Σημιτικά και λοιπά χαρισματικά

Δεν ήταν έκπληξη που πολλοί εξοργίστηκαν από την επισήμανση στο προηγούμενο κείμενό μας («Πουρισμός και Ρεαλισμός») ότι ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο κορυφαίος πολιτικός της εικοσαετίας. Πρέπει να καταπέσει ο πανίσχυρος μύθος ότι κατέστρεψε τον τόπο και ευθύνεται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Ίσα ίσα που ο μύθος αυτός επισκιάζει μια διαφορετική αυτονόητη πραγματικότητα. Ότι είναι ο κορυφαίος και λυσιτελέστερος μακράν.

Βέβαια αυτό θα το εξηγήσουμε επί τη βάσει πολιτικών και όχι άλλων επιχειρημάτων. Γιατί στην καθ’ ημάς ανατολή κυριαρχούν άλλα κριτήρια. Μια φίλη, ας πούμε, υψηλής κοινωνικής και μορφωτικής στάθμης, κάποτε μου έλεγε μεταξύ τυρού και αχλαδιού ότι ο Αντρέας ήταν ο καλύτερος πολιτικός. Της απάντησα, μα αυτός μας διέλυσε από κάθε άποψη, διαφωνείς; Καθόλου δεν διαφωνώ, μου αντέτεινε, όμως, καλά μας έκανε γιατί ήταν Η-ΓΕ-ΤΗΣ!!!

Με τέτοιους όρους, λοιπόν, στο καθ’ ημάς ισλάμ, γίνεται η αξιολόγηση των πολιτικών μας. Μάλιστα, να το πούμε πιο καθαρά: με όρους γκομενικούς! Ο Αντρέας ο «χαρισματικός» ήταν ΓΚΟΜΕΝΟΣ γοητευτικός. Έτσι τον έβλεπαν οι γυναίκες, έτσι τον σεβόντουσαν οι άντρες. Ενώ ο Σημίτης, που είχε μάτια μόνο για τη Δάφνη; Τι να προσφέρει ένας κοντός με τόσες ελιές, που όταν του έλεγαν ότι παρουσιάζει μακέτες αντί για έργα, παραπονιόταν άτσαλα «είναι μακέτο, αυτό το έργο;» και είναι και αγοραφοβικός; Και που τόσο τον ειρωνευόταν η συχωρεμένη η Μαλβίνα και οι λοιπές πολιτιστικές δυνάμεις ισχυρής πολιτικής επιρροής, που τον έλεγαν «ο τάπερμαν» και «η κοντή πλευρά της Ιστορίας»;… Πού να κυβερνήσεις, όταν δεν σε κάνουν κέφι αυτοί που κάνουν κουμάντο στην ό, τι να ’ναι απολιτίκ σκοταδισμένη κοινωνία;

Με βάση τα πολιτικά και όχι τα θλιβερά κυρίαρχα γκομενικά κριτήρια περί πολιτικής, εμείς θεωρούμε κορυφαίο νεοέλληνα πολιτικό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (έχουμε αρθρογραφήσει επ’ αυτού και θα επανέλθουμε). Και από τους διαδόχους του μακράν κορυφαίο τον Σημίτη, του οποίου ο άθλος γίνεται μεγαλύτερος, ακόμα και από των λοιπών μεγάλων, Καποδίστρια, Τρικούπη και Βενιζέλου, για ένα λόγο. Οι άλλοι ήταν ιδρυτές των παρατάξεών τους και είχαν τρόπο να επιβάλλονται. Ο Σημίτης κατάφερε να αποδώσει κορυφαίο έργο, αν και ήταν ξένο σώμα στην παράταξή του, που τον ανεχόταν συνεχώς υπό όρους, αστερίσκους και εκβιασμούς… Τυχεροί ήμασταν που τον είχαμε: ΟΝΕ, εκσυγχρονισμός υποδομών και μεγάλα έργα, Κύπρος στην Ε.Ε. Εντάξει, ξέρω έχετε ενστάσεις, αλλά υπάρχει αντίλογος που κακώς δεν ξέρετε και πρέπει να ακούσετε, τώρα. Πάμε, με τη σειρά!

Τα Ίμια. Αποτέλεσμα της άθλιας μακεδονισμένης στρατηγικής Παπανδρέου - Σαμαρά, η οποία ήταν γνήσιο υποσύνολο της τουρκικής στρατηγικής. Την είχε περιγράψει στην εφημερίδα Σαμπάχ (23/11/1992) ο σύμβουλος του Οζάλ, Τζενκίζ Τσαντάρ: «στόχος μας η διεθνής απομόνωση της Ελλάδας λόγω της Μακεδονίας, ώστε να κυριαρχήσουμε στα Βαλκάνια». Λες και τους είχε πληρώσει τους ελληναράδες ο Οζάλ… Και σύντομα δικαιώθηκαν, όλοι τους. Η Τουρκία μάς απομόνωσε και άρχισε να γίνεται έντονα αναθεωρητική στο Αιγαίο, ενώ εμείς σαν τον ψεύτη βοσκό, φωνάζαμε κλέφτης, κλέφτης, αλλά πλέον μας είχαν όλοι βαρεθεί… Και η ηγεσία μας πόνταρε για ψήφους στο Μακεδονικό δέντρο και θυσίασε το εθνικό συμφέρον στο Δάσος του Αιγαίου. Έχοντας κάψει όλη μας τη διπλωματική ενέργεια για το ΑΔΥΝΑΤΟΝ «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα», δεν είχε μείνει δράμι διπλωματικής ισχύος και σοβαρότητας για να υποστηρίξουμε τα σημαντικά στο Αιγαίο.

Και ήρθαν οι γκρίζες ζώνες και τα Ίμια, όταν ο Αντρέας κυβερνούσε επί μήνες ξαπλωτός σε βυθιότητα. Και ο υπουργός Άμυνας Μάκης Αρσένης τα Χριστούγεννα 1995 έφαγε τη φόλα με το στημένο τουρκικό σαπιοκάραβο που προσάραξε στα Ίμια (το οποίο αρνήθηκε ελληνική βοήθεια λέγοντας εδώ είναι Τουρκικό έδαφος…) χωρίς να πει κουβέντα… Και ο Σημίτης, δέκα ημερών πρωθυπουργός, πριν καν η κυβέρνησή του παρουσιαστεί στη Βουλή για προγραμματικές και εμπιστοσύνη, έφαγε αιφνιδίως την πιο καυτή πατάτα μετά τον Αττίλα. Και ψύχραιμα ζήτησε τη βοήθεια της Ουάσινγκτον, επειδή οι Ευρωπαίοι κοιμόντουσαν όρθιοι. Και έτσι γλιτώσαμε ένα πόλεμο, που για πλάκα θα έφερνε νέο εθνικό ακρωτηριασμό, επειδή πάλι κάποιοι είχαν προτάξει το κομματικό (ου μην και προσωπικό) αντί του εθνικού συμφέροντος…

Άρα, ορθώς ευχαρίστησε ο Σημίτης τις ΗΠΑ για την ανεκτίμητη βοήθεια. Και έπεσαν να τον φάνε, κυρίως εκείνοι οι ελληναράδες της μακεδονισμένης στρατηγικής που οδήγησε στα Ίμια. Τι δεν καταλαβαίνεις;;;;;;; Έτσι στο φαντασιακό του αφελούς και αδαούς τσιφτετέλληνα τι μένει; Ο «μειοδότης» Σημίτης, που με ψύχραιμους χειρισμούς γλίτωσε τα Δωδεκάνησα (ή κάτι άλλο;) από την τουρκική δαγκάνα. Και όχι το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί ελληναράδες (Σαμαροπαπανδρεϊσμός και σία) που δημιούργησαν την ευρύτερη εθνική αδυναμία και τη συγκεκριμένη εθνική κρίση…

Εδώ έχουμε το συχνό φαινόμενο κάποιος να κάνει την πατάτα και μετά από λίγο να έρχεται ο λογαριασμός στον επόμενο διαχειριστή, που τρελαίνεται, γιατί τον χρεώνεται ο ίδιος χωρίς να φταίει… Θα τολμούσα εδώ να παραβάλω κατ’ αναλογίαν το λογαριασμό του άφρονος και αμέριμνου Κωστάκη, που εκλήθη να πληρώσει ο ακατάλληλος για δύσκολα Γιωργάκης (την ατυχία μας) και έφαγε αδίκως το περισσότερο ξύλο…

Το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου» ήταν προϊόν ενός λαού απαίδευτου και κακοδασκαλεμένου, όχι φυσικά από τον Σημίτη που δεν ήταν λιγούρι. Αυτός ατυχώς βρέθηκε στο τιμόνι, μια στιγμή που παντού και ταυτοχρόνως σε Ευρώπη και Αμερική φούσκωσαν και έσκασαν πολλές παρόμοιες φούσκες. Μόνο που εδώ, στο καρακατσουλιό του καθ’ ημάς Ισλάμ, η φάπα λογικά ήταν πολύ πιο σβουριχτή… Πάντως, εδώ, σας προσφέρουμε φωτογραφία του Κωστάκη μέσα (!!!) στο Χρηματιστήριο τότε στη Σοφοκλέους (28/05/1999) πριν τις ευρωεκλογές, όπου δήλωσε ότι με τη Νέα Δημοκρατία το Χρηματιστήριο θα πάει καλύτερα… Αυτή η ξεχασμένη πρωτοφανής φωτογραφία πολιτικού αρχηγού που κάνει προεκλογικές δηλώσεις μέσα στο Χρηματιστήριο, ας φέρει σε δύσκολη θέση πολλούς νεοδημοκράτες, ιδίως τους λάτρεις του Κωστάκη (ανωφελούς) Καραμανλή.

Στην ΔΕΘ, μετά το σεισμό της Αθήνας (Γ.Δ. ΧΑΑ: 5.000 μονάδες) ο Σημίτης είπε πως το Χρηματιστήριο είναι καθρέφτης της οικονομίας. Και μόλις ξαφνικά σε δέκα μέρες πήρε κι άλλες χίλιες μονάδες (Γ.Δ. 6300) στις 17/09/1999, θορυβήθηκε και έδωσε εντολή να συμμαζευτεί πάση θυσία η φούσκα. Με συνέντευξη στην «Καθημερινή» της Κυριακής, αμέσως ο Παπαδήμος ως διοικητής της ΤτΕ, καπάκι και ο Καρατζάς της ΕΤΕ, έστειλαν το σινιάλο ΣΟΣ. Ότι δηλαδή αξίζει να επενδύουμε μόνο εκεί που υπάρχει λόγος (ισχυρά κερδοφόρα μπλου τσιπς) και όχι σε επικίνδυνες φούσκες. Και έτσι άρχισε το μακρύ ξεφούσκωμα της Σοφοκλέους… Τότε θυμάμαι τον Πάνο Παναγιωτόπουλο και άλλους Νεοδημοκράτες και μετά και τον ίδιο τον Κωστάκη (αλλά και σχεδόν όλη την λοιπή πολιτική ηγεσία…) να ωρύονται γιατί ο Σημίτης γκρεμίζει τον Γενικό Δείκτη!!! Ποιος θα τους πει «Αιδώς, Αργείοι»; Πότε και πώς γυρίσανε τα πράγματα και τώρα οι νεοδημοκράτες βρίζουν τον Σημίτη, γιατί τάχα έλεγε «βάλτε τώρα που γυρίζει», ενώ αυτοί έλεγαν «μη βάζετε, γιατί θα χάσετε», μόνο οι χαρτούδες μπορούν να το βρουν…

Η απατηλή «δημιουργική λογιστική», το swap της Goldman Sachs και η τζάμπα είσοδός μας στο Ευρώ… Η γελοιότητα ξένων και Ελλήνων γραφικών δημοσιογράφων, που αγνοούσαν την απλή λογική, δημιούργησε καταλυτικές εντυπώσεις. Ο Μαρκ Ρος με το βιβλίο του περί Γκόλντμαν Σακς και ο γίγας Βαξεβάνης που αναπαρήγαγε τις εκτιμήσεις του, απεφάνθησαν ότι η Ελλάδα συνομολογώντας ένα σουάπ με την Γκόλντμαν Σακς, εξαπάτησε τη ΕΕ και μπήκε λαθραία στην ΟΝΕ. Βγήκε ο Σημίτης και εξήγησε ματαίως ότι η Ελλάδα κρίθηκε θετικά το 1999 ικανοποιώντας τα τρία κριτήρια για να μπει στο Ευρώ. Ενώ το σουάπ της Γκόλντμαν Σακς συνομολογήθηκε το 2002, όταν ήδη οι Έλληνες συναλλάσσονταν με ευρώ… Πόσα κιλά βλακείας χρειάζονται για να επιμένεις; Και όμως. Τώρα όλοι, Ευρωπαίοι και Έλληνες, ηγεσία και κοινή γνώμη, πιστεύουμε πως η Ελλάδα «έκλεψε» για να μπει στο Ευρώ. Τι δεν καταλαβαίνεις; Άτιμο πράμα η διαμόρφωση της Κοινής Γνώμης. Τι κι αν ακολούθησαν πολλές νέες διαψεύσεις…

Στα «Νέα» (04/02/2011) ο επικεφαλής της Eurostat Βάλτερ Ραντερμάχερ ομολογεί ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα με τα ελληνικά σουάπς». Στην «Ελευθεροτυπία» (20/11/2011) διαβάζουμε («Εκ των υστέρων δικαίωση για τα greek statistics»), ότι η Κομισσιόν παραδέχεται τώρα πως αξίζαμε την είσοδο στο Ευρώ…

Για το απαυτό της υποθέσεως, διαβάστε και γελάστε με τον κύριο Βαξεβάνη, γίγαντα τώρα και της τραπεζικής «Ο βραβευμένος Βαξεβάνης λύνει τα προβλήματα του Νότου» και «Συνομιλώντας με το χάος» (Θανάσης Μαυρίδης). ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΟΣ, λέμε. Ο καθένας γράφει ό,τι να ’ναι και ο οχλοπολτός στοιχίζεται από πίσω του. Πώς θα ξεφύγουμε από την οργανωμένη βλακεία που μας οδηγεί φορσέ στο καθοδικό βαϊμαρικό σπιράλ;;;

Η Ολυμπιάδα 2004. Φταίει η Ολυμπιάδα και τα έργα της που χρεοκοπήσαμε, λένε οι συνήθεις πολλοί. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι εργολάβοι εκμεταλλεύτηκαν την πίεση χρόνου και εκβιαστικά πέτυχαν ψηλότερες αμοιβές για την κατασκευή ορισμένων έργων της τελευταίας στιγμής. Εντούτοις, τα τελικά στοιχεία της ΕΟΕ που έδωσε πρόσφατα ο Σπύρος Καπράλος, λένε ότι τα έξοδα, μαζί με τις υποδομές και τα μεγάλα έργα, δεν ξεπέρασαν τα 8 δις. Πολύ λιγότερα δηλαδή από το ένα τέταρτο του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009… Το ζήτημα απλώς είναι γιατί δεν έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή όσα έπρεπε, ώστε να δημιουργηθούν υπεραξίες ανάλογες με εκείνες της Βαρκελώνης. Και τα έργα νέκρωσαν και ρημάχτηκαν από την αδιαφορία, την κακοκαιρία και τους αρουραίους.

Για όλα αυτά, ούτε ο Σημίτης, ούτε και κάποιος επικοινωνιακός του μηχανισμός, ουδέποτε, έδωσε εξηγήσεις και άφησε το σύστημα Κωστάκης - Τράγκας και σία να τον διαλύσει πολιτικά. Και σήμερα η σκοταδισμένη ελληνική κοινή γνώμη έχει πλέον διαμορφώσει τη χειρότερη εικόνα περί Σημίτη… Λυπούμαι.

Βρίζουμε τον Σημίτη γιατί δεν έκανε το 2001 τις μεταρρυθμίσεις, αυτές ακριβώς που εμείς δεν τον αφήσαμε να κάνει τότε. Αυτές επιμένει η Τρόικα να κάνουμε και τώρα, στο πολύ χειρότερο μετά το ευεργετικό άγγιγμα του Κωστάκη με την Ιστορία, που έφερε χρεοκοπία. Και επιμένουμε να αρνούμαστε να τις κάνουμε, γιατί είναι γνωστό: του Έλληνος ο τράχηλος νεοφιλελεύθερον ζυγόν δεν υπομένει.

Το πνεύμα μας είναι «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Και οσονούπω θα βγουν και οι επίορκοι να διαμαρτυρηθούν, γιατί τόσο απάνθρωπα τους πρεσσάρουν οι τοκογλύφοι. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα, λοιπόν, μας προσκαλεί ο Λαϊκισμός. Και οι επίορκοι θα συγκροτηθούν σε σώμα και θα διαδηλώσουν με μπροστάρη τον κύριο Τσίπρα και τους λοιπούς ηγέτες του «αντιμνημιονιακού τόξου». Χε χε, ξέρετε ποιους, αυτούς που λένε τα ίδια ακριβώς συνθήματα με τον κύριο Τσίπρα (θυμηθείτε: «Τσίπρας ο καλύτερος πελάτης του Μιχαλολιάκου») για τους τοκογλύφους. Και είναι αυτό το πνεύμα «πάμε, χαϊδεύοντας αυτιά, χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε και χωρίς να ξέρουμε πώς θα το πετύχουμε»...

Γι’ αυτό αναπολούμε τη σοβαρότητα του Σημίτη, που λίγοι πλέον διαθέτουν σε τέτοιες δύσκολες εποχές. Με το παροιμιώδες μπλοκάκι του, όπου κράταγε αμείλικτες σημειώσεις, ήξερε τι ήθελε. Και με επίμονη στοχοπροσήλωση το πετύχαινε. Ήξερε να μετράει το πρόβλημα, ώστε να το αντιμετωπίζει και να το λύνει. Και για να μετράς, χρειάζονται αριθμοί και αριθμητική. Γι’ αυτό και υποτιμητικά τον έλεγαν οι καλοί εχθροί του «λογιστάκο». Αφού όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει αριθμητήρια.

(Συνεχίζεται, οι ενστάσεις σας απέναντι στα ανωτέρω θα είναι ευεργετικές για τα περαιτέρω)