Ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει τη βία και άλλα παραμύθια

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ από προπροπροχτές τα μηνύματα από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία με αφορμή το θανατικό στην Ομόνοια και τις επιθέσεις στον Κωνσταντινέα και τον Καλαϊτζή καταδικάζουν τη βία. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι είρωνες ή αδυνατούν να καταλάβουν τι περίπου (γιατί για ακριβώς ούτε λόγος) συμβαίνει τριγύρω τους. Σε κάθε περίπτωση και για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, οφείλω να ενημερώσω τους χαζούς πως εδώ και σχεδόν 4 χρόνια το κόμμα τους κυβερνάει την ωραία και γραφική (με τη χειρότερη έννοια του όρου) χώρα μας.    

Εδώ και σχεδόν 4 χρόνια έχει ανατεθεί στον Αλέκση και τους αρμόδιους υπουργούς και παρατρεχάμενους ο περιορισμός της βίας και της ανομίας. Είναι ένα από αυτά που έχουν αναλάβει να κάνουν, είναι αρμοδιότητά τους, είναι ευθύνη τους. Εκείνοι είναι στο κεφάλι της χώρας, εκείνοι είναι στο κεφάλι του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (που χάρη σε μια καλή σατιρική ιδέα ονομάστηκε «Προστασίας του Πολίτη») εκείνοι είναι που αποφασίζουν ποιος θα είναι στο κεφάλι της Ελληνικής της Αστυνομίας. Κανένας άλλος.   

Το ξέρω πως η λέξη τούς απωθεί, αλλά ο περιορισμός της βίας και της ανομίας είναι ΔΟΥΛΕΙΑ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για τον ίδιο λόγο που η εξάπλωση της βίας και της ανομίας είναι δικό τους έργο. Γιατί αυτοί είναι που κυβερνούν, αυτοί που κάνουν τα κουμάντα. Και δεν τα κάνουν τέσσερις ημέρες ή τέσσερις μήνες. Τα κάνουν τέσσερα χρόνια. Τέσσερα χρόνια στα οποία κάθε μέρα που περνάει η φράση «επιβολή του νόμου» και η λέξη «νομιμότητα» απομακρύνονται με τον ίδιο ρυθμό που απομακρύνεται και η έξοδος στις αγορές.

Φυσικά, το να λέμε όλα τα παραπάνω έχει κάποιο νόημα αν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς χαζούς, που δεν έχουν την πνευματική δυνατότητα να καταλάβουν τι συνεπάγεται η διακυβέρνηση μιας χώρας, και αν κρίνουμε από τα πάνελ τέτοιοι υπάρχουν αρκετοί. Όμως εκτός από τους χαζούς υπάρχουν και οι αδίστακτοι. Αυτοί που καταδικάζουν τη βία κάνοντας προσπάθεια να κρύψουν το χαμόγελό τους. Αυτοί που καταλαβαίνουν πως το να περιορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη βία και την ανομία θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία για το κόμμα που ξεκίνησε να μεγαλώνει μαζί με τη βία και την ανομία τον Δεκέμβριο του 2008.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η καταδίκη της καθημερινής βίας και ανομίας από τα στελέχη της κυβέρνησης θα ήταν όσο αστεία είναι η καταδίκη της ήττας μιας ομάδας από τον προπονητή της που δεν έχει κάνει τίποτα για να την αποτρέψει, αν δεν ήταν τόσο χυδαία όσο η καταδίκη της κατανάλωσης κρέατος από μεγαλοχασάπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση χρησιμοποίησε όσο κανείς τον μπαμπούλα της καταπιεστικής αστυνόμευσης και των κακών μπάτσων. Προπαγάνδισε όσο κανείς το δικαίωμα στην ανομία και την παραβατική συμπεριφορά. Τα στελέχη του παρέβαιναν τους νόμους κατα το δοκούν και προσκαλούσαν και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Ως κυβέρνηση η πολιτική τους γρήγορα έφυγε από την ανοχή και πέρασε στην προστασία της ανομίας και της παραβατικότητας. Καταλήψεις, επεισόδια, πυρπολήσεις ΜΜΜ, βανδαλισμοί, τραμπουκισμοί, για όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μια ομπρελίτσα προστασίας να ανοίξουν. Με τον νόμο Παρασκευόπουλου εξυπηρέτησαν βαρυποινίτες και με την απροθυμία να βρουν λύσεις στα προβλήματα της δίκης της Χρυσής Αυγής απέδειξαν ότι δεν έχουν κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Δεν γουστάρουν τη νομιμότητα γενικά και όχι ειδικά. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη τους για την παραβατικότητα που έφτασαν στο σημείο να συστήσουν επιτροπή (με επικεφαλής τον Παρασκευόπουλο) που μεταξύ άλλων κατέληξε πως η αντιμετώπιση του εγκλήματος της βίαιης κατάληψης δημόσιων χώρων (χώρων που ανήκουν σε όλους μας και πληρώνονται από όσους δεν κρύβουν εισοδήματα) είναι η κουβέντα με τις δυνάμεις κατοχής των καταληψιών. Έγιναν πρόθυμοι απολογητές έγκλειστων τρομοκρατών-αρχαγγέλων της αυτοδικίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θεώρησε υποχρέωσή του να επισκεφθεί έναν προκάτοχο του που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης. Ίσως επειδή ένα μήνυμα κατά της βίας και της ανομίας δεν είναι στις άμμεσες προτεραιότητές του πραγμα μάλλον συνεπές αν σκεφτούμε οτι μιλάμε για τον αρχηγό ενός κόμματος που κατέβηκε στις εκλογές με σύνθηματα το «ή εμείς ή αυτοί» και το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι κυβερνητικοί ούτε μπορούν αλλά ούτε και θέλουν να περιορίσουν την βία και την ανομία. Στην πραγματικότητα, όσο περνάει ο καιρός, αρχίζω να πιστεύω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, λειτουργούν με σκοπό τον πλήρη εξευτελισμό του κράτους ως φορέα της νομιμότητας γνωρίζοντας πως η ανομία, η σύγκρουση, ο φόβος και η απουσία εμπιστοσύνης στους φορείς είναι γι’ αυτούς ό,τι η κοπριά για τα λάχανα. Και μπράβο τους.