Η βδομάδα που μας πέρασε σημαδεύτηκε από δυο γεγονότα, ένα θλιβερό κι ένα χαρμόσυνο, από εκείνα που λειτουργούν σαν σειρήνες αφύπνισης μιας υπνοβατούσας κοινωνίας. Το θλιβερό είναι ο πρόωρος χαμός του ανθρώπου σύμβολο της διάσωσης ναυαγών στο Αιγαίο, του Κυριάκου Παπαδόπουλου. Το χαρμόσυνο ήταν η βράβευση του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου ως του καλύτερου Ευρωπαίου πολίτη της χρονιάς από το Ευρωκοινοβούλιο. Δυο άνθρωποι πρότυπα που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ενσάρκωσαν το ιδανικό της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Δεν πρόκειται για πολιτικούς ούτε για πρόσωπα που συχνάζουν στις οθόνες και τα εξώφυλλα. Πρόκειται όμως για δύο δημόσιους λειτουργούς που συνοψίζουν με τον πιο διαυγή τρόπο την ουσία της πολιτικής, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πέρα από πολιτικά συστήματα και ιδεολογίες, ο ουμανισμός είναι η πιο ζωτική και η πιο πολιτική απ´ όλες τις έννοιες του κοινωνικού συμβολαίου.
Ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση, έλεγε ο Αντρέ Μπρετόν. Είναι η απάντηση που έδινε ο Κυριάκος και δίνει ο Αντώνιος στις ερωτήσεις που τους γεννούσε μια σκληρή πραγματικότητα. Ο άνθρωπος που κινδυνεύει, ο άνθρωπος που υποφέρει, ο άνθρωπος που καταδιώκεται, ο άνθρωπος, ο άνθρωπος. Και έδωσαν την απάντηση με περίσσευμα γενναιοδωρίας, θάρρους και αυταπάρνησης.
Ο Κυριάκος έσωσε 5.000 μετανάστες ναυαγούς. Θα έπρεπε να είναι ένα πρόσωπο αναφοράς στην κοινωνία της ιδιώτευσης, του ωφελιμισμού και του ρατσισμού - ήταν μόνο ένας ανώνυμος ήρωας που οι περισσότεροι μάθαμε με τον θάνατό του. Δεν ρητόρευε στα παράθυρα, δεν δίδασκε θεωρίες, απλώς βουτούσε στα παγωμένα νερά. Έξω από τα σύνορα της χώρας είχαν εντοπίσει την παράτολμη, σωτήρια αποστολή του και κάποιες προσωπικότητες είχαν μιλήσει με δέος για κείνον. Εμείς δεν γνωρίζουμε τους ήρωες της διπλανής πόρτας.
Ο πατέρας Αντώνιος έγινε ο Άγιος των εξόριστων της κοινωνίας. Άνοιξε τη μεγάλη χριστιανική αγκαλιά του για να προστατεύσει μοναχικές μανάδες και παιδιά παρατημένα στους δρόμους. Δεν κουνούσε το δάχτυλο σαν ιεροκήρυκας, δεν απήγγειλε στίχους απ´ τη Βίβλο, απλώς έπαιζε μπάσκετ με τα παιδιά. Κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, κέρδισαν τις ζωές τους.
Λένε ότι οι κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ήρωες είναι καταδικασμένες. Πια δεν το πιστεύω αυτό. Η κοινωνία μας υποκλίθηκε σύσσωμη στους δύο καθημερινούς της ήρωες κι έγιναν ξαφνικά ξέφωτο ελπίδας και ανάτασης. Υπάρχουν ανάμεσά μας ξεχωριστοί άνθρωποι σαν αυτούς τους δύο γενναίους των αποκλήρων που σου γεννούν την ανάγκη να ακουμπήσεις πάνω τους. Δυο υποδείγματα - φυλαχτά για τον νέο κόσμο που έρχεται.
13°
