Θρήνος! Ο θρήνος θέλει τις προδιαγραφές του. Το χρόνο του. Το «υποκείμενό» του να μένει ζωντανό μέσα σου, για να το θρηνήσεις όπως σε «άφησε» ή σε «εγκατέλειψε» ή αναγκάστηκε να σε αποχωριστεί ή, ή, ή...
Ο θρήνος δεν θα σε ρωτήσει τι συναίσθημα σου αφήνει η απώλεια. Είναι προσωπική υπόθεση του καθενός πώς εκλαμβάνει το τέλος. Το οριστικό.
Η «πολυτέλεια» του θρήνου είναι αναφαίρετο δικαίωμα αυτού που πονά.
Και η έκφρασή του ακόμη πιο ατομική.
Εδώ όμως, ένα μήνα μετά, τολμούν και καταφέρνουν να κωδικοποιήσουν αυτοί που δεν πονούν το θάνατο. Την εν ψυχρώ δολοφονία. Το λιντσάρισμα. Την ολιγωρία. Το μίσος. Τα αδηφάγα μάτια μιας αρένας άνισης. Από καιρού αποφασισμένη.
Βάζουν τελίτσες, κόμματα, παύλες, παρενθέσεις, σε κάτι που χωράει μόνο ένα στίγμα. Τελεία.
Έγινε φόνος. Τελεία. Υπάρχει βιντεοσκόπηση με σχεδόν −επιμελώς− όλη την υπόθεση. Και η εικόνα, ως γνωστόν, δεν αντικαθιστά χίλιες λέξεις. Τελεία.
Έχουμε ένα ρατσιστικό έγκλημα με δεκάδες, εκατοντάδες θύτες. Καταστηματάρχες. «Κοινό».
Θύμα αιμόφυρτο. Πληροφορία. Παραπληροφόρηση. Αργοπορημένοι, ίσως φοβισμένοι μάρτυρες. «Περίθαλψη» ομιχλώδη. Αστυνομικοί μανιασμένοι, με ζήλο απαράμιλλο να ακινητοποιήσουν το αιμόφυρτο θύμα. Τον πούστη. Την ντρακουίνα. Τον επικίνδυνο μελανιασμένο, μισοπεθαμένο «ληστή», που τελικά δεν ήταν και τόσο ληστής και ένα μαχαίρι σαν να ήταν εργαλείο του Χουντίνι. Και χειροπέδες σε άπνοα χέρια, με μπλε πρόσωπο, που πιθανόν δεν ανέπνεε ήδη. Τελεία.
Ασθενοφόρο χωρίς σειρήνα. Ήδη νεκρός στο τελευταίο φρενάρισμα των «διασωστών». Τελεία.
Μια γρήγορη κηδεία, εκεί που δεν θα ήθελε να βρίσκεται. Ντυμένος γαμπρός. Ο πούστης. Η ντρακουίνα. Ο ακτιβιστής που σιχαινόταν το προφανές. Ο νέος που έβαζε μπροστά την όμορφη μούρη του, βορρά σε κάθε τι που τον σιχαινόταν, για να υπερασπιστεί αυτό που ήταν. Και ήταν πολλά. Τελεία.
Συνωμοσίες. Άρθρα. Πορείες. Γκλίτερ-φόρος τιμής και αντίποδας σε εκείνο το γαμημένο κοστούμι. Παραφιλολογίες. Προβολές. Αυτοπροβολές. Απότομη αγάπη που ξεπήδησε από ξεχασμένα πηγάδια που τον έβαλαν να τον πνίξουν. Μα πνίγεται η ελευθερία;
Δεν έμεινε χώρος για θρήνο. Συστηματοποιήθηκε ο θρήνος. Ένα μήνα μετά, όταν ξεπηδά στη σκέψη περιχαρής και περιπαιχτικός για να σου θυμίσει πως υπήρχε, υπάρχει ακόμη, κάπου εδώ γύρω έρχεται η ηλιθιότητα, το «στίγμα» μιας ολόκληρης κοινωνίας, οι θεσμοί παραπαίοντες, μεταβολισμένοι και σταματούν το δάκρυ στη μέση του προσώπου. Που αλλάζει μορφή. Οργή. Αδικία. Στρεψοδικία. Και η «πολυτέλεια» εξαφανίζεται.
Ένα μήνα μετά μάθαμε τόσα πολλά, που είναι τόσο λίγα μπροστά σε αυτό που έχει συμβεί.
Απότομα, αυτόματα μου ήρθε η σκηνή από το Metropolis, εκείνη την ταινία του βωβού κινηματογράφου όπου η Μαρία ημίγυμνη υπνωτίζει το ανδρικό κοινό. Της «υψηλής κοινωνίας».
Αυτό που μένει είναι τα βλέμματα, η αδηφαγία. Ο πόθος. Η λύσσα για θέαμα.
Κάπου σε ένα στενό κοντά στην Ομόνοια. Πάλι βουβά. Πάλι απάνθρωπα με το κοστούμι του καθωσπρεπισμού να νικά. Να κερδίζει. Να παραμένει βουβό ακόμη και όταν η «Μαρία» έχει πεθάνει αβοήθητη, αφήνοντας πίσω της μισά δάκρυα.
12°
