Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Αιγύπτιου που έχουμε ξεχάσει το όνομά του είναι η άλλη όψη του νομίσματος της Μαρφίν. Έξι βαθιές πληγές στο σώμα της Δημοκρατίας, πέντε νέοι άνθρωποι που είδαν αναπάντεχα μπροστά στα μάτια τους το πρόσωπο του θανάτου – ένα αγέννητο δεν πρόλαβε καν αυτό. Δύο μαχαίρια, δύο μολότωφ, βγαλμένα από τα πιo σκοτεινά έγκατα της κοινωνίας και της ανθρώπινης ψυχής. Οι δράστες νομίζουν ότι ανήκουν σε άλλους, αντίθετους κόσμους, αλλά ανήκουν στον ίδιο, αυτόν της ωμής εγκληματικής βίας. Και οι νεκροί στον ίδιο κόσμο ανήκουν, αυτόν των αδικαίωτων μαρτύρων της Δημοκρατίας.
Η δίκη βασανιστικά μακρόσυρτη, η πιο αργοπορημένη στην ιστορία της Δικαιοσύνης
Οι δράστες κοιμούνται σπίτι τους ατιμώρητοι. Η κοινωνία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μόνο οι γονείς και οι αγαπημένοι δεν αφήνουν τα χρόνια να γίνουν γομολάστιχα, δεν θέλουν να επιτρέψουν στη λήθη να σβήσει τα ίχνη του εγκλήματος. Η μάνα του Παύλου σαν ηρωίδα τραγωδίας κάθεται καρτερικά στην αίθουσα του Δικαστηρίου περιμένοντας να φανεί από κάπου το δίκαιο – οι άλλες μανάδες έχουν χάσει κι αυτή την ελπίδα.
Η δίκη βασανιστικά μακρόσυρτη, η πιο αργοπορημένη στην ιστορία της Δικαιοσύνης. Η δίκη των πρωτεργατών του πραξικοπήματος είχε κρατήσει βδομάδες, η δίκη των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη μήνες, γιατί αυτή κρατά πέντε χρόνια; Γιατί η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστερά δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις ταχείας απόδοσης δικαιοσύνης; Γιατί επιτρέπει οι αυτουργοί να κυκλοφορούν τόσα χρόνια ελεύθεροι;
Η ουσία είναι ότι η ατιμωρισία αποθράσυνε και τους δύο υπόγειους κόσμους που γέννησαν το έγκλημα κι αυτό συνέβη όταν στην εξουσία βρισκόταν η αριστερά. Η ακροαριστερή αντιεξουσιαστική βία έχει αποτινάξει από πάνω της το κρίμα της Μαρφίν κι έχει ξαναφουντώσει ακάθεκτη, σαν η δολοφονία να αφορούσε απλώς έναν διερχόμενο ποινικό και να μην ήταν γέννημα του ακραίου μίσους κάποιων εγκληματιών στους κόλπους της. Με τη λεοντή του άμωμου ιδεολόγου επαναστάτη ξανάγιναν οι τιμητές και τιμωροί της πολιτικής μας ζωής κι έχουν ξεχάσει κι αυτοί οι ίδιοι ότι κάποιοι συνοδοιπόροι τους είναι δολοφόνοι.
Οι φασίστες επέστρεψαν με μεγαλύτερο θράσος στη Βουλή και τους δρόμους – μόλις προχτές ξαναδέχτηκε φονική επίθεση ένας νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ σαν να γιόρταζαν με νέο αίμα την επέτειο της δολοφονίας Φύσσα. Οι ένστολοι νεοναζί που είχαν λουφάξει όταν η ηγεσία τους βρισκόταν στη φυλακή νιώθουν πάλι άτρωτοι στην ανομία τους και ξέφρενοι από την ανοχή μας. Σχεδόν έχουμε ξεχάσει ότι ο αρχηγός και τα περισσότερα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής είναι υπόδικοι για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και ηθική αυτουργία σε δολοφονίες και τους έχουμε επιτρέψει να επανέλθουν στη γνωστή φρικτή τους κανονικότητα μέσα στο Κοινοβούλιο. Ο Πρόεδρος της Βουλής μετρούσε τις ψήφους τους για την απλή αναλογική και η προκάτοχός του φλεγόταν μη θιγούν τα δικαιώματά τους – πώς να μη σκεφτείς ότι υπήρξαν συγκάτοικοι στην Πλατεία των αγανακτισμένων; Αυτή η Κυβέρνηση δεν έκρυψε ποτέ τους διαύλους επικοινωνίας της με τα πιο αντισυστημικά κομμάτια της κοινωνίας.
Στο τέλος, όμως, είναι υπόθεση όλων μας ότι εγκλήματα που έγιναν στην καρδιά των πόλεων, με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, είτε θάφτηκαν στη σκόνη της λήθης είτε σέρνονται σαν ρουτίνα δικαστικών αιθουσών. Και θα έπρεπε να είναι τύψεις στις συνειδήσεις μας το αδικαίωτο αίμα. Τύψεις Δημοκρατίας.
14°
