθεση Μπους, ώσπου επινοήθηκε η εναλλακτική των προθύμων Μπλαιρ, Μπαρόζο, Αθνάρ…
Σήμερα πού τέτοια μεγαλεία, ποιος Έλληνας έκτοτε θα είχε το κύρος να πάρει τέτοια διεθνή πολιτική πρωτοβουλία απέναντι στην πολύ ισχυρότερη τότε Υπερδύναμη. Μάλιστα ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αίροντας το άγος της Ευρώπης που δεν αντιμιλάει στην Υπερδύναμη… Δέκα χρόνια πριν είναι, καρντάσια, θέλαμε και το ξεχάσαμε κιόλας, ε;… Τότε λοιπόν η Ελλάδα του Σημίτη είχε κύρος και φωνή. Και έκτοτε την έχασε, ακριβώς γιατί έχασε ο Σημίτης την αναμέτρηση με το ισχυρό εθνικό ισλάμ («Αυτή είναι η Ελλάδα…»).
Τελικά ο Σημίτης ισχυροποίησε ρεαλιστικά την Ελλάδα, όπως και ο Καραμανλής. Αμφότεροι ανέλαβαν τις ευθύνες μετά από (μεγάλη ο δεύτερος και μικρή ο πρώτος) τραγωδία. Και παρέδωσαν κατά τεκμήριο πατριωτικού αποτελέσματος ισχυρότερη Ελλάδα. Ασχέτως του τι έκαναν οι επίγονοί τους…
Όσο πιο υπανάπτυκτο ισλάμ κυριαρχεί στη χώρα, τόσο πιο αναγκαία είναι η ύπαρξη σπάνιων υποκειμενικών συγκυριών τύπου Σημίτη. Και το κλισέ που τον θέλει άθλιο και διεφθαρμένο, είχε στόχο τελικά να διαστρέψει το αίτημα για εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας και αποτέλεσμα τη βεβαιότητα ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι «νεοφιλελεύθερες». Και ότι ο κοινός νους που τις επιτάσσει είναι σχέδιο των νεφελίμ για εξόντωση του ελληνικού λαού.
Δεν «μας κατέστρεψε ο Σημίτης και μας έφερε στη χρεωκοπία». Ακριβώς το αντίθετο έχει συμβεί. Καλώς μας έριξε στα βαθειά της ΟΝΕ (όπως ο Καραμανλής στα βαθειά της ΕΟΚ). Αλλά στην συνέχεια δεν κατάφερε να πετύχει τις επιτακτικές για το ευρώ προσαρμογές (που αυτονόητα έπρεπε να υλοποιήσουν οι επόμενοι). Η στρατηγική ήττα του Νόμου Γιαννίτση το 2001, τον αποδυνάμωσε δραματικά. Έτσι ώστε, με συντονισμένα χτυπήματα από μέσα (βαθύ ΠΑΣΟΚ) και από έξω (σύστημα Κωστάκη – Τράγκα), μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεκόπηκε παντελώς από την κοινωνία που ξεσάλωνε. Έχανε ήδη διαρκώς έδαφος και λόγω Χρηματιστηρίου. Φυλλοροούσε και η ταξιαρχία των σάπιων αδίστακτων «εκσυγχρονιστών», που σχεδόν όλοι αποδείχθηκαν λερωμένοι κλεφτοκοτάδες…
Έτσι αυτή ήττα Σημίτη μεταστοιχειώθηκε σε νίκη των δυνάμεων του καλού. Και ήρθε ο νικητής Κωστάκης και τα έκανε όλα κούκλα. Αυτή είναι η ευθύνη και αμαρτία του Σημίτη. Δεν είχε το δικαίωμα να χάσει από τον ελέφαντα, που τον είχε στριμώξει στη γωνία και ερχόταν καταπάνω του. Και έχασε. Δεν μπόρεσε να πετύχει το αδύνατο. Να νικήσει μόνος του ΤΟ Σύστημα, Το Αήττητο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος… Το οποίο τον στοχοποίησε ως μπαμπούλα «Νεοφιλελεύθερο Λογιστάκο», για να προχωρήσει στην ολοκλήρωση του δράματος του Παπανδρεϊκού Κύκλου, με τελικό τιμονιέρη τον αμέριμνο Κωστάκη…
Η αγνόηση του έργου του Σημίτη, η χρέωση σε αυτόν όλων των παπανδρεϊκών αθλιοτήτων και ο κατατρεγμός του προσώπου του είναι απλώς αδικία και κρίμα. Όμως, η απέχθεια για τον εκσυγχρονισμό στο πρόσωπό του είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό για την πατρίδα. Το καμένο λογισμικό του τσιφτετέλληνα, που δεν εφάπτεται με την πραγματικότητα, είναι ανησυχητικό. Και επανεγείρει το ουσιώδες πάγιο νεοελληνικό ζήτημα. Λαϊκισμός ή Εκσυγχρονισμός; Διότι έτσι, το 1974 ο ακυβερνησιακός λαϊκισμός της καταρρέουσας Χούντας έφερε τον εθνικό ακρωτηριασμό της Κύπρου. Έτσι και το 1996 η βλακεία του συστήματος «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και η Ωνασειάδα, παρά τρίχα να φέρει νέο εθνικό ακρωτηριασμό, που γλίτωσε στο τσακ η ψυχραιμία του Σημίτη.
Η νέα διαρκώς επικείμενη αποσταθεροποίηση υπό την πίεση του νέου αντιμνημονιακού λαϊκισμού, τι μπορεί να φέρει; Η Τουρκία τώρα, πληγωμένη από τις γκάφες Ερντογάν και την ξαφνική υποχώρηση της οικονομίας της, μπορεί να ξαναγίνει επικίνδυνη. Να ξαναφαντασιωθεί παρόμοιες με το παρελθόν αναθεωρητικές κινήσεις, που προκρίνει σχεδόν πάντα όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε ακυβερνησία. Το παράδειγμα του 1974 και του 1996 ας είναι μπροστά μας. Ας θυμόμαστε το Σημίτη και ας απομονώσουμε το λαϊκισμό.
Ποτέ μην ξεχνάμε. Ο λαϊκισμός δημιουργεί τις εθνικές κρίσεις. Και όταν τότε καλούμε πάλι τον λαϊκισμό να τις διορθώσει, τις μετατρέπουμε σε εθνικές καταστροφές. Αυτή τη φορά θα ξαναπάρουμε; Όλα της λαϊκισμένης εποχής μας δείχνουν πως ναι, πάμε βουρ για να ξαναπάρουμε. Ας κάνουμε κάτι…
Υ.Γ. 1
Εκτός από αυτά ο Σημίτης διαθέτει εξ ίσου σημαντικό συγγραφικό έργο. Εννοείται ότι πάντα γράφει μόνος του (και όχι κάποιοι σπιν ντόκτορς) τα εξαιρετικά κείμενά του, με επιστημονικό και καταληπτό τρόπο. Είναι κακός ρήτορας, αλλά οργανικός διανοούμενος σπάνιας ολκής. Μάλιστα, και όραμα είχε και το μετέτρεπε σε πρακτική λύση, την οποία, ως καλός μάνατζερ την υλοποιούσε κιόλας, έχοντας πλήρη εποπτεία των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών μεγεθών. Δεν ήταν άσχετος τουρίστας με κάμερα, σορτσάκι, σοσόνια και ελβιέλες σαν άλλους. Ήταν αποτελεσματικά ενοχλητικός και θορύβησε ΤΟ Σύστημα του δεξιού και αντιδεξιού πελατειακού λαϊκισμού, που για να τον εξουδετερώσει τον αποδόμησε μεθοδικά ως «λογιστάκο», «νεοφιλελεύθερο», «αρχιερέα…».
Υ.Γ. 2
Δεν κάνει, λέει, αυτοκριτική ο Σημίτης… Πράγματι, την αποφεύγει τόσο επιμελώς... Κακώς! Αλλά και ποιος είναι τέλειος;
Υ.Γ. 3
Λέει ο Πάγκαλος ότι ο Σημίτης δεν έκανε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (όμως, δεν λέει γιατί), λέει, λέει. Όλο παγκαλιές λέει. Ειδικά δε για το Σημίτη έχει να λέει δόλια και εμπαθή ψεματάκια, χτυπώντας τον ευθέως, ή, ακόμα χειρότερα, με στοχευμένες πολύσποντες δόλιες καραμπόλες. Οι προσεκτικοί παρατηρητές ξέρουν πως αφ’ ότου τού ξήλωσε τα αστράκια από τη στολή λόγω Οτσαλάν, ο Πάγκαλος ζει για να υπονομεύει το Σημίτη. Από την «συμμορία των τεσσάρων», θρυλείται, σα να σκεφτόταν μετανιωμένος «γιατί ο Σημίτης και όχι εγώ;»... Όμως, είχε άδικο. Ο Σημίτης ήταν λιγότερο εντυπωσιακός, αλλά είχε ειδικό βάρος. Ζύγιζε πολύ περισσότερο από τον Πάγκαλο, να τα λέμε αυτά…
Υ.Γ. 4
Όταν αργοσυμβαίνει κάτι κακό και κλιμακώνεται βραδέως, συχνά δεν το χρεώνεται ο κύριος φταίχτης, αλλά οι επόμενοι αιφνιδιαζόμενοι διαχειριστές. Όπως αδίκως χρεώθηκε την ασύγγνωστη αμαρτία του Κωστάκη ο ατάλαντος Γιωργάκης, που τώρα τρώει το ξύλο, ενώ ο φταίχτης κρύβεται στα υπόγεια της δημοσιότητας, έτσι έγινε και με τις γκρίζες ζώνες. Δείτε στο προηγούμενο, πώς η μακεδονισμένη στρατηγική της πλάκας προετοίμασε τα Ίμια και την μακριά ουρά τους. Και πώς βρίζουν οι φταίχτες τον Σημίτη, που ψύχραιμα τα μάζεψε όσο γινόταν, κάτι που ο τσιφτετέλληνας δεν έχει πάρει χαμπάρι. Και είναι πανέτοιμος να ακολουθήσει το λαϊκισμό σε νέες μακεδονισμένου τύπου αυτοκτονικές περιπέτειες…
Υ.Γ. 5
Μη λέμε αθλιότητες για «τα ασφαλιστικά ταμεία που φαλίρισαν επί Σημίτη». Παρά το δραματικό καρακατσουλιό του Χρηματιστηρίου, οι δύο σπουδαίοι άνθρωποί του, ο αείμνηστος Θόδωρος Καρατζάς (Διοικητής της λοκομοτίβας Εθνικής Τράπεζας, πρώτη άμεση στρατηγική επιλογή ως πρωθυπουργού του Σημίτη, στη θέση του θαλασσοδανειστή Μίρκου -της Μιμής-, μέσα σε δύο χρόνια έφερε τραπεζικό εκσυγχρονισμό στο μπάχαλο και τεχνικά μας ετοίμασε για την ΟΝΕ) και ο Λουκάς Παπαδήμος, μάζεψαν τη φούσκα και με τους χειρισμούς τους θωράκισαν το σύστημα από δομικούς κινδύνους. Τα σαπάκια βέβαια εξαϋλώθηκαν… Αλλά τα μπλου τσιπς ανέκαμψαν γρήγορα. Πέντε χρόνια μετά, τα ασφαλιστικά ταμεία κάλυψαν πλήρως τις λογιστικές ζημιές και βγήκαν με νέες μεγάλες υπεραξίες. Άσχετα αν λίγο αργότερα, με τα «δομημένα ομόλογα» και μετά με την χρεωκοπία εξαϋλώθηκαν…
Υ.Γ. 6
Υπαινίχτηκε ο Καστανίδης για τον εθνικό προμηθευτή Κόκκαλη, ότι κακώς δεν του αφαιρέθηκαν τηλεπικοινωνιακές εργολαβίες. Στο παρά πέντε του πιο σύνθετου και δύσκολου πρότζεκτ που πέτυχε ποτέ η Ελλάδα μόνο σε τρία (!!!) χρόνια, κάθε μέρα και εβδομάδα ήταν πολύτιμη. Κανείς διαχειριστής κορυφαίου εθνικού στόχου δεν θα χρονοτριβούσε για νομικές και άλλες προστριβές, απέναντι σε παράγοντες που είχαν δεμένο το εθνικό κάρο με συμβόλαια από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Λένε κάποιοι «ας μην μπαίναμε στην ΟΝΕ, ας καθαρίζαμε πρώτα την κόπρο του Αυγείου και μετά να μπαίναμε». Όπως και ο κανονικός Καραμανλής, όμως, προέκρινε το μείζον ο Σημίτης: βουτώντας στα βαθειά της ευρωθάλασσας, ξεφορτώνεσαι όλα τα παράσιτα καλύτερα, ομαλότερα, σταθερά και θεσμικά…
Υ.Γ. 7
Ο βομβιστής Σημίτης είναι ο μόνος πρωθυπουργός που υπήρξε πραγματικός αντιστασιακός κατά της Χούντας.
Υ.Γ. 8
Το ότι τώρα ο Σημίτης εισηγείται δραματικές κινήσεις υπέρ του Μεταρρυθμιστικού Αστερισμού είναι μια καλή εγγύηση και για τους έξω και για τους μέσα. Αντλεί πειστικά ηθικό έρεισμα από το έργο του (αυτό φαίνεται από την αυτοπεποίθησή του) και τολμά να μιλάει, όταν ο Κωστάκης που του διέλυσε το έργο καταθλίβεται και κρύβεται.
4°
