«Δεν ξέρω αν μπορούμε να συμβιώσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ... Αισιοδοξώ ότι θα υπάρξει μια ψυχή. Αν όμως υπάρξουν στρατηγικές διαφωνίες, υπάρχουν και συναινετικά διαζύγια» έλεγε πρόσφατα ο βουλευτής του κόμματος Βασίλης Μουλόπουλος. Την ώρα που στην Ελλάδα έχει χαθεί η μπάλα με το οικονομικό αδιέξοδο και τις πρωτοφανείς πολιτικές περιορισμού του αδηφάγου ελλείμματος, ο ΣΥΝ –ένα τμήμα του– αναρωτιέται αν μπορεί να συνυπάρχει με τους «συντρόφους» καμιάς δεκαριάς τάσεων στο ΣΥΡΙΖΑ. Μοχθούν για τη διατήρηση ενός «προβληματικού γάμου» και ετοιμάζονται για ένα συναινετικό διαζύγιο – αλλά γιατί; Μήπως για «κουμπαριές» με το άλλο κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ;
Τι σημασία έχει; Οι πολίτες ακόμα περιμένουν προτάσεις από τα κόμματα αυτά που να δίνουν, έστω, ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Αντ’ αυτού, ο πρόεδρος του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, στο συνέδριο της νεολαίας του κόμματος, κατάφερε συντριπτικό χτύπημα στο σάπιο εποικοδόμημα του καπιταλισμού: «O καπιταλισμός δεν είναι ένα σύστημα που κάνει λάθη, αλλά ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που είναι λάθος» δήλωσε ενώπιον των συνέδρων, που επιτέλους άκουγαν πικρές αλήθειες, όταν αυτές στον Περισσό επαναλαμβάνονται εδώ και χρόνια... Μόνο που το ΚΚΕ εξακολουθεί να διαθέτει όραμα: νοσταλγεί τα χρόνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και καθαγιάζει την εποχή του Στάλιν ως την πιο αγνή απόπειρα για ένα «κράτος εργατών» απέναντι στο λάθος. «Μέγα λάθος» απαντά ο Α. Τσίπρας. «Ο κομμουνισμός δεν απέτυχε, απλά γιατί δεν εφαρμόστηκε ποτέ». Μπερδευτήκαμε τώρα. Έγινε ή όχι έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα το 1917; Ιδού η απορία...
Ο αντικαπιταλιστικός «ανένδοτος» του κ. Τσίπρα έρχεται λίγες μόλις μέρες μετά τις εισηγήσεις στελεχών του ΣΥΝ υπό τον κ. Λαφαζάνη, που έθετε το ερώτημα δημοψηφίσματος για έξοδο από την ΕΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητούσε εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, του Α. Αλαβάνου, που θεωρεί ότι έφτασε η ώρα για έναν αρραβώνα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Είναι αυτές πειστικές πολιτικές απαντήσεις απέναντι στο καπιταλιστικό λάθος; Γιατί αν είναι, τότε υπάρχουν και πιο απλές συνταγές, όπως η πρόταση του ΚΚΕ περί «λαϊκής εξουσίας» και η τακτική «μόνοι εναντίον όλων». Η Αριστερά έχει επενδύσει στην κρίση του συστήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί. Η επικοινωνία με τους πολίτες με αξιόπιστες προτάσεις είναι το άλλο μισό κομμάτι του παζλ για τη διόρθωση του «λάθους». Και εδώ επιλέγεται ο δρόμος του τηλε-ακτιβισμού: καταλήψεις του ΠΑΜΕ την ώρα που εκπέμπουν τα πρωινάδικα, έφοδος του ΣΥΡΙΖΑ στον Άγνωστο Στρατιώτη με πλούσιο υλικό για μοντάζ στα βραδινά δελτία. Κι αυτά, ενώ σιωπούν για τους αναγκαίους εκσυγχρονισμούς – κάποτε η Αριστερά μιλούσε και γι’ αυτούς... Προτείνουν, μάλιστα, ακόμα περισσότερες προσλήψεις από το Δημόσιο ως αντίδοτο στην ανεργία, καθώς στον ιδιωτικό τομέα ως γνωστόν οι δουλειές ανοίγουν μέσω των ιδιωτικών επενδύσεων ή του κεφαλαίου – άσε που μπορεί να επενδύσουν και ξένοι...
Ο «αντισυστημικός» λόγος της Αριστεράς δεν αγγίζει τους πολίτες, που εξακολουθούν να θεωρούν τα κόμματα αυτά μέρος του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος. Πρόσφατο παράδειγμα, οι εκλογές στη ΓΣΕΕ. Ναι, η συνδικαλιστική εκπροσώπηση στο συνέδριο της συνομοσπονδίας είναι συντεχνιακή και περιορισμένη, κυρίως στο Δημόσιο, αλλά κι εκεί αν υπάρχουν αιτίες για αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων... Κι όμως το ΠΑΜΕ πήρε τα ίδια ποσοστά (20%) και έδρες με το συνέδριο του 2007, όπως ακριβώς και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ. Συμπέρασμα: Λίγοι έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τους γάμους και τα διαζύγια στην Αριστερά.
