Δεκαετίες ολόκληρες συμπολίτες κηρύσσουν την ανάγκη (τους) να περιοριστεί η εξουσία του νόμου. Στην προσπάθειά τους να εκλογικεύσουν την επιδερμική τους αντίληψη για την κοινωνία επιστρατεύουν πολύ όμορφες λέξεις, όπως η λέξη «δικαιώματα» ή η λέξη «ελευθερία», τις οποίες, δυστυχώς, αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο που τις αντιλαμβάνεται ένας σαλταρισμένος από τις ορμόνες, ανεύθυνα ορμητικός και με ελάχιστη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία, έφηβος.
Δεκαετίες ολόκληρες κουτοπόνηροι παραμυθάδες περιγράφουν τον εφιάλτη τού να ζεις σε μια κοινωνία που ο νόμος επιβάλλεται και εκθειάζουν τη γοητεία της παρανομίας. Δεκαετίες ολόκληρες πιπιλιέται η καραμέλα της ελευθερίας που ο νόμος περιορίζει και δεκαετίες ολόκληρες αφελείς συμπολίτες ονειρεύονται μια κοινωνία χωρίς αστυνόμευση, μια κοινωνία ελεύθερη από τους περιορισμούς που ο νόμος επιβάλλει.
Το βίντεο με την κλωτσοπατινάδα στο κεφάλι του εισβολέα στην Ομόνοια είναι μόνο ένα στιγμιότυπο από τον κόσμο που είτε από πονηριά είτε από ηλιθιότητα ευαγγελίζονται όλοι αυτοί οι τύποι. Έναν κόσμο ελεύθερο από νόμο, όπου κουμάντο θα κάνει ο πιο δυνατός και ο πιο αδίστακτος. Έναν κόσμο απαλλαγμένο από την αστική δικαιοσύνη, όπου ο λαός θα παίρνει τον νόμο στα χέρια του και θα επιβάλλει αυτό που θεωρεί δίκιο του. Έναν κόσμο που κανείς δεν θα εμποδίζει μια διάρρηξη που θα γίνει μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της πόλης και κανείς δεν θα εμποδίζει ένα λιντσάρισμα. Έναν κόσμο όπως τον ονειρεύτηκαν οι κήρυκες της ελευθερίας που βρίσκουν τους νόμους και την απαίτηση για επιβολή τους πολύ μικροαστικούς για τα δικά τους, άγρια και αιμοβόρικα, γούστα.
Το μέγεθος της απάτης και της ηλιθιότητας των κηρυγμάτων τους δεν χρειάζεται να το περιγράψω εγώ. Το αποκαλύπτουν οι ίδιοι με τη φρίκη που λένε πως ένιωσαν όταν είδαν τις κλωτσιές στο κεφάλι του πεσμένου κάτω συνανθρώπου. Ε λοιπόν, αυτή η φρίκη υπάρχει μόνο εκεί που οι επιθυμίες τους γίνονται πράξη και η επιβολή του νόμου αδύνατη. Μόνο εκεί που βασιλεύει η αυτοδικία. Η φρίκη αυτή είναι αυτό που συμβαίνει, όταν τα κηρύγματα και οι επιδιώξεις τους γίνονται πραγματικότητα.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το λιντσάρισμα είναι η απόδειξη του ότι σε μια κοινωνία που ο νόμος και η αστυνόμευση έχουν πάει διακοπές αυτός που σίγουρα θα βγει χαμένος είναι ο πιο αδύνατος. Πάντα και χωρίς καμία εξαίρεση. Όταν απουσιάζει ο νόμος αυτός που κάνει κουμάντο είναι ο πιο δυνατός. Και το κουμάντο του είναι απόλυτο, καθώς δεν υπάρχει κανένας νόμος να το περιορίσει έστω και λίγο. Μπορεί ο νόμος να μην είναι πάντα δίκαιος και μπορεί η αστυνόμευση κάποιες φορές να γίνεται προβληματική και να οδηγεί σε αυθαιρεσία, αλλά όταν νόμος και αστυνόμευση απουσιάζουν δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αδικία και αυθαιρεσία.
Όπως στην περίπτωση της προβληματικής δικαιοσύνης και των προβληματικών δικαστών το αίτημα δεν είναι λιγότερη δικαιοσύνη, έτσι και στην προβληματική αστυνόμευση το αίτημα δεν μπορεί να είναι λιγότερη αστυνόμευση. Ή μπορεί και να είναι. Αρκεί αυτοί που τη ζητούν να μην έχουν κανένα πρόβλημα με εικόνες, όπως η προχθεσινή. Αν γουστάρουν λιντσαρίσματα με γεια τους και χαρά τους, και μπράβο τους.
Υ.Γ. Παραλίγο να το παραλείψω, αλλά μπράβο χρειάζεται και στους συμπολίτες με την οπαδική ψυχοσύνθεση που και σ’ αυτή την περίπτωση έσπευσαν να διαλέξουν πλευρά. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν πως δεν είναι απαραίτητο να είναι ούτε με τον εισβολέα που από θύτης έγινε θύμα και ούτε με τους οργισμένους συμπολίτες που έγιναν θύτες, ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς δεν υπήρξαν θύματα. Αν αυτό που είδαν τους ενόχλησε ή τους τάραξε ας πάψουν να φέρονται σαν κακομαθημένοι έφηβοι κι ας υποστηρίξουν τον νόμο και την ανάγκη της επιβολής του.
Υ.Γ. 2 Παρακαλώ μην αναπαράγετε το παραμύθι σύμφωνα με το οποίο όλοι φταίμε και όλοι θα μπρούσαμε να είμαστε στη μια ή στην άλλη θέση (εγώ, ας πούμε, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω, να κλωτσήσω πεσμένο στο κεφάλι δεν θα μπορούσα). Να θυμάστε πως αυτό το παραμύθι το αφηγούνται μόνο όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα καθώς άμα φταίμε όλοι είναι σα να μη φταίει κανείς.
Υ.Γ. 3 Οι απολογητές του Κουφοντίνα και λοιπών τιμωρών, οι σύντροφοι του «έπρεπε να σε χώσω 3 μέτρα κάτω από τη γη» και όσοι βαράνε παλαμάκια στα χέρια που σηκώνονται για να βαρέσουν και να σπάσουν, είναι πολύ ενδιαφέροντες όταν καταδικάζουν την αυτοδικία. Όσο ενδιαφέρων είναι ένας χάσαπης που καταγγέλλει την κατανάλωση κρέατος.
Υ.Γ.4: Οι συμπολίτες που μιλούν για «αυτοάμυνα» ίσως να μπερδεύονται από την άποψη σύμφωνα με την οποία η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.
6°
