Ψήφισα, για δεύτερη φορά, την άρση της ευρωβουλευτικής ασυλίας μου στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Για μένα η άρση της ασυλίας είναι θέμα αρχής γιατί θεωρώ ότι οι πολιτικοί πρέπει να έχουν την ίδια ακριβώς μεταχείριση απέναντι στον Νόμο όπως οι πολίτες.
Εξωφρενική μεταφορά
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω έχει σχέση με σημαντικές οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία οι οποίες δημιουργήθηκαν μέσα από την κρίση και την ουσιαστική χρεοκοπία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, του 60% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η χρεοκοπία, με την έννοια της αδυναμίας εκπλήρωσης οικονομικών υποχρεώσεων έχει σχέση με τραπεζικό δανεισμό που έχει «κοκκινήσει», οφειλές προς το Δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και προμηθευτές.
Το πρόβλημα είναι ότι οι εταιρικές οφειλές, μια απόλυτα λογική συνέπεια της κρίσης, περνάνε σύμφωνα με τον Νόμο στους διευθύνοντες δηλαδή στην περίπτωση της City Press που έκλεισε και της Free Sunday που συνεχίζει την προσπάθεια με άλλη ιδιοκτησία, σε εμένα.
Δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι βρέθηκαν ξαφνικά να χρωστάμε σε προσωπικό επίπεδο αυτά που χρωστάγανε χωρίς να μπορούν να εξυπηρετήσουν οι εταιρείες μας που οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο.
Η νομοθεσία είναι εξαιρετικά αυστηρή γιατί στο παρελθόν υπήρχαν ελάχιστες πτωχεύσεις και οι περισσότερες από αυτές ήταν δόλιες.
Είναι πραγματικό επίτευγμα του πολιτικού συστήματος, των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι κράτησαν την ίδια νομοθεσία με εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Το Δημόσιο πτώχευσε και στην πτώση του παρέσυρε πάνω από τον μισό ιδιωτικό τομέα και δύο φορές το τραπεζικό σύστημα.
Απ’ τη στιγμή που ο Νόμος παρέμεινε το ίδιο αυστηρός σε συνθήκες γενικευμένης πτώχευσης δημιουργήθηκε μία κατηγορία οικονομικών θυμάτων, οι πρώην μικρομεσαίοι και ελεύθεροι επαγγελματίες που οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο, με τους οποίους δεν ασχολείται κανένας.
Προσωπικά δίνω κάθε μήνα για την κάλυψη των ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων που έχουν πέσει στις πλάτες μου ένα ποσό που είναι διπλάσιο του καθαρού μισθού του ευρωβουλευτή. Παρά τη σοβαρή οικονομική προσπάθεια που καταβάλλω σαν φυσικό πρόσωπο είναι φανερό ότι δεν μπορώ να καλύψω υποχρεώσεις που έχουν σχέση με μια εταιρεία που πριν την κρίση είχε υποχρεώσεις της τάξης των 3 εκ. ευρώ τις οποίες εύκολα εξυπηρετούσε εφόσον ο ετήσιος κύκλος εργασιών της ήταν πολλαπλάσιος.
Οι άλλοι μικρομεσαίοι που επιβαρύνθηκαν με τα χρέη των επιχειρήσεών τους δεν έχουν βέβαια τις οικονομικές δυνατότητες που έχω εγώ σαν ευρωβουλευτής.
Είναι οικονομικά και κοινωνικά αιχμάλωτοι του παραλογισμού και της υποκρισίας του πολιτικού συστήματος.
Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης δεν έχει ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά για τη ρύθμιση του αστρονομικού ιδιωτικού χρέους που έχει δημιουργηθεί προς τις τράπεζες, το Δημόσιο και το ασφαλιστικό σύστημα. Ούτε έχει υπάρξει οποιαδήποτε πρωτοβουλία στην κατεύθυνση της δεύτερης ευκαιρίας που θεωρείται αυτονόητη στις αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. για όσους βρέθηκαν σε αδιέξοδο στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να υπάρχει δόλος στην επιχειρηματική αποτυχία τους.
Όλοι θεωρούν ότι οι ώριμοι επαγγελματίες που έπεσαν θύματα των περιστάσεων ή και λαθών τους πρέπει να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία γιατί είναι έμπειροι, διψασμένοι για επιτυχία και μπορούν να προσφέρουν στην οικονομία.
Μόνο στην Ελλάδα αφήσαμε τους 40ρηδες και τους 50ρηδες που κινούσαν την οικονομία μέχρι να τους ισοπεδώσει η χρεοκοπία του Δημοσίου να γίνουν 50ρηδες και 60ρηδες βουτηγμένοι στα προβλήματα και χωρίς προοπτική.
Επιδίωξή μου είναι να ασκήσω όλη την πολιτική μου επιρροή στην κατεύθυνση της ρύθμισης του τεράστιου ιδιωτικού χρέους για να απελευθερωθούν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας από τα δεσμά που τους δημιούργησε η κρίση και οι απαράδεκτες επιλογές του πολιτικού συστήματος και να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για την αναγκαία δεύτερη ευκαιρία για όσους είναι σε θέση να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Δεν μετανιώνω για τη μεγάλη επένδυση που έκανα στο freepressγιατί ήταν το ανώτατο στάδιο της δημοσιογραφικής και εκδοτικής μου πορείας. Ήταν γνωστό ότι έπρεπε να δεσμεύσουμε εκατομμύρια ευρώ για να δημιουργήσουμε τη δυναμική και να εξασφαλίσουμε την αναγνωσιμότητα που θα έφερνε τα μεγάλα διαφημιστικά έσοδα. Ξεκίνησα δυναμικά το 2003 όλα πήγαιναν σε γενικές γραμμές βάσει σχεδίου μέχρι το 2009 οπότε, λόγω της κρίσης, έφυγε το διαφημιστικό πάτωμα κάτω από τα πόδια μας. Με μεγάλη χαρά βλέπω την Athens Voice να τα καταφέρνει, δυναμική και ευέλικτη, σε ένα δύσκολο οικονομικό και διαφημιστικό περιβάλλον και εκτιμώ ότι το βασικό επιχειρηματικό λάθος που έκανα είναι ότι έπαιξα το παιχνίδι σε μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ότι επέτρεπε η αγορά ακόμη και πριν την κρίση. Δεν υπάρχει όμως επιχειρηματική πρωτοβουλία χωρίς ρίσκο και η ακινησία δεν είναι λύση παρά την άποψη που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα.
15°
