Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είναι ένας businessman που μιλάει πάντοτε στο «γήπεδο». Και κυρίως, την ώρα του σκοραρίσματος. Γνωστότερος στο ευρύ κοινό ως Mr. Chipita, είναι ο άνθρωπος που έστησε μια από τις λίγες πραγματικές ελληνικές πολυεθνικές. Και τις ημέρες αυτές το όνομά του ήρθε και πάλι στη δημοσιότητα από τις επίμονες πληροφορίες για μια πώληση του δημιουργήματός του στην αμερικανική Mondelez. Ο ίδιος διέψευσε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είναι ίσως από τις λίγες φορές που άφησε να διαρρεύσει και η προσωπική του ενόχληση. Για τον λόγο αυτό και η διάψευσή του λαμβάνεται σοβαρά. Στον κόσμο του επιχειρείν όμως, στον οποίο τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, δεν είναι λίγοι αυτοί που υπενθυμίζουν ότι πριν μερικά χρόνια ο ίδιος ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είχε «δώσει» την Chipita, στηρίζοντας τον σχηματισμό της Marfin Investment Group, για να την επαναγοράσει μερικά χρόνια αργότερα από τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Και όπως συμβαίνει σε όλα τα big deals, η υπόθεση κρίνεται στο σφύριγμα της λήξης...
Για τους θιασώτες των σεναρίων, μια πώληση της Chipita θα ήταν ένα πραγματικό mega deal. Σύμφωνα με αυτά, η τελική προσφορά που «ήρθε» από την αμερικανική βιομηχανία κυμαίνεται στο επίπεδο του 1,5 δισ. ευρώ, και περιλαμβάνει και τα δάνεια της εταιρείας. Σε λογιστικούς όρους η προσφορά φτάνει σε ένα πρωτοφανές επίπεδο: 20 φορές τα EBITDA της Chipita, τα οποία πέρυσι ξεπέρασαν στα 70 εκατ. ευρώ. Κατά τις πληροφορίες που επίσης κυκλοφόρησαν τις τελευταίες ημέρες, το deal θα γίνει με μετρητά και μετοχές. Δηλαδή θα περιλαμβάνει και μετοχές της Mondelez που θα δοθούν στους μετόχους της Chipita.
Εδώ κρύβεται ένα μυστικό για όσους λατρεύουν τα σενάρια: τη συμφωνία, όπως συζητείται σε κάποιους επιχειρηματικούς κύκλους, «έκλεισε» το Group Olayan. Η σαουδαραβική επιχειρηματική οικογένεια που στήριξε τον Σπύρο Θεοδωρόπουλου από τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα και σήμερα κατέχει μεγάλο ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου της Chipita, μιας και στήριξε ουσιαστικά την επαναγορά της από τη MIG. Με ένα τέτοιο deal οι Olayan θα μπορούν να μπουν στο μετοχικό κεφάλαιο της Mondelez.
Ένα δεύτερο μυστικό είναι ότι η Mondelez (από τους μεγαλύτερους παίκτες στην αγορά σνακ παγκοσμίως) διαθέτει ένα δίκτυο παραγωγικής και εμπορικής παρουσίας, ιδιαίτερα συμπληρωματικό με αυτό της Chipita.
Ανεξάρτητα από το κατά πόσον ευσταθούν τα σενάρια αυτά, η πρόταση της Mondelez, εφόσον βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο, διπλασιάζει το deal της επαναγοράς της Chipita το 2010, για το οποίο οι Olayan, ο Θεοδωρόπουλος και άλλοι επιχειρηματίες διέθεσαν κάτι παραπάνω από 700 εκατ. ευρώ. καταβάλλοντας 400 εκατ. και αναλαμβάνοντας χρέη 327 εκατ. ευρώ. Με δυο λόγια μια τέτοια πρόταση επιβραβεύει ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά success stories: αυτό του Σπύρου Θεοδωρόπουλου. Του επιχειρηματία που ξεκίνησε την ιδέα των συσκευασμένων κρουασάν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 για να φτάσει σήμερα να διοικεί μια αυτοκρατορία με 18 εργοστάσια σε 10 χώρες και εμπορική δραστηριότητα σε 65 και πλέον αγορές του κόσμου.
Όλα αυτά εντάσσονται στο επιχειρηματικό δαιμόνιο ενός ανθρώπου που δεν προέρχεται από κάποιο γνωστό «τζάκι», αλλά ξεκίνησε από την «ταπεινή» ΑΣΟΕΕ για να διαμορφώσει μια από τις πιο αναγνωρισμένες ελληνικές πολυεθνικές. Στην πορεία του συνάντησε πολλές δυσκολίες και «μέτρησε» και ορισμένες αποτυχίες. Ωστόσο η προσήλωσή του σε ξεκάθαρους στόχους, και συγκεκριμένες μεθοδολογίες, έφερε θεαματικά επιχειρηματικά αποτελέσματα αλλά και διεθνή αναγνώριση για τον ίδιο.
Η πρώτη του επιχειρηματική ιδέα ήρθε το 1986 όταν καταργήθηκε το κρατικό μονοπώλιο σπίρτων. Ήταν αυτός που «σκέφτηκε» την εισαγωγή των σπίρτων που… άναβαν παντού και η οποία έγινε αμέσως μόδα στην Ελλάδα. Το 1987, η επόμενη ιδέα του έγινε επίσης πράξη. Ήταν τα συσκευασμένα κρουασάν. Όχημά του ήταν η «μικρή» τότε Chipita, την οποία κινήθηκε να εξαγοράσει με τα κέρδη της δραστηριότητας από τα σπίρτα και ένα μικρό δάνειο. Η ιδέα δεν άργησε να εξαπλωθεί στην Ελλάδα. Ο δραστήριος επιχειρηματίας, όμως, έβλεπε μακριά.
Από τους πρώτους που ξεχώρισαν τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο, ήταν οι Olayan, μια οικογένεια με πολυετή παρουσία στην Ελλαδα, που επένδυσαν στη δεκαετία του ’90 στο «όνειρο» του επιχειρηματία να χτίσει την Chipita στο εξωτερικό. Η επιλογή δεν τους διέψευσε και η πορεία της εταιρείας ενίσχυσε τους δεσμούς εκατέρωθεν. Άλλωστε η οικογένεια Olayan ήταν και αυτή που βοήθησε τα βήματα της Chipita στις αγορές της Μέσης Ανατολής. Με τα εργοστάσια στο Ριάντ και τη Τζέντα, η ελληνική βιομηχανία μπήκε για τα καλά στον αραβικό κόσμο και εδραίωσε σημαντικά μεγέθη στην Ανατολή. Παράλληλα, έχοντας επενδύσει στην Ινδία, την Τουρκία και «βλέποντας» την Ινδονησία, ο ίδιος θεωρεί ότι η ζώνη αυτή είναι το Ελ Ντοράντο του ομίλου του. Άλλωστε από τις χώρες αυτές προέρχεται και το 60% των εσόδων.
Την επόμενη δεκαετία η συνένωση της Chipita με τη ΔΕΛΤΑ του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, οδήγησε στον σχηματισμό της Vivartia, το 2006. Της μεγαλύτερης ελληνικής βιομηχανίας τροφίμων που το 2007 πέρασε στον έλεγχο της MIG. Λέγεται ότι ο Θεοδωρόπουλος δεν ήταν απολύτως σύμφωνος με τις κινήσεις του πρώην προέδρου του ΣΕΒ για την εξέλιξη αυτή, η οποία άλλωστε οδήγησε και τον ίδιο το Δασκαλόπουλο στην «έξοδο» από τη ΔΕΛΤΑ. Η σύμπραξη υπό τη στέγη της MIG δεν έφερε όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα για την Chipita και τον Θεοδωρόπουλο...
Το 2010, όμως, το σκηνικό ήταν έτοιμο για το comeback. Με τη στήριξη του ομίλου Ολαγιάν και άλλων επιχειρηματιών, όμως ο Φώλιας, ο Φρέρης αλλά και ο Πλακόπητας της Gobal Finance (ο οποίος είχε επίσης στηρίξει τα πρώτα βήματα της Chipita) η ομάδα Θεοδωρόπουλου πήρε πίσω το «παιδί» της. Και το «απογείωσε», με ρυθμούς ανάπτυξης που κάποιες χρονιές έφτασαν και το 30%. Μόνο την τελευταία στο δυναμικό της Chipita προστίθενται δυο νέα εργοστάσια: στην Ινδία (επένδυσης 14 εκατ. ευρώ σε κοινοπραξία με την Britchip Foods Limited, και την ινδική Britannia) και στη Σλοβακία (επένδυση 63 εκατ. ευρώ). Εν αναμονή και οι επενδύσεις σε Mαλαισία και Mεξικό που θα βοηθήσουν την Chipita να διευρύνει την παρουσία της στις διεθνείς αγορές...
Η δράση του Θεοδωρόπουλου δεν σταματά εκεί. Το 2017 μετά από πενταετή «πολιορκία» αποκτά την αλλαντοβιομηχανία Νίκας, η οποία βρισκόταν στα χέρια του άλλοτε συνεργάτη του Αγγέλου Πλακόπηττα, της Global Finance. Με την ολοκλήρωση του deal, ο Θεοδωρόπουλος, επαναφέρει τον Γιώργο Νίκα, γιο του ιδρυτή της αλλαντοβιομηχανίας, στην τιμητική θέση του μη εκτελεστικού προέδρου της επιχείρησης. Στόχος του όμως είναι να πρωταγωνιστήσει και στην αγορά αλλαντικών επαναφέροντας τα μερίδια της Νίκας στην πρώτη θέση μέσω εξαγορών και συνεργασιών. Σε μια πρώτη κίνηση συνεργάζεται με τη Νιτσιάκος, ενώ στο στόχαστρό του παραμένει και η εταιρεία ΒΙΚΗ για την οποία προτίθεται να κινηθεί μέσω της Νίκας.
Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα για τον επιχειρηματία. Μετά τη μεταφορά της έδρας της Chipita (που για τις ανάγκες της επαναγοράς του 2010 ιδρύθηκε στην Κύπρο) στην Αθήνα, η συνέχεια δεν ήταν η «αναμενόμενη». Το σχέδιο εισόδου του ομίλου στο ΧΑ για το 2016 δεν επιτεύχθηκε, ενώ και ο αντίστοιχος σχεδιασμός εισόδου της Chipita στο χρηματιστήριο του Λονδίνου παρατάθηκε, εν αναμονή μιας ευνοϊκότερης συγκυρίας στις αγορές για την άντληση των απαιτούμενων κεφαλαίων.
Η επόμενη ημέρα παραμένει άγνωστη. Εάν η Chipita πωληθεί, δεν θα είναι και η πρώτη φορά, καθώς θα είναι η τρίτη φορά που θα… αλλάξει χέρια. Όσο για τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο, εφόσον δεν παραμείνει στο τιμόνι της, θα κινηθεί πλέον με τις υπόλοιπες δραστηριότητές του τις οποίες έχει ήδη φροντίσει να αναπτύξει με επίκεντρο τη Νίκας.
Εκτός εάν όλα αυτά είναι σενάρια επιχειρηματικής φαντασίας…
13°
