Οποιοσδήποτε θεωρεί οτιδήποτε κακό στη χώρα μας έχει, με λίγες εξαιρέσεις, την εύκολη εξήγηση: για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Αυτός είναι υπαίτιος για την αύξηση της αυτόδικης βίας, τον «ωχαδερφισμό» μιας μερίδας συμπολιτών μας, την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, και –αυτονόητα και πάνω απ’ όλα– την κρίση και τα μνημόνια.
Όμως ο νεοφιλελευθερισμός, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι ανύπαρκτος. Η πολύ ψηλή και συνέχεια αυξανόμενη φορολογία, η γραφειοκρατία (που με τη μηχανογράφηση αυξήθηκε κι άλλο, αντί να μειωθεί), η αναποτελεσματική λειτουργία της Δικαιοσύνης, οι συνδικαλιστικές αυθαιρεσίες, η εχθρική στάση της διοίκησης προς την επιχειρηματικότητα, η απουσία ιδιωτικών πανεπιστημίων, οι παροχές προς «ειδικές» κατηγορίες δημόσιων υπαλλήλων, η κομματοκρατία, ο μη χωρισμός εκκλησίας - κράτους, η λυσσασμένη αντίδραση όσων αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις, η εκτεταμένη διαφθορά του κράτους, η νέα μετανάστευση μη προνομιούχων, η σύνθλιψη των μεσαίων στρωμάτων και πολλά άλλα δείχνουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένας κανονικός «μπαμπούλας», η επίκληση του οποίου αποσκοπεί στο να μην αλλάξουν τα προνόμια όσων τα έχουν.
Αυτό, όσοι/ες σκεφτόμαστε με το μυαλό μας, το ξέρουμε και το βλέπουμε. Έρχεται τώρα ο «Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας» του ινστιτούτου «Fraser», ο οποίος, με βάση τις μετρήσεις περίπου 7.000 διεθνών οικονομικών παραγόντων και αναλυτών, και τοποθετεί την Ελλάδα στην 108η θέση για το 2016, ανάμεσα σε 162 χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία (θα πρέπει να είναι ακόμα χαμηλότερα, γιατί απουσιάζει π.χ. το Ισραήλ. Σήμερα δε, ποιος ξέρει πού θα είναι).
Κάντε τον κόπο να δείτε το σχετικό κατάλογο, γιατί αξίζει. Αν πάλι δεν θέλετε, περάστε από πάνω του και πηγαίντε κατευθείαν στο τέλος, όπου και ο σχολιασμός μου:
Α. Όλες οι αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, Αμερικής και Ασίας
Β. Όλες οι κοντινές μας χώρες: Αλβανία, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία κλπ
Γ. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν οικονομική κρίση και βγήκαν, με μνημόνια (Ιρλανδία, στη θέση 5 μάλιστα, Κύπρος 18η, Πορτογαλία 36η ) ή χωρίς (Ισλανδία, 59η)
Δ. Πολλές πρώην κομουνιστικές χώρες που αναπτύχτηκαν ή προσπαθούν ν΄ αναπτυχτούν: Γεωργία, Μολδαβία, Τατζικιστάν, Λετονία, Σλοβενία, Ουγγαρία, Αζερμπαϊτζάν κλπ
Ε. Χώρες που λίγα χρόνια πριν βρίσκονταν σε πόλεμο: Σερβία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Κροατία, Ανατολικό Τιμόρ, Νικαράγουα, Λίβανος, Σρι Λάνκα κλπ
ΣΤ. Χώρες τού παλιού «Τρίτου Κόσμου» που ήδη αναπτύσσονται ή προσπαθούν ν΄ αναπτυχτούν: Νεπάλ, Γκάνα, Ουγκάντα, Λάος, Μποτσουάνα, Κένια, Αϊτή, Τρινιτάντ, Μπελίζ, Φιλιππίνες κλπ
Ζ. Η Ρωσία, η Τουρκία και αρκετές αραβικές χώρες.
Εξάλλου, στη «γειτονιά» της Ελλάδας φιγουράρουν η Κίνα (τεράστια καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη, και ταυτόχρονα μονοκομματική κυβέρνηση από το Κομμουνιστικό Κόμμα: συνδυασμός για να τραβάει τα μαλλιά του ο Μαρξ), η Σουαζιλάνδη, το Βιετνάμ, τα νησιά Μπαρμπάντος κλπ.
Κλείνοντας, στις τελευταίες θέσεις βλέπουμε χώρες σε μόνιμη οικονομική κρίση (π.χ. Αργεντινή), ασταμάτητο πόλεμο (Συρία, Λιβύη, Μιανμάρ, Σουδάν κλπ) και, τελευταία των τελευταίων, τη Βενεζουέλα. Το κράτος-πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον κ. Μαδούρο.
20°
