Το θέλω του φυσικού και ευρωβουλευτή με το «Το Ποτάμι», Γιώργου Γραμματικάκη είναι «οι πολιτικοί να μην ζουν στο δικό τους σύμπαν».
«Τον τόνο δίδουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι φωνές της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού. Αντί το ποτάμι της κρίσεως να παρασύρει στην ορμητική ροή του σκουπίδια και λάσπες, μοιάζει συχνά να κυριαρχείται από αυτά. Το Ποτάμι, ωστόσο, ευτύχησε να έχει στις τάξεις του ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική με άλλη ματιά» αναφέρεο.
Για την πολιτική και τους πολιτικούς έχουν γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά.
Δύσκολα μπορεί, λοιπόν, κανείς να πρωτοτυπήσει ή να προσθέσει κάτι καινούργιο.
Ειδικά, όμως, στη χώρα μας, η πολιτική ως διαδικασία και ως λειτουργία δημοκρατική εμφανίζει ορατά σημεία παρακμής. Άδικα ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην πολιτική θεωρία αλλά και την πράξη.
Οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί, με αξιοσημείωτες βέβαια εξαιρέσεις, μοιάζει να είναι κλεισμένοι στο δικό τους εγωιστικό κόσμο. Δεν επικοινωνούν ουσιαστικά με τους πολίτες, ούτε όμως και με την αλήθεια. Μόνη τους έγνοια η εξουδετέρωση του «αντιπάλου», σταθερή επιδίωξή τους τα κομματικά εύσημα.
Αυτό που λέγεται «εθνικό συμφέρον» ή «καλό για τη χώρα» μοιάζει να είναι ουσιώδες εν ανεπαρκεία. Παρατηρείται, μάλιστα, κάτι παράδοξο αλλά και οδυνηρό: αντί η πολυδιάστατη κρίση, που μας έλαχε, να φέρει τη σοβαρότητα και την ευθύνη στη χώρα μας, έχει εκτρέψει την πολιτική αλλά και τη ζωή μας σε μια περιδίνηση γύρω από τα ίδια, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο. Τον τόνο δίδουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι φωνές της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού.
Αντί το ποτάμι της κρίσεως να παρασύρει στην ορμητική ροή του σκουπίδια και λάσπες, μοιάζει συχνά να κυριαρχείται από αυτά.
Το Ποτάμι, ωστόσο, ευτύχησε να έχει στις τάξεις του ανθρώπους που βλέπουν την πολιτική με άλλη ματιά. Ένας από αυτούς, αγαπημένος των φοιτητών αλλά και δικός μας, ο Γιώργος Γραμματικάκης. Ο κόσμος θέλει να τον ακούει. Ουσιαστικός αλλά και με αδιόρατο χιούμορ πολλές φορές, στηλιτεύει τα παράλογα της πατρίδας.
«Η πολιτική έχει αξία», λέει ο ίδιος, « μόνον αν είναι μια αμφίδρομη σχέση. Πρέπει να μαθαίνουμε και να διδασκόμαστε από τον κόσμο, να μην κλεινόμαστε στα όποια τείχη μας. Και αντίστροφα, να διδάσκομε τον κόσμο με τις αλήθειες και τις πράξεις μας».
Ο Γιώργος Γραμματικάκης έχει μάθει να ρωτάει «τι μπορούμε να κάνουμε» και όχι το εξαντλημένο «ποιος φταίει». Έγνοια του «η παράλληλη Ελλάδα», που «από τότε που γνωρίζομε την ιστορία μας εξακολουθεί να πράττει το σωστό και το δύσκολο· και να αντιτίθεται στην Ελλάδα των κενών λόγων, της δημαγωγίας ή της κομματικής ιδιοτέλειας».
Εμείς πάντως, εδώ στο Ποτάμι, μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι. Απ’ την αρχή της ίδρυσής του, το Ποτάμι ακολούθησε έναν άλλο δρόμο στην πολιτική, καθαρό και ειλικρινή. Δεν χάιδεψε αυτιά, δεν υπηρέτησε σκοπιμότητες ούτε αντάλλαξε τις αρχές του με πρόσκαιρες εξουσίες. Υπερεκτίμησε, ίσως, τις δυνάμεις του και συχνά διέκρινες ένα ρομαντισμό στις δραστηριότητές του. Αν, όμως, οι ριζοσπαστικές προτάσεις που διατύπωσε το Ποτάμι για τη λειτουργία της πολιτικής γινόταν αποδεκτές, ο δρόμος της πατρίδας μας θα ήταν σταθερότερος και το μέλλον ευκρινέστερο.
Υπάρχει, όμως, πάντα καιρός! Το Σύμπαν, που μας έμαθε με τα βιβλία του ο Γιώργος Γραμματικάκης, είναι σε τελευταία ανάλυση πάντοτε το δικό μας.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
7°
