Ο άνθρωπος με το λευκό πουκάμισο στο video της ληστείας

Αν κάποιος διαβάσει πρώτα τα σχόλια και τους αφορισμούς στα social media και μετά δει το video από την ληστεία της Παρασκευής, αναρωτιέται αν πρόκειται για το ίδιο υλικό με αυτό στο οποίο αναφέρονται οι υπόλοιποι.

Γιατί όταν έχεις διαβάσει για οργισμένο πλήθος που ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο και κυρίως για την αδράνεια όσων παρακολουθούσαν, απορείς που κανείς δεν είδε εκείνο τον άνθρωπο με το λευκό πουκάμισο και την κοτσίδα. Που αμέσως μόλις το θύμα βγαίνει έρποντας από τη βιτρίνα, μπαίνει μπροστά, σηκώνει τα χέρια και σταματάει την επίθεση. Μάλιστα στη συνέχεια φαίνεται να λογομαχεί και με τον καταστηματάρχη, ενώ κανείς δεν συνεχίζει τον ξυλοδαρμό.

Πώς γίνεται κανείς να μην το πρόσεξε; Και κυρίως κανείς να μην το αναφέρει στις αφοριστικές αναρτήσεις είτε ανήκει στους «αντινοικοκυραίους» είτε στους «δικαστές Ντρέντ»; Πώς γίνεται δηλαδή μέσα σε αυτό το άγριο δυστοπικό σκηνικό, που θυμίζει ταινία του Γιάννη Οικονομίδη να μη διέκρινε κανείς την ελπιδοφόρα παρέμβαση; Την ίδια στιγμή μάλιστα που κατήγγειλε με τόση έμφαση την απουσία της;

Λες και οι σχολιαστές των social media, είδαν ένα άλλο video. Περασμένο μέσα από ένα φίλτρο που συγκρατούσε ό,τι δεν ταίριαζε με την άποψη που είχαν ήδη σχηματίσει. Σα να επιχείρησαν να παρέμβουν στην ίδια την πραγματικότητα. Λες και ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο ήταν μια ανωμαλία στο matrix. Που χαλούσε με την μετριοπάθειά του την αφήγηση. Και το συνεπακόλουθο «ταμπούρωμα» σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Δηλαδή χαλούσε το αυτοπαραμύθιασμα.

Και η αλήθεια είναι ότι όλοι το χρειάζονται αυτό το αυτοπαραμύθιασμα. Γιατί η δυσανάλογα αφοριστική οργή στις αναρτήσεις και στα σχόλια, βοηθάει τον καθένα να αυτοπροσδιοριστεί. Να μπει σε μια ομάδα και να αισθανθεί σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλοι που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις. Και το κυριότερο να εντοπίζει πιο εύκολα τους «απέναντι». Γιατί χωρίς εχθρούς δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τον εαυτό του στο δημόσιο «ενυδρείο» των status updates.

Μόνο που η δράση γεννάει πάντα αντίδραση. Έτσι για κάθε «νοικοκυραίοι θα πεθάνετε» εμφανίζεται πάντα και ένα «Θα οπλοφορούμε για να σωθούμε». Για κάθε «Δολοφόνε» που γράφεται στο πεζοδρόμιο έξω από το κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια, θα εμφανίζεται και ένα ακόμα κρούσμα αυτοδικίας «δι ασήμαντη αφορμή με πρόφαση την «άμυνα».

Εξάλλου γιατί διαμαρτυρομαστε για αυτοδικίες και βία; Ποιοι είναι εκείνοι που τροφοδοτούν όλα αυτά τα χρόνια τα αναρίθμητα «εγώ»; Ποιοι είναι εκείνοι που βάζουν τον λαό να βγάλει ετυμηγορίες μέσω τηλεψηφοφοριών, χωρίς καμία γνώση, μόνο μέσω της «αίσθησης» που έχουν. Και ποιοί προσκυνούν τις ετυμηγορίες του προσαρμόζοντας τις θέσεις τους ανάλογα με την πλειοψηφία στα γκάλοπ; Ε, λοιπόν ο «λαός που έχει πάντα δίκιο» περιμένει για άλλη μια φορά να δικαιωθεί από όλους αυτούς που τον έχουν καλομάθει.

Και το χειρότερο είναι ότι έτσι φαίνεται να συνεχίζουμε. Μέσα σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο λούμπεν. Όλο και πιο άγριο. Με ανθρώπους να θολώνουν και να επιτίθενται. Απέναντι στον διπλανό τους. Νομίζοντας ότι έτσι επιτίθενται στη ζωή που δεν τους αρέσει πλέον και στην οποία έχουν παγιδευτεί. Μια ζωή βίαιη, με λογαριασμούς, τεντωμένα νεύρα, βρισιές, πολιτικές αναλύσεις, κατάθλιψη και τα τελευταία κουτσομπολιά για την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Ο ορισμός της αφασίας.

Και το ακόμα χειρότερο: μιας ζωής που έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο απομόνωσης ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις πια ούτε τον άντρα με το λευκό πουκάμισο και την κοτσίδα που σταμάτησε τον ξυλοδαρμό. Και να προτιμάς να μοντάρεις ένα δικό σου video. Κατάλληλο για την προσωπική σου κάψουλα.