Οφείλω να ομολογήσω ότι και για εμένα, αρχικά, η εξαγορά της εταιρείας του Κώτσου του Ανγκιούσεφ (ή Κότσο Ανγκιούσεφ στα μακεδονικά), του φίλου του Ζάεφ, από την Δημόσια την Επιχείρηση του Ηλεκτρισμού, μου φάνηκε εντελώς ακατανόητη. Ποιος δίνει 4.8 εκατομμύρια για να αγοράσει μια εταιρεία με αρνητικά κεφάλαια, πάγια 10.000 ευρώ και αρνητικό δείκτη πιστωτικής ικανότητας; Σίγουρα όχι μια εταιρεία η οποία για το 2017 έχει ζημιές πολλές δεκάδες εκατομμύρια. Μπορεί, όταν την πλειοψηφία στο Δ.Σ. της εταιρείας την έχει η κυβέρνηση, οι αποφάσεις να μην έχουν επιχειρηματικό χαρακτήρα (για λεφτά άλλων πρόκειται στο κάτω-κάτω), αλλά όταν οι αποφάσεις μοιάζουν με πέταγμα χρημάτων από το παράθυρο, όσο να ’ναι, δημιουργούν κάποιες απορίες. Θέλω να πω πως προφανώς ο σύντροφος Σταθάκης δεν ενδιαφέρεται για λεφτά που δεν είναι δικά του, αλλά του πάει η καρδιά να τα βλέπει να πετιώνται έτσι;
Προφανώς έκανα ένα λάθος που μόνο ένας αριστερός θα μπορούσε να αποφύγει. Γιατί μόνο ένας αριστερός, ένας άνθρωπος που βάζει τους ανθρώπους πάνω από τους αριθμούς, θα μπορούσε αμέσως να καταλάβει ότι η εξαγορά αυτή μπορεί να είναι παλαβή από επιχειρηματικής και οικονομικής άποψης, αλλά είναι απολύτως λογική με όρους αλληλεγγύης και μάλιστα της μοναδικής πραγματικής αλληλεγγύης, που δεν είναι άλλη από την αλληλεγγύη της Αριστεράς.
Αλλοτριωμένος από τον καπιταλισμό και την απάνθρωπη αντίληψη που επιβάλλει για την οικονομία, δεν κατάφερα να καταλάβω εγκαίρως ότι η καθόλου συμφέρουσα αγορά έγινε στο πλαίσιο της αλληλεγγύης που πρέπει οι λαοί να δείχνουν μεταξύ τους και πολύ περισσότερο οι γείτονες λαοί. Δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω ότι μερικά εκατομμύρια ευρώ δεν έχουν καμία αξία μπροστά σε μια χειρονομία που μπορεί να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη ανθρώπων που το είχαν χάσει εντελώς.
Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι τα μόνα χείλη που (εμφανώς τουλάχιστον) χαμογέλασαν από τη συγκεκριμένη εξαγορά είναι τα χείλη του Κώτσου, στου οποίου τον προσωπικό λογαριασμό μπήκαν, όπως διαβάζω χωρίς διάψευση μέχρι στιγμής, τα χρήματα της εξαγοράς. Ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια, ακόμα δηλαδή κι αν δεν τσεπ.. δεν ωφελήθηκε κανένας άλλος από την εξαγορά αυτή, τι σημασία έχει; Από πότε μετράμε το χαμόγελο, την ευτυχία και την αλληλεγγύη με το κεφάλι; Ειδικά εμείς οι άνθρωποι που πιστεύουμε στην αξία του ατόμου, καθόλου δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για τον αριθμό των ωφελημένων. Και ένας να ωφελήθηκε, είναι κέρδος για τον λαό της ΠΓΔ της Μακεδονίας. Είναι κέρδος για την αλληλεγγύη, είναι κέρδος για όλους όσους πιστεύουν στην καλή γειτονία. Στη γειτονία που σου επιτρέπει να χτυπήσεις την πόρτα του γείτονα, να ρωτήσεις αν έχει λίγη ζάχαρη και να του δώσεις μερικές χιλιάδες ευρώ για ένα βαζάκι, αν τα έχει ανάγκη.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μην παίρνετε στα σοβαρά τους ανόητους που αναρωτιούνται για το πώς λέγεται η «μίζα» στα Μακεδονικά. Κρίνουν από τα δικά τους μυαλά και μούτρα. Κρίνουν από έναν τρόπο σκέψης που είναι χαμένος σε ισολογισμούς, πάγια και κεφάλαια. Έναν τρόπο σκέψης από τον οποίο απουσιάζει η δύναμης της Αριστεράς. Η δύναμη που θέλει και μπορεί να μετατρέψει τα Βαλκάνια σε πεδίο συνεργασίας και αλληλοβοήθειας των λαών. Ή έστω κάποιων εκπροσώπων τους. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Ακούω και διαβάζω πως θα είναι πραγματικά κακό να υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη συγκεκριμένη εξαγορά και την συμφωνία των Πρεσπών. Εγώ, από την άλλη, νομίζω πως πολύ χειρότερο, πολύ πιο τρομακτικό ή ύποπτο, θα είναι να μην υπάρχει καμία απολύτως σχέση.
19°
