Σε εποχές κρίσης οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής, όλα τα πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης του ανθρώπου χτυπούν κόκκινο. Σε αυτές τις συνθήκες, ο άνθρωπος χάνει το νου και την ευαισθησία του, χάνει όλες τις λογικές και μένει με τα ένστικτα της ζούγκλας ως μόνο τρόπο επιβίωσης.
Ο τόπος του άλλου, του διαφορετικού, δε γεννά τη λογική αλλά το τέρας που θα κατασπαράξει τον άλλο.
Ο πρίγκηψ Γκομπινό, φιλόσοφος, πρέσβης και ένας από τους πατέρες της θεωρίας της καθαρότητας των φυλών, συνέλαβε την ιδέα αυτή όταν υπηρέτησε για λίγο στην Αθήνα όπου τους Έλληνες τους έβλεπε σα μαύρους, άσχημους και βρομιάρηδες και ως δείγμα κατώτερης φυλής σε σχέση με τους Γάλλους (ευτυχώς για εμάς, δάσκαλός του ήταν ο Τοκβίλ που τον ξεφτίλισε για τις περίεργες φυλετικά θεωρίες του).
Έγραψε τότε το πόνημα που θα τον έκανε διάσημο και βέβαια πατέρα της σύγχρονης θεωρίας που ακολούθησε πιστά ο Χίτλερ, αλλά και με παραλλαγές αργότερα ο Πινοσέτ της Χιλής.
Επειδή αυτές οι ιδέες φαίνεται πως ριζώνουν πλέον ως μύκητες στο ευρωπαϊκό έδαφος, ανεβάζοντας τα ποσοστά των οραματιστών του «καθαρού» έθνους σε αξιοθαύμαστα επίπεδα (Ουγγαρία, Αυστρία, Σουηδία και άλλες ξανθές φυλές της κεντρικής πολιτισμένης Ευρώπης), ξανανοίγουν τον ασκό του Αιόλου και σπάνε το αυγό του φιδιού, όπως έκανε εβδομήντα χρόνια πριν ο μελαχρινός πατερούλης με το μουστάκι, που έκαψε σε φούρνους ανθρώπους και τη λογική στο όνομα μιας άρειας φυλής, στην οποία βέβαια δεν έμοιαζε φαινοτυπικά να ανήκει, αφού ούτε ξανθός ήταν, ούτε Άρειος με τα κριτήριά του.
Προτείνω να ξανανοίξει η Μακρόνησος και να στείλουμε εκεί ξανά τους αριστερούς, που την ξέρουν λόγω παρελθόντος, και την οργάνωση μόνιμων διακοπών για όλους τους υπόλοιπους.
Εκεί θα τους μάθουμε τι σημαίνει εθνικισμός και εθνολατρεία, πατριδολαγνεία (όπως παιδολαγνεία, εξάλλου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ιδρυτές της φήμης του έθνους, δεν είχαν πρόβλημα με το φύλο και την ηλικία, με την ευφυΐα είχαν πρόβλημα).
Προσφάτως φίλος καθηγητής και νούμερο 37 στον κόσμο γιατρός μετά τον Ιπποκράτη (αντιλαμβάνεστε τη σειρά!) μου ’λεγε πως στο χρωμοσωμικό τεστ που έκανε έχει γονίδια από Ισραήλ, Κύπρο, Ιταλία, Μακεδονία και λίγο Πελοπόννησο (ο ίδιος γεννήθηκε στην Πάτρα).
Είναι βέβαιο πως, όπως λέει και ο πλέον έγκριτος ιστορικός Μαζάουερ, ο εθνικισμός είναι μια φαντασίωση που όταν επιμένει γίνεται σχεδόν νόσος μεγαλείου, ναπολεόντειο και ερντογανικό σύνδρομο, που δεν έχει σχέση με γονίδια και καθαρότητα του αίματος.
Και καλό είναι να προσέχουμε, γιατί όταν τα οράματα των Ελλήνων γίνανε και μεγάλες ιδέες, «των Ελλήνων οι κοινότητες» δεν φτιάξαν άλλο γαλαξία κατά το γνωστό σαββοπουλικό άσμα, αλλά τσαντήρια για να φιλοξενήσουν προσφυγιά από τη Σμύρνη, την Κύπρο και την Κρήτη.
Μεγάλα, αντιθέτως, γίνανε έθνη που δεν ήταν καθαρά, όπως η Ρώμη, η Μακεδονία του Αλεξάνδρου, η Αθήνα του Περικλή, το Βυζάντιο των Ενετών, η Οθωμανία του Σελήμ, έγιναν δε μεγάλα γιατί ήταν πολυπολιτισμικά και πολυθρησκευτικά. Λαμπρό παράδειγμα η Αμερική που το 1800 ήταν μόλις πέντε εκατομμύρια, εκ των οποίων το ένα ήταν μαύροι, έγχρωμοι γενικά. Για αδελφές δεν γνωρίζουμε, μόνο υποψιαζόμαστε από τις μελέτες του Κίνσεϊ. Η Αγγλία είχε τότε πενήντα εκατομμύρια, όσα περίπου έχει και σήμερα, όπως αντιστοίχως και η άσπονδη φίλη της χώρα Γαλλία.
Η Αμερική έχει σήμερα εξαπλάσιο πληθυσμό των χωρών που την γέννησαν και ασφαλώς όχι μόνο μετρά σε αριθμούς, αλλά και σε ποιότητα πολιτισμού και οικονομίας. Η μόνη ίσως χώρα που ξεκίνησε λιντσάροντας μαύρους και κατέληξε με μαύρο πρόεδρο. Για να φανεί το μέγεθος της προόδου, φανταστείτε στην Ελλάδα πρόεδρο Αλβανό, ή έστω τουρκαλβανό από τα Μεσόγεια.
Οι φίλοι του αριστοκρατικού πολιτεύματος σήμερα αυξάνουν και πληθύνονται, βαρέθηκαν αυτήν τη λαϊκουριά των αριστερών και θέλουν επάνοδο της βασιλείας ή έστω μιας πιο στρατιωτικού τύπου δημοκρατίας, όπως των χουντικών. Θέλουν φοίνικες, φουστανέλες, δημώδη άσματα, και κάτι που να δηλώνει πως όσο πιο παλιό τόσο πιο καλό, όπως το κρασί το κόκκινο κυρίως.
Αυτή η ιδέα περί άριστων θολώνει το τοπίο και ψαρεύει στα θολά νερά μαζί με το φασιστικό παραλήρημα περί καθαρότητας της φυλής, που υπονοούν πως γίνεται φιλτράροντας το αίμα με ευγονική μέθοδο...
Αυτοί που έστειλαν τους διαφορετικούς στους φούρνους, σήκωσαν κεφάλια και μιλούν για τα δύο άκρα, υπονοώντας πως τα γκουλάγκ στη Σοβιετία ήταν το ίδιο πράγμα. Προς απάντηση αυτής της αφέλειας, ας διαβάσουν τι είπε η τέως υπουργός-γεράκι του Κλίντον στην ερώτηση για τη διαφορά φασισμού και κομμουνισμού.
Η κυρια Όλτριντς ξεκαθαρίζει πως ο φασισμός είναι σύστημα κατάληψης της εξουσίας με τη βία, ενώ ο κομμουνισμός είναι μια ιδεολογία, ένα όραμα όπως η θρησκεία.
Στα γκουλάγκ στέλνανε πολιτικούς αντιπάλους, και κακώς, αλλά δεν είχαν καμιά θεωρία από πίσω που έλεγε πως ήταν κατώτερες φυλές οι αντιφρονούντες˙ ήταν απλά μια σκηνή βίας της φοβικής εξουσίας των τότε κομμουνιστών.
Κυνήγια μαγισσών από τις εκάστοτε εξουσίες υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν. Ακόμα και στην Αμερική της δημοκρατίας, ο Μακαρθισμός ήταν μια βίαιη πολιτική πράξη. Ο πόλεμος του Βιετνάμ και ο έλεγχος των δημοκρατιών της μπανάνας, η δική μας χούντα, ήταν βίαιες πολιτικές ενάντια στη δημοκρατία, αλλά Άουσβιτς και φασισμός δεν ήταν.
Η μετανάστευση απειλεί τη δημοκρατική Ευρώπη γιατί η πολιτική σκέψη των νάνων είναι απλή και κατανοητή: οι μαύροι, οι φτωχοί και οι πεινασμένοι είναι ενοχλητικοί στις καθαρές μας συνοικίες, να πάνε πίσω στα χώματα που μεγάλωσαν, να πάνε πίσω στον πόλεμο να σκοτωθούν, έτσι κι αλλιώς έχουμε υπερπληθυσμό στον πλανήτη.
Σήμερα εχθροί των βολεμένων Ευρωπαίων δεν είναι οι πολιτικοί που τους κόβουν συντάξεις και όνειρα γενικώς, γιατί αυτοί είναι ζόρικοι, σκληροί και έχουν και το πάνω χέρι... Πιο βολικοί εχθροί είναι οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι μετανάστες και γενικώς οι πιο αδύνατοι.
Έχετε δει όλοι φαντάζομαι πως στα υπουργεία, στις τράπεζες, στα εστιατόρια, οι πιο αγενείς δεν είναι οι ιδιοκτήτες που έχουν και τον παρά και το πάνω χέρι, αλλά οι υπαλληλίσκοι, τα γκαρσόνια, οι θυρωροί.
Η καταπίεση, το ταξικό μίσος, η ιεράρχηση στην κοινωνία έχει μια βιολογική ανωμαλία που δυστυχώς κληρονομείται κυρίαρχα, είναι δηλαδή επικρατούσα από την εποχή των Νεάντερταλ, γι’ αυτό και οι δούλοι αγαπούν τα αφεντικά τους, γι’ αυτό και στις σχέσεις ερωτικής βίας το θύμα λατρεύει τον βασανιστή του.
Στην ελληνική κοινωνία σήμερα το βλέπουμε από τις φωνές των πολλών που φωνάζουν πως με τη χούντα είχαμε ανάπτυξη αλλά και ησυχία και τάξη και ασφάλεια...
Ασφάλεια συμπολίτες υπάρχει και στη φυλακή των σωμάτων αλλά και στη φυλακή των αισθήσεων. Μόνο που όταν φυλακιστεί το μυαλό σου, δεν θα ξέρεις ποιος είναι ο δήμιος γιατί θα έχεις γίνει ήδη εσύ, όπως θα ’λεγε και ο θείος Σαρτρ.
11°
