Τον περασμένο Ιούνιο οι ηγέτες της ΕΕ συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν για την ανεργία στους κόλπους των νέων ηλικίας έως 24 ετών. Έχοντας στα χέρια τους το ανησυχητικό και άνευ προηγουμένου ποσοστό του 23,7% στην ΕΕ των 27, κατάλαβαν ότι ο ήδη διαδεδομένος χαρακτηρισμός “η χαμένη γενιά της Ευρώπης” δεν είναι προϊόν δημοσιογραφικού οίστρου αλλά πραγματικότητα με πικρό αντίκρισμα.
Συμφώνησαν, ως εκ τούτου, να επισπεύσουν την καταβολή των 6 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχαν προβλεφθεί για την απασχόληση των νέων στο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο της ΕΕ (2014-2020).
Όμως, γνωρίζουμε καλά ότι σε μία Ευρώπη που κυβερνάται από την ψυχρή πραγματικότητα των αριθμών, καθώς έχουν εκλείψει οι οραματικές, ικανές και αξιόπιστες ηγεσίες, η απάντηση δεν βρίσκεται στους αριθμούς.
Για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη γενιά της Ευρώπης πρέπει πριν από όλα να να επενδύσουμε σε πολιτικές και εργαλεία που δεν θα έχουν πυροσβεστικό αλλά διαρθρωτικό χαρακτήρα. Που θα εγγυώνται, δηλαδή, ουσιαστική και βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία. Στη λογική αυτή, η προτεραιότητα στην παιδεία αποτελεί μοναδική εγγύηση για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και μόνη απάντηση στην αναζήτηση προοπτικής των επερχόμενων γενιών. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των σκανδιναβικών χωρών που κατάφεραν να ανακάμψουν από την κρίση επενδύοντας στο ανθρώπινο κεφάλαιο με αιχμή την παιδεία, την έρευνα και την καινοτομία.
Ας συγκρατήσουμε, επίσης, ότι η εκπαίδευση σε συγκεκριμένες δεξιότητες που σχετίζονται κατά κύριο λόγο με την τεχνική εκπαίδευση, βρίσκεται στον πυρήνα της υλοποίησης μελλοντικών πολιτικών της ΕΕ όπως η “Γαλάζια Ανάπτυξη”. Η συγκεκριμένη πολιτική, που έχει να κάνει με την ανάπτυξη των κλάδων της θαλάσσιας οικονομίας, αποτελεί βάση αναφοράς για την κατάστρωση ενός Σχεδίου τύπου Μάρσαλ για τις χώρες του Νότου, καθώς αναμένεται να λάβει σημαντική χρηματοδότηση και να δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας στο προσεχές μέλλον.
Οι πολιτικές αιχμής της ΕΕ όπως η Γαλάζια Ανάπτυξη θα πρέπει να αποτελέσουν, επιπλέον, το κίνητρο ώστε να καταστρώσουμε επιτέλους ένα "Εθνικό Σχέδιο Δεξιοτήτων". Διότι μόνο μέσα από έναν οραματικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε τους σημερινούς ανέργους της λεγόμενης χαμένης γενιάς αλλά και τις επόμενες γενιές στη δυνατότητα να καλύψουν τις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν. Ασφαλώς, δεν μπορούμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι οι άνεργοι στους πληγέντες κλάδους του λιανεμπορίου, των υπηρεσιών, της οικοδομής θα ανακτήσουν την αρχική τους θέση, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε και να προετοιμάσουμε τον προσανατολισμό τους σε νέους, δυναμικούς κλάδους απασχόλησης.
Για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη γενιά της Ευρώπης, πρέπει, όμως, να ξανακερδίσουμε και τους πολίτες της. Γιατί αν Ευρώπη χωρίς ηγεσία δεν προχωρά, Ευρώπη χωρίς πολίτες δεν νοείται. Και φέτος, που η ΕΕ γιορτάζει το Έτος των πολιτών έχουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε άοπλοι απέναντι στην κρίση όχι μόνο ως σύνολο αλλά και ως μονάδες.
Συμμετέχοντας στην εξαιρετική πρωτοβουλία πολιτών του Δικτύου “Η εκπαίδευση αξίζει! Μην την υπολογίζεις στο έλλειμμα!”, που προτείνει να εξαιρείται από το δημοσιονομικό έλλειμμα το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση κάθε εθνικού προϋπολογισμού που υπολείπεται του μέσου όρου των χωρών της ευρωζώνης τα τελευταία 5 χρόνια, έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα μικρό βήμα ο καθένας μας και ένα μεγάλο βήμα όλοι μαζί ώστε να ανατρέψουμε την έλλειψη προοπτικής για τους νέους της Ευρώπης.
Βάζοντας την υπογραφή μας ώστε να φτάσουμε το επιθυμητό όριο του 1.000.000 υπογραφών, ενεργοποιούμε για πρώτη φορά στη χώρα μας το δικαίωμα που μας δίνεται πλέον ως πολίτες της ΕΕ να προτείνουμε αλλαγή πολιτικής, υποχρεώνοντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση που εμείς επιθυμούμε.
Το Δίκτυο έδωσε και κέρδισε μία σημαντική μάχη για την αναγνώριση της πρωτοβουλίας πολιτών “Η εκπαίδευση αξίζει! Μην την υπολογίζεις στο έλλειμμα!” από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε στη συνέχεια εμείς με την υπογραφή μας να μετατρέψουμε αυτή την πρωτοβουλία σε πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο σημαίνει, μόνο για την Ελλάδα, δυνατότητα αύξησης των δαπανών για την παιδεία κατά 1,5% του ΑΕΠ περίπου, που αντιστοιχεί σε αύξηση 50% περίπου του σημερινού προϋπολογισμού για την παιδεία.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ, περιγράφοντας τη διαδρομή της πνευματικής χειραφέτησης “η εκπαίδευση μοιάζει με την ελευθερία : δεν χαρίζεται, κατακτάται”. Ας στηρίξουμε, λοιπόν, την πρωτοβουλία του Δικτύου, ώστε να κατακτήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει, αλλά που δεν θα μας χαριστεί χωρίς (και) τον προσωπικό μας αγώνα.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πρωτοβουλία πολιτών “Η εκπαίδευση αξίζει!Μην την υπολογίζεις στο έλλειμμα!” βλέπε εδώ.
Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ανακοινωθεί επίσημα το ειδικό site με όλα τα τεχνικά στοιχεία και την αναγκαία τεκμηρίωση, καθώς και την ημερομηνία εκκίνησης της καμπάνιας για τη συλλογή των υπογραφών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης.
