Θάνατος μπροστά στη σπασμένη βιτρίνα της οδού Γλάδστωνος

Ας αφήσουμε στην άκρη όσα μάθαμε εκ των υστέρων: τις λεπτομέρειες για τη ζωή του Ζαχαρία Κωστόπουλου / Ζακ, την αντιπαράθεση ανάμεσα σε όσους θεωρεί η κοινωνία «κανονικούς» (στρέιτ, καλοντυμένους, ευυπόληπτους κ.λπ.) και σε όσους θεωρεί «μη κανονικούς» (τραβεστί, οροθετικούς, εξαρτημένους από ουσίες κ.λπ.).

Ας αφήσουμε στην άκρη, ακόμα, όσα ανταλλάχτηκαν εκ των υστέρων στα σόσιαλ μίντια ανάμεσα σε υποστηρικτές  και αντιπάλους του Κωστόπουλου: «ο γελαστός νεαρός», «ο ΛΟΑΤ ακτιβιστής στη ζωή και στα μίντια», το ότι «το έκανε πρώτη φορά», ότι «δεν είχε πιει», ακόμα και το ότι «είχε μπει στο μαγαζί για να προστατευτεί», από τη μια, κι από την άλλη «ο ληστής», «ο οπλισμένος», το «τα ήθελε και τα έπαθε», «η νόμιμη άμυνα», το «ένα πρεζόνι λιγότερο», «ένας ανώμαλος λιγότερος».

Ας τ’ αφήσουμε όλα αυτά. Όλα, γιατί είναι εκ των υστέρων.

Ας επικεντρωθούμε στα γεγονότα. όπως καταγράφτηκαν στα βίντεο. Να τι βλέπουμε:

1. Ένα λιανό πλάσμα ν’ αντιμετωπίζει δύο μεγαλόσωμους άντρες κι αργότερα περισσότερους.

2. Το λιανό αυτό πλάσμα, πεσμένο κι εξουδετερωμένο, να το κλοτσάνε.

3. Πολίτες και αστυνομικούς να κοιτάνε αμέτοχοι.

4. Αστυνομικούς να περνάνε χειροπέδες στον πεσμένο.

Δικό μου συμπέρασμα: έχουμε όλα τα χαρακτηριστικά του λιντσαρίσματος. Πολλοί δέρνουν έναν, ακόμα περισσότεροι κοιτάνε τους πολλούς να χτυπάνε τον έναν, ο ένας σύντομα πεθαίνει από τον ξυλοδαρμό. Το ότι ο ένας, που μάθαμε αργότερα πώς λεγόταν, πιθανότατα ήταν διαρρήκτης  / επίδοξος κλέφτης / ληστής, δεν αναιρεί τίποτα απ’ όσα περιλαμβάνει αυτή η παράγραφος.

Αυτά. Τα υπόλοιπα στα κείμενα της Χάνα Άρεντ, του Ντέσμοντ Μόρις, του Μάνου Χατζιδάκι.

d.fyssas@gmail.com