Πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που οι καθηγητές τολμούν

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου. Γύρω στις 10 το πρωί μάθαμε ότι κάποιοι, που δεν είχε διευκρινιστεί ποιοι ήταν, έκαναν μια προσπάθεια να πάρουν πίσω την αίθουσα που έχει καταλάβει ο Ρουβίκωνας στην Φιλοσοφική σχολή. Λίγη ώρα μετά μάθαμε ότι είναι καθηγητές, και είδαμε την φωτογραφία περίπου είκοσι πανεπιστημιακών, όπου κάποιοι από αυτούς κρατούσαν χάρτινα χέρια που έγραφαν «ΟΧΙ», και την κυρία Μαρία Ευθυμίου η οποία κρατούσε ένα μεγάλο χαρτόνι που έγραφε: «ΑΕΙ, χώροι Μάθησης και Εργατικότητας. ΌΧΙ ανομίας αυθαιρεσίας και διάλυσης». Ανάμεσα τους ήταν και ο πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου, και η κοσμήτορας κυρία Ελένη Καραμαλέγκου

Για περίπου τέσσερεις ώρες, οι καθηγητές, σε μια συμβολική κίνηση, είχαν μπει μπροστά στην πόρτα, και δεν άφηναν τους Ρουβίκωνες να μπουν στην αίθουσα που παράνομα έχουν καταλάβει. Αυτό μέχρι περίπου τη μια, όπου οι καθηγητές αποχώρησαν και αυτοί ανακατέλαβαν την αίθουσα 516… Θέλησα να μάθω την γνώμη της και τα συναισθήματα της γι αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός που συνέβη, και το οποίο, όπως και να το δεις, είναι ιστορικό. 

Λίγο μετά τις δύο η ώρα, συναντηθήκαμε με την κυρία Ευθυμίου στο Πανεπιστήμιο. Περπατώντας προς την έξοδο, περάσαμε έξω από την αίθουσα 516 που ήταν κλειστή. Ήταν πολύ αιφνιδιαστικό και πολύ συγκινητικό αυτό που ο ίδιος είδα μπροστά στα μάτια μου, στους διαδρόμους της σχολής καθώς φεύγαμε. Φοιτητές να την χαιρετούν πολύ εγκάρδια και με τεράστιο χαμόγελο να της λένε «Τι κάνετε κυρία Ευθυμίου; Σας ευχαριστούμε πολύ γι αυτό που κάνατε». Πέντε τέτοιες παρέες φοιτητών συναντήσαμε μέχρι την έξοδο.

Η ίδια μου είπε: «Σίγουρα το ίδιο θα έκαναν και στους άλλους συναδέλφους που ήμασταν μαζί σ’ αυτή τη δράση».

Αυτό που έκαναν οι συγκεκριμένοι καθηγητές ήταν μια πολύ γενναία κίνηση η οποία εμπεριείχε όλη την αρετή των ελληνικών πανεπιστημίων, υπερασπιζόταν την αξιοπρέπεια τους, την ακαδημαϊκή ελευθερία, και το γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν χώροι νομιμότητας, και δεν πρέπει να είναι χώροι αυθαιρεσιών, διάλυσης και ανομίας. Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες όπου καθηγητές τόλμησαν να μπουν μπροστά, σε μια τέτοια δράση. Η οποία μάλιστα περιείχε και κίνδυνο, αφού  κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει  την εξέλιξη της κατάστασης από τις αντιδράσεις της συγκεκριμένης ομάδας. 

Προφανώς υπήρχε φόβος, όμως αυτό, επίσης εμφανώς, ενίσχυε την βεβαιότητα τους ότι δεν πρέπει να τους φοβηθούν.  

Όμως, όταν κάτι έχει τόσο υψηλό συμβολισμό, τότε καταλήγει να είναι θέμα ουσίας. Τέτοια είναι και η σημερινή κίνηση των καθηγητών.  Άλλωστε δεν πιστεύουν ότι με αυτήν θα μπορέσουν να σταματήσουν τη δράση αυτής της ομάδας. Όμως ήταν ένα πολύ γενναίο βήμα, πολύ αξιοπρεπές και είχε χαρακτηριστικά αρχαίας ελληνικής αρετής.

Ήδη ο Ρουβίκωνας έχει καταλάβει και πάλι την αίθουσα και από αύριο θα συνεχίζεται η ίδια κατάσταση. Όμως οι καθηγητές ξέρουν ότι τίποτα δεν είναι πλέον όμοιο με πριν. Θα είναι το ίδιο, αλλά δεν θα είναι το ίδιο.

Αυτή η φωτογραφία των καθηγητών με το πλακάτ, πιθανόν να πρέπει να θεωρηθεί η φωτογραφία της χρονιάς για την Ελλάδα. Για την συγκεκριμένη Ελλάδα. Φαντάζομαι ότι οι ίδιοι οι καθηγητές δεν πιστεύουν ότι κάποιος από την πολιτεία θα το αντιληφθεί, ή κάποιοι θα το κατανοήσουν αλλιώς. Υπάρχει επίγνωση γι αυτό. Το έκαναν για το πανεπιστήμιο, και γιατί ως πανεπιστημιακοί ηγούνται όλων αυτών των παιδιών εκεί. Και τι παράδειγμα δίνεις σ’ αυτά τα 20.000 παιδιά αν δεν κάνεις κάτι; ότι είσαι ένας δειλός που φοβάσαι να ορθώσεις το ανάστημά σου; Ότι κάθεσαι απλώς στην άκρη και δέχεσαι τα πάντα; Απέναντι στα παιδιά αυτά υπάρχει η υποχρέωση να έχει δοθεί ένα «παράδειγμα». Μετά ας ελπίσουμε όλοι ότι θα το χρησιμοποιήσουν σωστά στη ζωή τους.