Η βλακεία βασιλεύει στα Ανάκτορα του Τατοΐου

Την περασμένη εβδομάδα έκανα μια πολύ ωραία βόλτα μέχρι τα θερινά βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι. Ή τα παλιά βασιλικά ανάκτορα. Ή τα πρώην βασιλικά ανάκτορα. Δεν γνωρίζω ποια είναι η πολιτικώς ορθή περιγραφή, αλλά καταλάβατε τον προορισμό της βόλτας μου. Όσοι έχετε πάει, ξέρετε ότι είναι μια πολύ ωραία βόλτα, και όσοι δεν έχετε, μάλλον υποψιάζεστε ότι είναι ωραία βόλτα από τις φορές που το έχετε ακούσει ή διαβάσει. Συνεπώς δεν έχω να πω τίποτα για τη βόλτα πέρα από το να συμμεριστώ τη δυσφορία των ανθρώπων που βλέπουν τα πρώην/παλιά/όπωςδιαολοθελετεπειτετα ανάκτορα να σαπίζουν αναξιοποίητα. Αυτό το σάπισμα ενός πανέμορφου και ιστορικού κτιρίου δεν είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα. Το αντίθετο, ταιριάζει πολύ με μια χώρα που οι κάτοικοί της έχουν αποφασίσει να την αφήσουν να σαπίσει, όταν δεν κάνουν ό,τι μπορούν για να επιταχύνουν τη σήψη.

Τίποτα από τα παραπάνω, ούτε η ομορφιά της φύσης, ούτε η ασχήμια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης, δεν με εξέπληξε. Ούτε καν τα πεταμένα σκουπίδια σε απόσταση 2 μέτρων από τον σκουπιδοτενεκέ (εικόνα πιο ελληνική κι από την ελληνική σημαία). Αυτό που με εξέπληξε ήταν οι ανόητες αντιδράσεις κάποιων συμπολιτών στο ποστ μου στο Face το book στο οποίο, κάτω από φωτογραφία της αφεντομουτσουνάρας μου με φόντο το κεντρικό κτίριο, έγραφα: «Σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη αυτό θα ήταν ένα μουσείο. Στη χώρα των κάφρων αφήνεται να σαπίσει» προσθέτωντας το χάσταγκ #αξίζουμε_χειρότερα το οποίο περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τι πιστεύω πως είναι δίκαιο (αλλά απολύτως απευκταίο, καθώς κι εγώ και η οικογένειά μου και οι φίλοι μου κατοικούμε εδώ) για τη χώρα των Ελλήνων.

Η θετική αποδοχή του ποστ ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι συνήθως, καθώς αυτό που έγραφα ήταν αυτονόητο. Τόσο αυτονόητο που με σόκαρε το ότι υπήρξαν περισσότεροι από ένας (γιατί ένας παπάρας πάντα υπάρχει να διαφωνήσει ακόμα και με το ότι η Γη είναι σφαιρική) που φαίνεται πως με κάποιον μαγικό τρόπο συνέδεσαν την αξιοποίηση των πρώην/παλιών/όπωςδιαολοθελετεπειτετα ανακτόρων με την επιστροφή της βασιλικής οικογένειας στον θρόνο της Ελλάδας και ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν για τα κακά που έκανε το παλάτι στην Ελλάδα, για το πόσο αντιδημοκρατική υπήρξε η βασιλική οικογένεια, για το πώς ο Κοκός υπονόμευε τον πατέρα του Αντρέα και γενικά να γράψουν για οτιδήποτε δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την ανάγκη αξιοποίησης των εγκαταστάσεων στο Τατόι.

Δεν είχα γράψει τίποτα καλό για τη βασιλική οικογένεια και ούτε για τον ίδιο τον Κοκό (δεν μπορώ να σκεφτώ και κάτι). Δεν είχα γράψει τίποτα καλό για τον θεσμό της βασιλείας (είναι 21ος αιώνας και η βασιλεία μου φαίνεται πιο αστεία κι από ομιλία του Βαρουφάκη). Δεν είχα προτείνει καν τη δημιουργία μουσείου που να έχει σχέση με τη βασιλική οικογένεια ή τη βασιλεία στην Ελλάδα (πολύ προτιμότερο ένα μουσείο Φυσικής Ιστορίας ή και Ιστορίας σκέτης). Παρόλα αυτά, βρέθηκαν συμπολίτες που ξεδιπλώνοντας την αντιβασιλική τους σημαία απέδειξαν πόσο εύκολο είναι να κλωτσάς πτώματα, όταν σε κινεί η δύναμη της βλακείας.

Γιατί μόνο βλακώδης είναι η άποψη σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να υπάρχει καμία αξιοποίηση ενός κτιρίου του οποίου το παρελθόν δεν ταιριάζει με τις ιδέες μας. Τόσο βλακώδης όσο θα ήταν και η άποψη σύμφωνα με την οποία η Βουλή δεν θα έπρεπε να στεγάζεται στο κτίριο της πλατείας Συντάγματος, επειδή αυτό χτίστηκε και χρησιμοποιήθηκε ως ανάκτορο. Τόσο βλακώδης όσο η άποψη σύμφωνα με την οποία ο Εθνικός Κήπος θα πρέπει να αφεθεί να ρημάξει επειδή χρωστάει την ύπαρξή του στη βασιλική οικογένεια και κάποτε τον έλεγαν Βασιλικό.  

Επειδή κάποιοι μπορεί να αναρωτηθείτε τι με πειράζουν τα κολλήματα και οι βλακείες των συμπολίτων θα πρέπει να σας θυμίσω πως το μεγάλο πρόβλημα με τη βλακεία δεν είναι οι συνέπειες που έχει στους φορείς της, αλλά οι συνέπειες για όσους υπάρχουν γύρω τους. Γιατί μπορεί η βλακεία αυτή να μην εκφράζει την πλειοψηφία, αλλά η μειοψηφία που περήφανα την επιδεικνύει δεν είναι αμελητέα. Και είναι ικανή να εμποδίσει το, έτσι κι αλλιώς, δυσκίνητο και απρόθυμο σύνολο που στελεχώνει τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι άνθρωποι που επιθυμούν η χώρα τους να συνεχίσει να κάνει αυτό που δεν έκαναν ούτε οι αστοί επαναστάτες στη Γαλλία, ούτε οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία, οι άνθρωποι που παντού βλέπουν μπαμπούλες, οι άνθρωποι που νιώθουν ασφαλείς μόνο με το παρελθόν και γίνονται έτσι το μεγαλύτερο εμπόδιο για το μέλλον, είναι επικίνδυνοι για όλους μας. Όσο τους επιτρέπουμε να επιβάλλουν τα ανόητα, παρελθοντολάγνα κολλήματά τους, δεν κάνουμε τίποτα λιγότερο από το να επιτρέπουμε εκεί που κάποτε ζούσε ο Κοκός να κατοικεί ένας άλλος ηγεμόνας. Να επιτρέπουμε τα κτίρια στο Τατόι να χρησιμοποιούνται ακόμα ως ανάκτορα. Της βλακείας που ζει και βασιλεύει και την Ελλάδα καταστρέφει. Και μπράβο της.  

Υ.Γ. Δυστυχώς, κανένας από όσους δεν θέλουν την αξιοποίηση του Τατοΐου δεν αναφέρθηκε στο μόνο λόγο για τον οποίο είναι προτιμότερο το Τατόι να μην αξιοποιηθεί: για να μην καταντήσει άλλος ένας χώρος κρατικών πολιτιστικών εκδηλώσεων με ελεύθερη είσοδο όπου κλαψιάρηδες τραγουδιστές θα συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο πιο μίζερος, πειραματικές παραστάσεις θα μετατρέπουν το κοινό σε πειραματόζωα και φανφαρόνοι ποιητές θα παρουσιάζουν τις επιδόσεις τους στην αφόδευση επί της Ποίησης.