Επιστρέφοντας το Σεπτέμβρη από την Ελλάδα πίσω στο Παρίσι όπου εργάζομαι, με ρωτούν οι Γάλλοι συνάδελφοι πώς πέρασα στις διακοπές μου. Τι να πεις σε ανθρώπους που λιάστηκαν σε παραλίες ή έκαναν πεζοπορίες σε καταπράσινα βουνά, ότι ήταν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου; Ότι η πόλη όπου ασκούσα μέχρι πριν λίγους μήνες το επάγγελμά μου, διπλανή στο Μάτι, ήταν βουτηγμένη στο πένθος; Ότι αναζητώντας τον κατάλογο με τους νεκρούς στο ίντερνετ βρήκα ονόματα τουλάχιστον δέκα ασθενών μου;
Τώρα που κλείνουν δυο μήνες από την αποφράδα 23η Ιουλίου, νιώθω την ανάγκη να διηγηθώ την ιστορία της Αντριάνας. Η Αντριάνα είναι μια υπέροχη, όμορφη κοπέλα, που έχασε μέσα σ' ένα απόγευμα, ενώ εκείνη έλειπε στη δουλειά της, το γιό της 13 ετών, μάνα, πατέρα και αδελφό. Έχει μείνει μόνη μέσα στα αποκαΐδια του σπιτιού της με τις τεφροδόχους των αγαπημένων της και μια φωτογραφία τραβηγμένη στις 14 Ιουλίου στην Ακρόπολη. Η φωτογραφία δείχνει δυο αγκαλιασμένα αδέλφια. Είναι το νεκρό πια δεκατριάχρονο αγόρι, με τον ετεροθαλή αδελφό του, που είχε έρθει από τη Γερμανία όπου σπουδάζει. Είχαν τέσσερα χρόνια να ειδωθούν. Να 'ταν «το κάλεσμα της μοίρας, που έφερε κοντά τα δυο αδέλφια πριν ο θάνατος τα χωρίσει για πάντα;» Αυτό αναρωτιόταν ανάμεσα στα αναφιλητά της η Αντριάνα, όταν την πήρα για να την συλλυπηθώ.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τη φρίκη εκείνου του απογεύματος, όταν ανυποψίαστοι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά τυλιγμένοι στις φλόγες, ενώ ένα θέρετρο, μέσα σε δυο μόνο ώρες, έμεινε σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Πολλές αφηγήσεις θυμίζουν τις μαρτυρίες των επιζώντων από τη Χιροσίμα, όπου άνθρωποι κάηκαν ακόμη και χωρίς φλόγα από το θερμικό κύμα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι από τους βεβαιωμένους μέχρι στιγμής 99, γιατί υπάρχουν και πολλοί ξένοι εργάτες που δεν τους αναζήτησε κανείς ή μοναχικά άτομα χωρίς συγγενείς.
Άνθρωποι που δουλεύουν σε κήπους στην περιοχή αναφέρουν ότι ακόμα αναδύεται οσμή καμένης σάρκας κάτω από κλαδιά και κορμούς δέντρων. Κι άλλοι ίσως ν΄ αγνοούνται στη θάλασσα, όπου είχαν τρέξει για να σωθούν, καθώς πάλευαν επί ώρες κολυμπώντας, χωρίς να βλέπουν στεριά απ' τους καπνούς.
Το Μάτι θα μείνει μια χαίνουσα πληγή στο σώμα ενός βαριά άρρωστου κρατικού μηχανισμού, γιατί υπήρξε αγαπημένο θέρετρο για δεκαετίες, γιατί είχε πάρα πολλές μόνιμες κατοικίες, γιατί -αντίθετα με την Πάρνηθα που ήταν ακατοίκητη και θρηνήσαμε τα καμένα δέντρα- ήταν πυκνοκατοικημένο και θρηνήσαμε ανθρωπινές ζωές. Αλήθεια, περίμενα στο Σύνταγμα μαυροφορεμένους ανθρώπους σε σιωπηλή διαμαρτυρία όπως το 2007, όταν είχε καεί η Πάρνηθα. Φέτος είδα μόνο κάτι κεράκια. Επιλεκτικές ευαισθησίες...
Όμως η Αντριάνα και οι υπόλοιποι συγγενείς των θυμάτων ζητούν απαντήσεις. Γιατί δεν δόθηκε έγκαιρα εντολή εκκένωσης, όπως έκανε ο Δήμος Αθηναίων στις κατασκηνώσεις του, με βάση το σχέδιο «Θεμιστοκλής»; Γιατί, όταν έπαιρναν τηλέφωνο οι κάτοικοι τους αρμόδιους για οδηγίες, αυτοί δεν ήταν σε θέση να πληροφορήσουν σωστά;
Όλη η ελληνική κακοδαιμονία, συμπυκνωμένη στο απόλυτο δράμα. Ασυνεννοησία μεταξύ των υπηρεσιών, έλλειψη σχεδίων δράσης, άνθρωποι όπως ο δήμαρχος Μαραθώνα και η κυρία Περιφερειάρχης κατώτεροι των περιστάσεων. Κλάψε Αντριάνα, κλάψε Αθηνά, κλάψε Άρη, κλάψτε κυρία Φύτρου και οι υπόλοιποι χαροκαμένοι, κι όταν δεν θα 'χετε άλλα δάκρυα, καθίστε όλους τους ανεύθυνους στο σκαμνί και μη τους χαριστείτε, όσα χρόνια κι αν κρατήσει η δικαστική τους δίωξη.
Η φωνή σας είναι που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από την αποχαύνωση. Άλλη φωνή δεν υπάρχει.
*Η ΜΡΒ είναι οδοντίατρος, πρόσφατη μετανάστρια στο Παρίσι
4°
