Η αιτία της - πρακτικά - διάλυσης του μεσαίου, μεταρρυθμιστικού προοδευτικού χώρου, ή αλλιώς, τα εμπόδια στην δημιουργία Τρίτου Πόλου, δεν είναι οργανωτικά - τι θα κάνει δηλαδή, ή τι κάνει ο ένας ή ο άλλος, ποιον αποκλείει και ποιον επιθυμεί για συνεργάτη και που κινούνται οι αδέσμευτοι/ες του «χώρου». Τα αίτια είναι πολιτικά.
Είναι η πολιτική ομηρία στην ατζέντα Σαμαρά που εμφανίζει τον μεσαίο χώρο ως «νεοδεξιό», χωρίς δική του εναλλακτική πρόταση και κυρίως χωρίς ουσιαστική πολιτική αντίδραση στην καταστροφική οικονομική πολιτική της συγκυβέρνησης και το μπλοκάρισμα κάθε αναγκαίας διαρθρωτικής μεταρρύθμισης - με το κόλπο των καθυστερήσεων και μετά των οριζόντιων μέτρων. Πάντα ο κόσμος προτιμά τους original. Χωρίς διακριτό στίγμα, η "προοδευτική παράταξη" δεν υφίσταται.
Ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός χώρος εγκλωβίστηκε στο σχέδιο της «φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης σωτηρίας για παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ», που μεταλλάχθηκε όμως σε μια μεγάλη αντι-μεταρρύθμιση και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ σε ένα ρεβανσιστικό σχέδιο επιβίωσης των λαϊκών δεξιών του Σαμαρά και των «νεοδεξιών» του Βενιζέλου (που δεν διαχωρίζεται πουθενά στην πράξη από την ατζέντα Σαμαρά και την ανάλγητη εφαρμογή της).
Ένα χρόνο+ μετά, το πολιτικό σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό και η ανασύσταση της κεντροαριστεράς μπορεί να γίνει μόνο με την δική της πολιτική ατζέντα και όχι με εκείνη του Σαμαρά. Επίσης με σαφές μέτωπο απέναντι στις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, τη δικτατορική οικονομική πολιτική και το χάιδεμα της δεξαμενής ψήφων, ΧΑ. Και επίσης πρέπει να απαντήσει η κεντροαριστερά, για δικό της λογαριασμό, αν αυτή η κυβέρνηση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει σήμερα η κεντροαριστερά ή αν πρέπει να αντικατασταθεί, εδώ και τώρα, από μια νέα κυβέρνηση, είτε από αυτή τη βουλή είτε με εκλογές, που θα σταματήσει την εικονική πραγματικότητα και το φορομπηχτικό κατήφορο σε μια ήδη νεκρή οικονομία.
Όσοι ζούμε ακόμη στην πραγματική οικονομία, προσωρινοί survivors έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, ξέρουμε ότι οι επιλογές αντίδρασης όλο και μειώνονται. Κάθε μέρα που περνά χάνονται οι βάσεις πάνω στις οποίες θα μπορούσαν να τρέξουν οι οποιεσδήποτε λύσεις. Και μένουν μόνο η επαιτεία από τους δανειστές, τα μνημόνια και το πελατειακό κράτος μειωμένο αλλά αλώβητο επί της ουσίας.
Η πολιτική ώρα της κεντροαριστεράς είναι τώρα. Όχι η οργανωτική. Με την απόφαση να σταματήσει να χαρίζει την κυβερνητική διαχείριση στη ΝΔ και την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι πασιφανές πια ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση και κανένα σεβασμό απέναντι σε όσους δεν ευθύνονται για τη χρεοκοπία. Η πολιτική της κάθε μέρα που περνά συσσωρεύει προβλήματα, αδιέξοδα και απελπισία. Οποιοσδήποτε θέλει να υπάρξει πολιτικά πρέπει πρώτα απ΄όλα να να απαντήσει στα οξυμένα ζητήματα βιωσιμότητας της καθημερινότητας που αφορούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Και όχι να αναμασά τα ιδεολογήματα του «πρωτογενούς πλεονάσματος», της άδικης αλλά υποχρεωτικής λιτότητας και άλλων αστικών μύθων της νέας δεξιάς...
Αυτόνομα και πολιτικά. Και κυρίως διακριτά από την υποκρινόμενη τον ...μεταρρυθμιστή κρατικοδίαιτη δεξιά (και νεοδεξιά του ΠΑΣΟΚ) και τη χωρίς σοβαρό σχέδιο εξουσίας αριστερά.
7°
